του Ρούλη Κοκελίδη*
Η υποψηφιότητα του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης για τη θέση του προέδρου της Ευρωπαϊκής Επιτροπής είναι ιδιαίτερα σημαντική όχι μόνο για τον ίδιο και το ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και για τη χώρα μας.
Η εξέλιξη αυτή ενόχλησε την δεξιά και τις μνημονιακές νεοφιλελεύθερες δυνάμεις στην Ελλάδα. Δυστυχώς το επίπεδο τους δεν τους επιτρέπει να δουν ότι το χρίσμα είναι τιμητικό και αναβαθμίζει τη διεθνή παρουσία μας, συμμετέχοντας στις διεργασίες στο Ευρωκοινοβούλιο και στη συγκρότηση των νέων κοινοτικών οργάνων, ιδίως της Κομισιόν.
Η αντίδρασή τους αναδεικνύει την φτώχεια και την αδυναμία τους να παρεμβαίνουν στις ευρωπαϊκές εξελίξεις.
Αντίθετα η υποψηφιότητα του Αλέξη Τσίπρα, επικεφαλής του Κόμματος της Ευρωπαϊκής Αριστεράς συμβάλει στην αριστερή εναλλακτική πολιτική για την Ευρώπη. Η πρωτοβουλία αυτή συμπυκνώνει την ενεργητική κινητοποίηση ευρύτερων δημοκρατικών, αριστερών και κινηματικών δυνάμεων για συστράτευση. Δίνει ελπίδα για την ανατροπή των συσχετισμών για μια νέα Ευρώπη, δημοκρατική, αλληλέγγυα και κοινωνικά δίκαιη.
Η Ευρωπαϊκή αριστερά έχει όλες τις προϋποθέσεις για να είναι η έκπληξη των ευρωεκλογών.
Στην προοπτική αυτή καταλυτική θα είναι η νίκη του ΣΥΡΙΖΑ στην Ελλάδα. Ο ΣΥΡΙΖΑ βάζοντας τις βάσεις για μια νέα σχέση εμπιστοσύνης στην πολιτική στην χώρα μας και στην Ευρώπη, δημιούργησε μεγάλο ενθουσιασμό και ενδιαφέρον στα κόμματα της ριζοσπαστικής αριστεράς, σε πολλά κινήματα, συνδικάτα και ιδιαίτερα στην Ευρωπαϊκή διανόηση, η οποία επιτέλους δείχνει να αφυπνίζεται.
Η δυναμική που αναπτύσσει η υποψηφιότητα Τσίπρα αυξάνεται καθημερινά ενισχύοντας την πολιτική παρέμβαση της αριστεράς, η οποία οικοδομεί νέες συμμαχίες που δίνουν μεγαλύτερη βαρύτητα στο λόγο της.
Τρανό παράδειγμα η «λίστα Τσίπρα» στην Ιταλία, η οποία εκφράζει τη ζωντάνια της κοινωνίας των πολιτών και τις διεργασίες της πολιτικής ανασυγκρότησης της ευρύτερης αριστεράς στην Ιταλία, στον Νότο και στην Ευρώπη γενικότερα, η οποία βρίσκεται σε ένα σταυροδρόμι. Οι πολίτες πρέπει να την ξαναπάρουν στα χέρια τους.
Η Ευρωπαϊκή κρίση δεν είναι μόνο οικονομική και χρηματοοικονομική, είναι κυρίως πολιτική.
Η εξέλιξη της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, όπως διαμορφώθηκε, έγινε με τρόπο που απέχει πάρα πολύ από τους πατέρες που την οραματίστηκαν. Πρόκειται για μια διαδικασία, η οποία επιβλήθηκε με την επικράτηση του νεοφιλελευθερισμού που μετέφερε την εξουσία στην οικονομία κι ιδιαίτερα στην χρηματιστηριακή.
Αυτό που συνέβη και συμβαίνει στην Ευρώπη έχει δημιουργήσει τις μεγαλύτερες ανισότητες στην κοινωνία. Οι ευρωπαϊκοί λαοί βίωσαν και βιώνουν την πιο σημαντική οπισθοδρόμηση.
Επιπλέον η Ευρώπη έχασε τον ρόλο της πρωτοπορίας στην παγκόσμια πολιτική σκέψη. Η αριστερά πρέπει να κάνει την αυτοκριτική της για την εξέλιξη αυτή, γιατί είχε σοβαρό έλλειμμα στα ευρωπαϊκά ζητήματα.
Με την ευκαιρία των εκλογών η ευρωπαϊκή αριστερά πρέπει να επινοήσει μια συγκροτημένη και διευρυμένη πολιτική πρωτοβουλία για την εποχή της παγκοσμιοποίησης, της ψηφιακής επανάστασης και της περιβαλλοντικής κρίσης.
Το βασικό πρόβλημα είναι να ξαναπετύχουμε την υπεροχή της πολιτικής επί της αγοράς.
Μια νέα ευρωπαϊκή ένωση με ένα νέο κοινωνικό και πολιτικό μοντέλο μπορεί να συμβάλει στο δημοκρατικό έλεγχο της παγκόσμιας διακυβέρνησης. Μόνο έτσι μπορεί να παίξει ουσιαστικό ρόλο στα διεθνή προβλήματα.
Η αριστερά μπορεί να ηγεμονεύσει στις μεγάλες αλλαγές της Ευρώπης και να επεξεργαστεί καινούργιες πολιτικές πραγματικής δημοκρατικής αντιπροσώπευσης, απέναντι στη σημερινή γραφειοκρατική, τεχνοκρατική ελίτ των Βρυξελλών.
Στην κατεύθυνση αυτή η νέα ριζοσπαστική αριστερά δεν μπορεί παρά να εμπνέει και να κινητοποιεί την κοινωνία. Η ουσιαστική και μαζική συμμετοχή των πολιτών είναι το ζητούμενο για την πολιτική αλλαγή στη Ελλάδα και στην Ευρώπη.
Η εκλογή του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ στη θέση του υποψηφίου για την προεδρία της Κομισιόν συμπυκνώνει την κοινή προσπάθεια της ευρωπαϊκής αριστεράς για να γίνει πρωταγωνιστής για έναν αριστερό ευρωπαϊσμό του 21ου αιώνα.
* επίτιμο μέλος της ΕΣΗΕΑ, διδάσκει στο Πανεπιστήμιο της Μπολόνιας.
