Αργήσαμε να ξυπνήσουμε, ήταν βλέπεις η γλυκιά υπερένταση της βραδιάς του γάμου μας, αλλά φυσικά και η αγωνία του «τι μας περιμένει» και κοιμηθήκαμε αργά!
Σκέψου λέει κάποιος να μου μαρτυρούσε εκείνη τι στιγμή τι μας περιμένει, πόσος πόνος, πόση θλίψη, πόση μοναξιά και να μου έδινε την επιλογή να μείνω μακριά του.
Όχι χίλιες φορές ξανά μαζί σου, όλο από την αρχή! Πόσες φορές άλλωστε σου φέρνει η ζωή στο δρόμο σου «το άλλο σου ολόκληρο»;
Το σπίτι λες και είχε ακόμα τη γιορτινή βαβούρα των φίλων μας, που ήρθαν μετά το γάμο, να μας ευχηθούν.
Ο Δημήτρης είναι ήρεμος βάζει σε ένα σακίδιο μερικά πράγματα, δεν ξέρω τι θα μπορούσαμε να χρειαστούμε εκεί , με ρωτάει
-ποιο βιβλίο να πάρω μαζί μας του Καζαντζάκη; Ή του Ανδρουλάκη ;
-του Ανδρουλάκη του λέω «Το ταξίδι του μέλιτος» αυτό δεν ταιριάζει ;
-όχι ψυχή μου, μόλις τελειώσει όλο αυτό θα κάνουμε το ταξίδι του μέλιτος που μας αξίζει! Μου λέει και με φιλάει στο μέτωπο .
Με ζεσταίνει όταν το κάνει αυτό!
Είχε κίνηση στον Κηφισό, το ραντεβού ήταν στις 8:30 και εμείς ήμασταν ακόμα στην Γαλατσίου, η ώρα είχε πάει 8:45.
Δεν αγχώθηκε όμως, όπως τις άλλες φορές,θέλει πάντα να είναι συνεπής, αλλά αυτή τη μέρα επέτρεψε τον εαυτό του μια μικρή καθυστέρηση!
Σχολιάζαμε σε όλη τη διαδρομή τον γάμο! Ήταν χαμογελαστός, του κρατούσα το δεξί χέρι, πάνω στο λεβιέ των ταχυτήτων. Έτσι μαζί χέρι χέρι , πώς αλλιώς μπορείς να πας σε μια τέτοια μάχη;
Στον 5ο όροφο του Υγεία μας υποδέχτηκε στην γραμματεία μια υπάλληλος με την ευγένεια που επιβάλουν οι κάμερες πάνω από το κεφάλι της.
Στο δωμάτιο με το νούμερο 7 της βραχείας νοσηλείας ξεκινάμε!
Ο Δημήτρης ανέβασε φωτογραφία στο Facebook και έγραψε :
“Ξεκινήσαμε!Με τη βοήθεια του Θεού, την αγάπη των ανθρώπων, με πίστη και ελπίδα και την Πίστη τους φίλους και αδέλφια μου στο πλευρό μου θα νικήσουμε και πάλι τον Καρκίνο.”
Το υποσχέθηκε λοιπόν, τώρα θα πρέπει να κρατήσει την υπόσχεση του. Πάντα κρατάει τις υποσχέσεις του, τον αγάπησα γι αυτό!
Η θεραπεία διαρκεί γύρω στις 4 ώρες, τέσσερις ώρες σ´ αυτό το μποξάκι, οι δυο μας με τον ήχο του μηχανήματος που μετράει τις σταγόνες της θεραπείας του.
Μιλήσαμε και πάλι για το γάμο, άνοιξα τον “μήνα του μέλιτος ” και άρχισα να του διαβάζω .
Ήρθε ο γιατρός του, μας μιλούσε για ώρα όχι μόνο για τη θεραπεία και τις οδηγίες , αλλά και για τη ζωή.
Λες και ήθελε να μας κάνει να νιώσουμε οικεία, λες και είχε τύψεις για αυτό που ξανά περνούσε ο Δημήτρης. Ήταν γιατρός του και στην πρώτη περιπέτεια του, γνωρίζει τον τότε μεγάλο του αγώνα!
Τελείωσε η θεραπεία πήραμε οδηγίες .
Πρέπει να κάνει σχεδόν κάθε 5 μέρες εξετάσεις, δεν μπορούν να τις γράψουν όλες μαζί, δεν τους αφήνει το σύστημα μας είπαν!
Πρέπει να βρούμε τρόπο να μας τις συνταγογραφήσουν , θα πρέπει να μιλήσω με το νοσοκομείο της Πτολεμαΐδας μήπως μπορεί να γίνει από εκεί!
Τελειώσαμε με τα διαδικαστικά, πληρώσανε μια μικρή περιουσία και φύγαμε αγκαλιά.
Θέλει να οδηγήσει, δεν τον αφήνω, κάθομαι πίσω από το τιμόνι και του ζητάω να με καθοδηγήσει, όπως το κάνει πάντα.
Στο φανάρι της Πειραιώς μου αγόρασε λουλούδια … Τον αγαπώ
Στο σπίτι δεν τον άφησα λεπτό, ήμασταν αγκαλιά όλη την υπόλοιπη μέρα … γίναμε ένα!
Τώρα το ξέρω αυτός ο άντρας είναι δάσκαλος και προορισμός μου!
Πίστη Κρυσταλλίδου
