Οι συνήθεις… ύποπτοι στις συγκεντρώσεις για τις ευρωεκλογές!
Αυξάνουν και πληθύνονται οι προεκλογικές συγκεντρώσεις για τις ευρωεκλογές της 9ης Ιουνίου και στην περιοχή μας, αλλά δεν… πυκνώνουν από την άποψη της συμμετοχής του κόσμου.
Αν κρίνουμε από τις φωτογραφίες και τα βίντεο που δημοσιεύονται στα τοπικά μέσα ενημέρωσης για όλες τις προεκλογικές εκδηλώσεις που πραγματοποιούνται σε διάφορα μέρη του τόπου μας, δεν είναι και πολλοί εκείνοι που σπεύδουν για να τις παρακολουθήσουν.
Λίγοι και καλοί, λοιπόν, ή αν προτιμάτε οι συνήθεις… ύποπτοι, θα μπορούσαμε να πούμε, δηλαδή στελέχη και μέλη των κομμάτων που πολλά απ’ τα οποία δίνουν το παρόν σε όλες, όπως και έχουν υποχρέωση εκ των πραγμάτων να κάνουν.
Προμήνυμα αποχής;
Ανάλογες εικόνες μ’ αυτές που βλέπουμε στις τωρινές προεκλογικές συγκεντρώσεις για τις ευρωεκλογές βλέπαμε και πριν ένα χρόνο τέτοια εποχή όταν βρισκόμασταν σε παρατεταμένη προεκλογική περίοδο των διπλών εθνικών εκλογών.
Εικόνες που προοιωνίζονταν αυτό που μέλλονταν να συμβεί σε ό,τι αφορά την αποχή των εκλογέων από τις κάλπες.
Μια αποχή που ξεκίνησε με ποσοστό 38,9% στις εκλογές του Μαΐου, για να φτάσει στο 47,17% του Ιουνίου της ίδιας χρονιάς
Ποσοστό αποχής που είναι το μεγαλύτερο ιστορικά που καταγράφηκε σε εθνική εκλογική αναμέτρηση.
***
Πριν πέντε χρόνια, το 2019, το ποσοστό αποχής στις ευρωεκλογές, σε εθνικό επίπεδο είχε φτάσει το 41,31%.
Στην Περιφερειακή Ενότητα Κοζάνης το ποσοστό αποχής ήταν κατά τι μικρότερο και έφτασε στο 39,47%.
Η ζέστη θα χειροτερέψει τα πράγματα;
Το ότι θα έχουμε μεγάλη αποχή των ψηφοφόρων είναι κάτι που φοβούνται σχεδόν, όλα τα κόμματα που συμμετέχουν στις ευρωεκλογές του Ιουνίου.
Ειδικά αν επαληθευτούν οι προβλέψεις των μετεωρολόγων που άρχισαν να μιλάνε για θερμοκρασίες 35 βαθμών και άνω όσο πλησιάζουμε προς τον Ιούνιο, τότε τα πράγματα μπορεί να χειροτερέψουν.
Γιατί παρά την κρίση που έχουμε περάσει και τα οικονομικά προβλήματα που εξακολουθούμε να αντιμετωπίζουμε δεν είναι λίγοι οι Έλληνες που διαθέτουν παραθαλάσσιο εξοχικό, το οποίο αν χρειαστεί θα σπεύσουν να εκμεταλλευτούν.
Όταν όλα γεννιούνται και… πεθαίνουν στην Αθήνα!
Ένας νεαρός Κοζανίτης επιστήμονας, ο κ. Στέλιος Α. Μήλιος, σε άρθρο του που δημοσιεύτηκε χθες σ’ όλα τα τοπικά μέσα ενημέρωσης και είχε τίτλο «Από την απραξία, στην δημιουργική πόλη: Ένα μοντέλο Πολιτιστικής Ανάπτυξης», ξεκινάει γράφοντας τα εξής:
«Μια πλήρης μελέτη για την πολιτιστική – δημιουργική βιομηχανία στην Ελλάδα, έρχεται να τονίσει τις περιφερειακές ανισότητες στην πολιτιστική και δημιουργική παραγωγή και να αναδείξει ακόμα μια αποτυχία της Δυτικής Μακεδονίας. Η Περιφέρεια Αττικής παράγει το 75,5% της Ακαθάριστης Προστιθέμενης Αξίας (ΑΠΑ) των Κλάδων Πολιτισμού και Δημιουργικότητας. Οι υπόλοιπες 12 Περιφέρειες μοιράζονται το 14,3% της ΑΠΑ, 27% των εργαζομένων και 29,1% των επιχειρήσεων. Η Δυτική Μακεδονία λαμβάνει την προτελευταία θέση.»
***
Σημαντική σίγουρα η μελέτη που επικαλείται ο κ. Μήλιος, η οποία ωστόσο αποτυπώνει μια πραγματικότητα υπαρκτή και γνωστή εδώ και χρόνια σε όποιον ασχολείται, ή έχει ασχοληθεί έστω και για λίγο με αυτό που ονομάζεται «πολιτιστική παραγωγή» στην Ελλάδα.
Η Αθήνα, κατά πρώτο και κύριο λόγο, είναι, δυστυχώς, το κέντρο όπου εξελίσσεται και αναπτύσσεται οτιδήποτε αφορά τη μουσική, το θέατρο, τη λογοτεχνία, τον κινηματογράφο, τα εικαστικά και οτιδήποτε άλλο σχετικό με τέχνη.
Δεν λέμε «δημιουργείται» καθώς μπορεί μεν κάτι να δημιουργηθεί και να παραχθεί σε οποιαδήποτε άλλη περιοχή της ελληνικής περιφέρειας, αλλά αν θέλει να ξεπεράσει τα σύνορα της και να γίνει γνωστό σε όλη την ελληνική επικράτεια, μόνο μέσω της Αθήνας μπορεί να το πετύχει.
***
Κοντολογίς, για ό,τι παράγει ο ελληνικός πολιτισμός τα τελευταία χρόνια ισχύει το ότι «όλα γεννιούνται και… πεθαίνουν στην Αθήνα».
Ακόμα και η Θεσσαλονίκη, που ως μέγεθος, ιστορία και γεωγραφική θέση θα μπορούσε να παίξει σημαντικότερο ρόλο ακολουθεί σε… απόσταση και σε δεύτερο ρόλο.
Κι αυτό δεν προέκυψε επειδή το επέλεξε η ελληνική περιφέρεια και οι πόλεις της, αλλά λόγω του στρεβλού, υδροκεφαλικού αναπτυξιακού μοντέλου της χώρας, εξ αιτίας του οποίου στην Αθήνα και την Αττική έχουμε και τη μεγαλύτερη συσσώρευση δραστηριοτήτων και πλούτου.
***
Μακάρι η κατάσταση αυτή να μπορούσε ν’ αλλάξει και εξ όσων γνωρίζουμε έγιναν πολλές και σημαντικές προσπάθειες κατά το παρελθόν για να συμβεί αυτό, χωρίς ωστόσο να καρποφορήσουν όσο θα μπορούσαν.
