Ο έρωτας, η εργασία και η γνώση είναι οι αστείρευτες πηγές της ζωής, αυτές πρέπει να την κυβερνούν.
Wilhelm Reich, 1897-1957, Αυστριακός ψυχαναλυτής
Ο φέγγον εστραυτούλιζεν κι ο ήλον κα επέγνεν, το σεβταλίν το γιαβρόπο μ’ ‘ς σο καλύβ’ επερμένεν.
Ο ήλον αν εζέλευεν, ολίγον κα ν’ εποίνεν, εσέν’ τρυγόν ιμ’, έμορφον, ξάι ήσυχον ‘κ’ εφίνεν..
Ο ήλον έχ` τον κόσμον’ ατ’, εβγαίν’ και βασιλεύ ι, τ’ αρνόπο μ’ έχ` το καρδόπο μ’ κ’ εμέν καταμαγεύ ι.
Ο ήλον πάει και βασιλεύ ‘ς ση χαμονής τα μέρια, κι αφίν’ οπίσ’ τον σεβταλήν τον φέγγον με τ’ αστέρια..
Ο Θ’όν πρωτομαστόρεψεν τ’ εσά τα εμορφάδα σ’, κι απιστερνέας έχτισεν δεντρόπα και μεσάδας.
Ο κύρ’ ισ’ έτον σκύλ’ υιός, η μάνα σ’ έτον τσούνα κ’ εσύ εξέβες φωταχτέρ’ και τ’ ουρανού η πούλια.
Ο κύρης σ’ καλός άνθρωπος, εσύ σκύλ κουταβόπον, ‘ς ση μεζιρέ μ’ ολόερα έστεσες φωλιδόπον.
Ο ουρανόν ελίβωσεν κι αγράνεμον φυσάει, κ’ έναν πουλόπον σεβταλίν ρασόπα σκίζ’ και πάει.
Ο πρόσωπός ι σ’ παρλαεύ’, φενέρ’ ιμ’ αψιμένον, έλα ‘ς σο γιάν’ιμ’, φώταξον, μανάχος σασουρεύω.
Ο πρόσωπος σ’ ηλιόλουστον, η ψη σ’ φεγγαρωμένον, το πόϊ σ’ λεγνόν κ’ έμορφον, σεβτάν τονατεμένον.
Ο σεβταλής κι ο παλαλόν, οι δύος έναν είναι, ,ρακίν, κρασίν, κονιάκοπον, ό,τι ευρήκνε πίν’νε.
