Το μνημόνιο της ζωής της Σύγχρονης Ελλάδας σε τέσσερα χρόνια από τώρα θα έχει ολοκληρώσει έναν βίο δύο πολυτάραχων αιώνων.Με καταγεγραμμένους πολλαπλασιασμούς και τις απαιτούμενες αφαιρέσεις που αφορούν γεγονότα δόξας και ημέρες ήττας, ημέρες πένθους και λεηλασίας του Ελλαδικού Πολιτισμού, η Πατρίδα των Ελλήνων πορεύεται χρεωμένη, καλύτερα υπερχρεωμένη, από τότε που έγινεκράτος με τον ίδιο ακριβώς βηματισμό.
Το «Σύνταγμα» της Εθνοσυνέλευσης που εκεί στα χρόνια της Επανάστασης που έγινε κώδικας βίου των Ελλήνων, αρκετά νωρίς μεγαλούργησε με τις όποιες προσθαφαιρέσεις ορίζει και όριζε ο σύγχρονος κόσμος σε κάθε εποχή, έγινε πλέον ένας πολυτραυματίας γέροντας που ανέστιος ζητά την τιμή που του πρέπει.Έγινε πεδίο άσκησης πολιτικής εξουσίας από τους κάθε φορά διαχειριστές της διοίκησης.Τα τελευταια χρόνια μετά την μεταπολίτευση με πολύ συγκεκριμένο τρόπο παραβιάζεται με διάφορα τεχνάσματα που του επιβάλλουν οι εκάστοτε πλειοψηφίες της Βουλής των Ελλήνων.
Μέσα σε αυτήν την κοινωνική παραζάλη, όπου οι πολίτες προσπαθούν να βρουν τον καθημερινό τους βηματισμό με κύριο εφόδιο την διάθεση τους να ζήσουν καλύτερες ημέρες, προσβλέποντας στο φως που τους επιφυλλάσει στην άκρη του το τούνελ, βαθειά προβληματικές συμπεριφορές έχουν και οι πνευματικοί ταγοί αυτού του τόπου.
Σε όλες τις δύσκολες στιγμές του πολύπαθου και πολυτάραχου βίου αυτού του τόπου, που όπως λέει ο Γιώργος Σεφέρης «φυραίνει ολοένα χωματένιο σταμνί» υπήρχαν και φωνές δημιουργών – διανοούμενων που τίμησαν την άλλη άποψη από αυτή που δημιουργούσε δεινά στους Έλληνες. Την εποχή του φαύλου οθωμανικού κράτους, την εποχή που ξανά οι σύμμαχοι επέβαλαν μετά τον ατυχή πόλεμο του 1897 την επιτροπεία του τότε ΔΝΤ που δεν ήταν άλλοαπό την Διεθνή Οικονομική Επιτροπή, την εποχή της λεηλασίας της Μικράς Ασίας με το δραματικό τέλος της Καταστροφής το 1922, πάντα υπήρχαν και οι φωνές που έκαναν αντίσταση. Στην τραγική πενταετία του εμφυλίου 1944-1949, όπου ενώ τα άλλα κράτη δομούσαν την σύγχρονη μεταπολεμική τους περίοδο, η Ελλάδα και πάλι έτρωγε τα παιδιά της στην δείνη της εμφύλιας διαμάχης. Στην ατυχή σύγχρονη μαύρη επταετία των Συνταγματαρχών και πάλι οι Έλληνες διαννοούμενοι, οι Έλληνες δημιουργοί έκαναν αντίσταση κατά της αρχής με τον δικό τους τρόπο, με τον τρόπο των θνητών που δεν αντέχουν τον επιβαλλόμενο αφύσικο θάνατο της ψυχής.
Σήμερα, όπως και τα τελευταία χρόνια υπάρχει σχεδόν ταφική σιωπή από τους διαννοούμενους σε σχέση με άλλες εποχές και σε σχέση με την δημοσιότητα λόγω των μέσων κοινωνικής δικτύωσης.Όλο και λιγότεροι αναλογικά, ελάχιστοι θα έλεγα ταγοί του πνεύματος, ορθώνουν νηφάλιο λόγο, ουσιαστικό λόγο, λόγο αντίστασης, λόγο ψυχής. Όλο και λιγότερο γίνονται η φωνή αυτών που δεν έχουν φωνή. Αυτή η παρακμή οδηγεί στην πνευματική σήψη, ανεξάρτητα από το αν παράγονται περισσότερα πνευματικά έργα από κάθε άλλη εποχή, ανεξάρτητα από το ότι λέγεται ότι υπάρχει πνευματική επανάσταση.
Η μόνη επανάσταση που γίνεται και είναι ορατή είναι αυτή που περιγράφει η αποχή των συμβολαιογράφων από τους πλειστηριασμούς της πρώτης κατοικίας στα Ειρηνοδικεία της χώρα κάθε Τετάρτη. Μια και είμαστε στην εποχή λίγο πριν την μεγάλη Σαρακοστή, ας θυμηθούμε την λαϊκή ρήση «καιρός φέρνει τα λάχανα, καιρός ταπαραπούλια».
Η εποχή λοιπόν επιτάσσει τη διέγερση και την μόχλευση των ψυχών των ανθρώπων με τον τρόπο που ορίζει η τέχνη και που μπορεί να δημιουργήσει τον μύθο της ανθρωπότητας ξανά από την αρχή.
