Ο Πάρις Κουκουλόπουλος για την συζήτηση εγκατάστασης ΧΥΤΑ Αμιάντου στο Ζιδάνι: «Είναι άδικο να εμφανίζεται ο ΧΥΤΑ ως η μόνη λύση»

Το ζήτημα με τον αμίαντο είναι δύσκολο εξ ορισμού γιατί εκτός από τις θέσεις εργασίας και άλλα ανταποδοτικά οφέλη, άπτεται του λίαν ευαίσθητου θέματος των περιβαλλοντικών επιπτώσεων και τελικά της βιώσιμης ανάπτυξης στην ευρύτερη περιοχή των Δήμων Σερβίων και Βελβεντού.

Είναι ευτύχημα για την περιοχή ότι διαθέτει το ανθρώπινο δυναμικό που μπορεί να βοηθήσει τους θεσμούς αυτοδιοίκησης προκειμένου να υιοθετηθεί η βέλτιστη λύση που θα συνδυάζει τα επενδυτικά οφέλη με την προστασία του περιβάλλοντος. Σε αυτό το δυναμικό πρέπει να δοθεί βήμα και αυτό πιστεύω θα λειτουργήσει λυτρωτικά για όλους και υπάρχουν δυο παραδείγματα που πρέπει να αναφερθούν.

>Η άποψη που τεκμηριωμένα και έγκαιρα έχει αναπτύξει ο Χρήστος Παπαγεωργίου δεν είναι μόνο δική του, μαζί του συμφωνούν οι πιο έμπειροι μηχανικοί μεταλλείων της περιοχής. Θα είναι παράδοξο, για να το θέσω ήπια, να αγνοηθεί η γνώμη αυτών των ανθρώπων που έχουν δώσει τη ζωή τους σε μεταλλεία και ορυχεία όταν μάλιστα είναι δίπλα μας.

>Η άποψη του Λάζαρου Τσικριτζή που αφιερώθηκε στα οικολογικά ζητήματα επί δεκαετίες είναι επίσης απόλυτα τεκμηριωμένη. Πριν από χρόνια το Δημοτικό Συμβούλιο Κοζάνης είχε υιοθετήσει την πρόταση της Οικολογικής Κίνησης για τη διαχείριση του αμίαντου μετά από εξαντλητική συζήτηση.

Προσωπικά είμαι απόλυτα πεισμένος για τις απόψεις των συμπολιτών μας που ονόμασα πιο πάνω και αρκετών ακόμα εξίσου αξιόλογων με τους οποίους συζήτησα το θέμα. Ενδεχόμενα να υπάρχουν και απόψεις που να τεκμηριώνουν την αντίθετη άποψη και να μη τις γνωρίζουμε. Το πιο σίγουρο όλων είναι ότι η παραλίμνιο περιοχή και ο ορεινός όγκος των Καμβουνίων έχουν μέλλον εφόσον στηριχτούν με βασικές υποδομές και είναι άδικο να εμφανίζεται ο ΧΥΤΑ ως η μόνη λύση.

Σε κάθε περίπτωση και χωρίς καμία διάθεση υπόδειξης το Δημοτικό Συμβούλιο Σερβιων όπως και το Περιφερειακό Συμβούλιο οφείλουν στο συγκεκριμένο θέμα να λειτουργήσουν ως όργανα δημοκρατικού προγραμματισμού δίνοντας όπως ήδη αναφέρθηκε βήμα σε αυτούς που γνωρίζουν καθώς και σε όλους τους πολίτες με επαρκή διαβούλευση. Ο περιφερειακός σχεδιασμός της προηγούμενης περιφερειακής αρχής δεν μπορεί να χρησιμοποιείται ως άλλοθι από τη σημερινή γιατί και τότε δεν τηρήθηκε καμία διαδικασία δημοκρατικού προγραμματισμού στο ζήτημα αυτό.

Στην κατάσταση που βρισκόμαστε το τελευταίο που μας χρειάζεται είναι οι στείρες αντιπαραθέσεις και οι προσωπικές στρατηγικές. Κοινούς μεγάλους στόχους που θα τους υπηρετήσουμε όλοι μαζί ή έστω οι περισσότεροι, αυτό έχουμε ανάγκη. Φυσικά οι στόχοι προκύπτουν με διάλογο και αντιπαράθεση με επιχειρήματα όταν κάτι δεν είναι προφανές ή όταν πάλι υπάρχουν διαφορετικές οπτικές γωνίες και μια τέτοια περίπτωση είναι η υπόθεση του χώρου ταφής αμιάντου. Είναι ζήτημα κοινής λογικής μα πάνω από όλα είναι ζήτημα δημοκρατίας που όσο πιο πιστά την υπηρετούμε τόσο περισσότερο μπορούμε να ελπίζουμε.