Αυτή η κορωνοδιάδα που ταξιδεύει μέσα στο χρόνο, έδωσε τη δυνατότητα στους ανθρώπους να ξεδιπλώσουν εκ νέου και με μεγαλύτερη ένταση παθογένειες οι οποίες είναι γαντζωμένες στο γονιδίωμα τους. Προφανώς, αυτά τα συμπλέγματα που βγήκαν στην επιφάνεια αφορούν όλους μα όλους τους κατοίκους του πλανήτη, αλλά εδώ μάλλον τους κερδίζουμε στον συναγωνισμό. Έχει σχέση ο μικρός πρόλογος μου με τα παρακάτω; Γιατί τον έκανα; Θα σας πω το γιατί και βγάλτε τα συμπεράσματα σας.
Μέσα σε αυτήν καταιγίδα διαρκείας λοιπόν, το τελευταίο διάστημα βλέπουν το φως της δημοσιότητας καταγγελίες εις βάρος γιατρών και νοσηλευτών, για απρεπή συμπεριφορά προς ασθενείς που προσέρχονται σε νοσοκομεία όλης της χώρας. Από την άλλη, γιατροί και νοσηλευτές καταγγέλλουν προπηλακισμούς και απειλές που προέρχονται από τρίτους.
Ας αφήσω το δέντρο και ας “πιάσω” το δάσος. Ένας διαρκής πόλεμος απ’ άκρου εις άκρον σε όλη την υφήλιο μαίνεται εδώ και δύο χρόνια. Ο αντίπαλος είναι ύπουλος, θανατηφόρος και χρησιμοποιεί τέλειο καμουφλάζ, ασχέτως αν παρουσιάζετε με κορώνα στο κεφάλι. Αυτοί που μάχονται εναντίον του σώμα με σώμα είναι οι νοσοκομειακοί υπάλληλοι πολλών ειδικοτήτων.
Ως πρελούδιο έχω ηθικό καθήκον να τους αναφέρω και αν μπορούσα θα τους ονομάτιζα μία-μία και έναν-έναν. Θα μιλήσω για το νοσοκομείο της Πτολεμαΐδας και πιστεύω σε μεγάλο ποσοστό, καλύπτω όλα τα νοσηλευτικά ιδρύματα της πατρίδας.
Νοσηλευτές-ιες, γιατροί, καθαριστές-ιες στην εμπροσθοφυλακή. Οι παραϊατρικές ειδικότητες ακτινολογικού και μικροβιολογικού τμήματος μια…ανάσα από δίπλα τους. Πολύτιμοι και ακούραστοι οι τραυματιοφορείς, “τρέχουν” ασταμάτητα. Οι βοηθοί θαλάμων από τα βασικότερα γρανάζια στη φροντίδα των ασθενών.
Το ανθρώπινο δυναμικό των κλινικών (ειδικά αυτών της Μ.Ε.Θ και της κλινικής Covid-19) έχει ξεπεράσει προ πολλού τα ανθρώπινα όρια αντοχής…αλλά αντέχει ακόμα. Τραπεζοκόμοι και μαγειρεία κάνουν αγώνα δρόμου μαζί με όλους τους άλλους. Πάνω, κάτω, δεξιά, αριστερά πανταχού παρούσα στο ιατρικό ησυχαστήριο και η Τεχνική Υπηρεσία. Δίπλα στους ασθενείς φυσικοθεραπευτές, η κοινωνική λειτουργός και η ψυχολόγος.
Όλοι οι προηγούμενοι βρίσκονται κάτω από την ομπρέλα του ακούραστου διοικητή που τον πλαισιώνει και αυτόν, η πολύτιμη διοικητική υπηρεσία. Και, φυσικά, αυτούς που συναντούμε πρώτους πριν εισέλθουμε στο χώρο της υγειονομικής περίθαλψης είναι οι φύλακες που συντονίζουν, κατευθύνουν και προσπαθούν να βάλουν μια σειρά στον εσωτερικό και εξωτερικό περιβάλλοντα χώρο.
Πριν προλάβουμε επομένως, να κατακρίνουμε κάποιους από αυτούς πρέπει πρώτα να φορέσουμε τα “παπούτσια” τους. Να μπούμε στη θέση τους. Εάν το κάναμε, θα είχαμε γλιτώσει από καταγγελίες και ανέξοδες φλυαρίες του τύπου… “εγώ σε πληρώνω” … “ξέρεις ποιος είμαι εγώ;”… “δεν κάνετε καλά τη δουλειά σας”… “σας βλέπω, κάθεστε”… “τι κάνετε και κουράζεστε τόσο, τέλος πάντων” και πολλά τέτοια βαθυστόχαστα μαργαριτάρια, που θα κοβόντουσαν στο μοντάζ, αν τα έγραφα.
Για να κρίνεις αποτελεσματικά και όχι αποσπασματικά τη δουλειά κάποιου, θα πρέπει να κάτσεις αρκετές μέρες μαζί του για να τα δεις… όλα και να λάβεις υπόψιν όλες μα όλες τις παραμέτρους. Η απομόνωση μιας στιγμής οδηγεί σε λάθος συμπεράσματα.
