Τους είχαμε βρει ήδη στο δωμάτιο όταν κάναμε εισαγωγή, είχαν το αριστερό κρεβάτι στο παράθυρο και εμείς το δεξί στη πόρτα.
Πάντα σε κάθε νοσηλεία αναρωτιέσαι με ποιους θα περάσεις και αυτήν τη δοκιμασία, αν θα σεβαστούν τις ανάγκες σου, αν θα κάνουν ησυχία, αν θα είναι βαριά περιστατικά.
Εκείνος ήταν 40 χρονών φαινόταν ήδη ταλαιπωρημένος από αυτόν τον δράκο που τους «έκαιγε» όλους στο 4κλινο. Εκείνη γύρω στα 60, θα πρέπει να υπήρξε όμορφη στη ζωή της μα η ταλαιπωρία είχε κατακλύσει το πρόσωπο της.
Μας χαμογέλασε κουρασμένα και μας ζήτησε ευγενικά να κάνουμε ησυχία γιατί ο γιος της μόλις είχε καταφέρει να κοιμηθεί μετά από μια δύσκολη νύχτα με πυρετούς.
Τα άλλα δυο κρεβάτια ήταν άδεια μα φαίνονταν καλυμμένα, δίπλα στα κομοδίνα πάντα βλέπεις τοποθετημένες τις συνήθειες του καθένα, χυμούς βιβλία εικονίσματα Αγίων.
Το 4κλινο σε δημόσιο αντικαρκινικό νοσοκομείο είναι χωνευτήρι θλίψης, αγωνίας, απελπισίας αλλά και ελπίδας , όλα επί 4 όχι… μάλλον καλύτερα όλα πολλαπλάσια του 8. Σε αυτούς τους θαλάμους «συσσωρεύονται» συναισθήματα, «συγνωτίζονται» ζωές, χαρακτήρες, των ασθενών, αλλά και των ανθρώπων που στέκονται δίπλα τους σε μια καρέκλα.
Βολέψαμε τα πράγματα μας και την αγωνία μας, ο Δημήτρης στο κρεβάτι και εγώ στην καρέκλα. Είχε τόση ανάγκη να κοιμηθεί, η αναμονή για ένα κρεβάτι χημειοθεραπείας εδώ και μια εβδομάδα μας είχε τσακίσει. Ξεκίνησα να διαβάζω το βιβλίο που μας χάρισε ο Κωνσταντίνος «Νίκη» του Χειμενίδη μ´ άρεσαν πάντα οι αλληγορίες, τώρα τις έχω ανάγκη .
Ο Δημήτρης κοιμάται επιτέλους ήσυχος, είναι τόσο όμορφος, αφήνω τις σελίδες του βιβλίου και απολαμβάνω την ήρεμη ανάσα του και τα καλοσχηματισμένα χαρακτηριστικά του προσώπου του πριν τον «αγριέψει» και πάλι η θεραπεία του.
Τότε ήταν που χτύπησε το τηλέφωνο της κυρίας απέναντι, για να με επαναφέρει στο 4κλινο, απομακρύνθηκε προς τα έξω για να μην ενοχλήσει τον γιο της αλλά και από διακριτικότητα προς εμάς.
Σε μόλις μερικά λεπτά εκείνος ξυπνά εκνευρισμένος από το θόρυβο που κάνει το μηχάνημα της θεραπείας του και την ψάχνει φωνάζοντας την. Εκείνη γυρίζει αλαφιασμένη προσπαθώντας να χαμογελάσει και να βρει όλες εκείνες τις λέξεις, που θα τον ηρεμήσουν… μάταια όμως, βρισιές απειλές και αναθέματα, αυτά έχει να της δώσει εκείνη τη στιγμή!
Βγαίνω έξω για να μην μπορεί να την προσβάλει άλλο μπροστά μου, ο Δημήτρης ευτυχώς συνεχίζει να κοιμάται,περνάνε μερικά λεπτά και επιστρέφω στο δωμάτιο.
Εκείνος αποκοιμήθηκε, η κυρία απέναντι έχει βγάλει από την βαλίτσα και διπλώνει μικρά λευκά πετσετάκια με βουρκωμένα μάτια, έχει βάλει όλη την φροντίδα της εκεί, αφού δεν την αφήνει εκείνος να του δείξει πόσο τον αγαπάει. Διπλώνει ξανά και ξανά τα πετσετάκια που χρησιμοποίησε για να του «ρίξει» τον πυρετό.
Τα τεντώνει τα χαϊδεύει πιάνει τις ακρούλες με τα δάχτυλα της και τις ενώνει … που και που ρίχνει μια μάτια στη θεραπεία που στάζει μέσα στο γιο της.
Καμία φορά σκέφτομαι πως αυτά τα μηχανήματα στάζουν μίσος μέσα τους.
Θα μου είναι χρήσιμα και μένα τέτοια πετσετάκια σκέφτομαι…
