Γράφει η Νέλλη Βασβατέκη
Στο ζεστό και φιλόξενο χώρο του Συλλόγου πραγματοποίησε ο Σύλλογος Βλατσιωτών Λάρισας απογευματινό τσάι κυριών, κατά τη διάρκεια του οποίου παρουσιάστηκαν τα έθιμα του Δωδεκαημέρου στη Βλάστη, μέσα από το θησαύρισμα των αναμνήσεων της δασκάλας και λαογράφου Αγγελικής Σταμπαρίδου και του δασκάλου και ιστορικού Ζήκου Τσίρου.
Οι αφηγήτριες Γίτσα Τζαφέτα και Τάνια Παλαιού ανάπλασαν γλαφυρά αφηγήσεις από το χώρο της παράδοσης της Βλάστης και μας ταξίδεψαν στο χρόνο και στη χειμερινή Βλάστη , στο άγριο μεγαλείο της φύσης της , στα τραγούδια, στη Βλατσιώτικη φιλοξενία στις γεύσεις και τα αρώματα του Δωδεκαημέρου.
Την αφήγηση συνόδευαν Βλατσιώτικες μελωδίες, ενώ παραδοσιακά εδέσματα συμπλήρωσαν τη γιορτινή ατμόσφαιρα.
Στην εκδήλωση αυτή ανοίξαμε την καρδιά μας και την αφήσαμε να συγκινηθεί, ακολουθήσαμε ένα ταξίδι στο χρόνο, κατά τη διάρκεια του οποίου μέσα από τα έθιμα , τα τραγούδια, τις γεύσεις και τις παραδόσεις ανακαλύψαμε τη γραφικότητα και τη μυστηριώδη γοητεία που κρύβουν τα έθιμα της Βλάστης!
Ανακαλύψαμε την ποίηση που κρύβουν τα τραγούδια της . Κρύβουν τις περισσότερες φορές κάτι βαθύτερο, που συναρπάζει, νανουρίζει και χαϊδεύει την ακοή μας και παράλληλα τρέφει την ψυχή μ ας.
Στο ταξίδι μας αυτό ζωντανέψαμε εορτοπαραδοσιακές μέρες. Γυρίσαμε αρκετές δεκαετίες πίσω, στα αγνά ζεστά Χριστούγεννα της πατρίδας μας. Ξύπνησε μέσα μας ο νόστος και η αγάπη για το παρελθόν. Ακούσαμε το τρίξιμο των σκαλοπατιών στα σπίτια των εορταζόντων να μοιάζει με καλοσυνάτη υποδοχή και θερμό καλωσόρισμα. Μυρίσαμε τον καπνό του τζακιού, από τα χοντρά μεριάτικα κούτσουρα, να διαλαλάει μια ζηλευτή χαρά και ευτυχία. Μας άγγιξαν οι καντηλήθρες που έβγαζαν τα κούτσουρα συντροφεύοντας τα όνειρα, τις προσδοκίες, τους στοχασμούς και τους γλυκούς οραματισμούς. Το άρωμα του καλοψημένου χοιρινού μια ποθητή πρόκληση, Το σαραγλί, που συμβολίζει της γιορτής τη γλύκα, μια ονειρική γευστική συναρπαστικότητα. Ζήσαμε το φως, την ομορφιά, την πίστη, τη ζεστασιά της ζωής, τη δημιουργία, την πνοή της λαϊκής ψυχής να εκφράζεται με ένα ξεφάντωμα που συγκινεί γαληνεύει και ημερώνει. Τα χείλι μας σιγοψιθύρισαν τραγούδια και εορταστικά δοξαστικά.
Όλα αυτά που ακούσαμε και αισθανθήκαμε, σηκώνοντας τα παραπετάσματα του χρόνου, ήταν νοσταλγικές αναπoλύσεις της περιόδου της οικονομικής και πληθυσμιακής ακμής της Βλάστης. Τότε που η Βλάστη είχε τρία σχολεία, Δημοτικό , παρθεναγωγείο και αρρεναγωγείο, τρείς εκκλησίες, και τρείς ιερείς, βιβλιοθήκη, δημαρχείο, πολυτελείς κατοικίες και διώροφα πέτρινα αρχοντικά.
Ο Μακεδονικός Αγώνας, οι Βαλκανικοί πόλεμοι και ο εμφύλιος, άφησαν βαθειά τα σημάδια τους στο χωριό.
Οι πολλοί μόνιμοι κάτοικοί της Βλάστης την εγκατέλειψαν. Δεν θα την εγκαταλείψει όμως ποτέ το άγριο μεγαλείο και η μοναδική φύση της καθώς και η αγάπη και λατρεία των Βλατσιωτών, που έχουν διαφυλάξει στη συνείδησή τους τις παραδόσεις και τα υπέροχα ήθη και έθιμα με τα οποία αναθρέφουν τα παιδιά τους.
Η ιστορία ενός τόπου και μιας κοινωνίας αποτυπώνεται μέσα από τα έθιμα και στη Βλάστη η παράδοση συναντά την ιστορία.