Αλήθεια, θέλω να ρωτήσω εδώ. Όλοι αυτοί που ανά την Ελλάδα καταγγέλλουν ανάρμοστες συμπεριφορές από τους υγειονομικούς υπαλλήλους τα έλαβαν αυτά υπόψιν; Εάν δεν τα έλαβαν, λυπάμαι αλλά ο φάκελος της καταγγελίας τους είναι ελλιπής. Κάτι που θα βοηθούσε στην περίσταση αυτή ως σημαντικό επίτευγμα της τεχνολογίας, θα ήταν να μπορούσε να μας δώσει LIVE εικόνα από την 24ωρη καθημερινότητα ενός τέτοιου ιατρικού χώρου. Θα τέλειωναν τότε τα ψέματα, αυτόματα. Θα μου πείτε … είναι υπεράνω κριτικής οι προαναφερθέντες; Όχι, φυσικά! Απεναντίας. Όμως, να μην ξεχνάμε πως και αυτοί είναι άνθρωποι και όχι ρομπότ. Λειτουργούν στο βαθύ κόκκινο και θα πρέπει να υπάρχει τουλάχιστον ευγένεια και σεβασμός από μέρους μας. Δεν είναι ούτε τα εξιλαστήρια θύματα, ούτε ο σάκος του μποξ για να βγάζουμε εμείς τα καταχωνιασμένα απωθημένα μας. Και πολύ περισσότερο δεν είναι οι υπηρέτες μας. Μήτε είναι μούμιες που δεν θα αντιδράσουν στο τέλος, μετά από τόση μα τόσο πίεση. Δύο λέξεις. Ευγένεια και σεβασμός. Ούτε χειροκροτήματα, ούτε λόγια, ούτε περιττούς επαίνους θέλουν. Να τους αφήσουμε να δουλέψουν απερίσπαστοι αυτήν τη χρονική στιγμή προς όφελος δικό μας των φίλων και συγγενών μας. Μπορούμε; Προς επίρρωση των πιο πάνω γραμμών, τώρα.
Ο κάθε τέτοιος χώρος διέπεται από κανόνες και αυστηρά πρωτόκολλα, τα οποία λειτουργούν ως οδηγός για αυτούς. Για παράδειγμα ένα επείγον περιστατικό θα το κρίνουν αυτοί που το υποδέχονται και θα του δώσουν προτεραιότητα. Όχι εμείς. Συμπληρωματικά να πω, πως την παρωνυχίδα μου που τρέχει λίγο αίμα και το κεφάλι μου που πονάει λιγάκι… τα αντιμετωπίζω στο σπίτι ή τα αντιμετωπίζει η πρωτοβάθμια περίθαλψη και όχι το Τ.Ε.Π. Πρέπει να αποδεχτούμε επιτέλους τους κανονισμούς που υπάρχουν. Αλλιώς δεν χρειάζεται να πηγαίνουμε εκεί, αν θέλουμε να περνάει το δικό μας. Ποιος ο λόγος, δηλαδή.
Αγαπητοί μου, υπάρχει μια τεράστια νοητή αλυσίδα συνεργασίας που ξεκινά από εμάς που θα φτάσουμε στην πύλη του νοσοκομείου και φτάνει ως τον τελευταίο υπάλληλο εκεί μέσα. Αν ραγίσει ή σπάσει ένας κρίκος αυτής τότε θα υπάρξει θέμα. Για αυτό πρέπει να τηρούνται οι κανονισμοί. Δυστυχώς σε κάθε περίπτωση που δεν ικανοποιείται ο εγωισμός μας η λέξη κακομαθημένος βγαίνει αβίαστα στην επιφάνεια.
Αυτά τα δεκατρία γράμματα έχουν τρυπήσει και έχουν διεισδύσει στο κατώτατο στρώμα της ανθρώπινης φύσης και τα φέρουμε μαζί μας ως λάφυρο σε κάθε έκφανση της καθημερινότητας μας. Ως κατακλείδα θα τονίσω κάτι γενικό που συνδέεται με τα προηγούμενα. Ουδείς είναι άμοιρος ευθυνών σε μια κοινωνία που κουνάει διαρκώς το δάχτυλο σε άλλους, μα σπάνια μπροστά στον καθρέφτη της .Έχουμε γίνει ιδεοληπτικοί ιεροεξεταστές, που από το πραιτώριο μας ρίχνουμε πυρά κατά πάντων αλλά ούτε λόγος να μπούμε στην θέση του άλλων. Αυτά!
ΥΓ. Το ανανεωμένο εξωτερικά και εσωτερικά Μποδοσάκειο νοσοκομείο Πτολεμαΐδας θεωρείται από τα καθαρότερα της χώρας χάρη στις φιλότιμες προσπάθειες του ανθρωπίνου δυναμικού του τμήματος της Καθαριότητας αλλά και άλλων εργαζόμενων αυτού. Παρόλα αυτά παρατηρείται στους εξωτερικούς του χώρους πολλές φορές συσσώρευση σκουπιδιών και ειδικά μασκών. Αλήθεια αυτές τις μάσκες ποιος τις πετάει; Τα σκουπίδια; Η Τεχνική υπηρεσία, έχει βάλει και ειδικό τασάκι στους κάδους των απορριμμάτων για να σβήνουμε το τσιγάρο μας. Το μεγάλο “τασάκι” όμως είναι πάντα γεμάτο. Ποιοι το γεμίζουν;
