Μέσα στην εκκλησία ο χρόνος, δεν καταργείται, ούτε ο άνθρωπος δραπετεύει απ’ αυτόν. Η Μεγάλη Εβδομάδα, δεν προσφέρεται για περισσότερη θρησκευτικότητα, ή για έναν γενικό μυστικισμός, αλλά για μια νέα ζωή, για μεταμόρφωση ολόκληρου του ανθρώπου. Η εκκλησία δεν τον καλεί να συναντήσει τον Χριστό στην θυσία Του, γυρνώντας τον χρόνο πίσω, δυο χιλιάδες χρόνια πριν, αλλά σήμερα, μέσα στον χρόνο που ζει και κινείται, ο Χριστός σταυρώνεται, πεθαίνει και ανασταίνεται στο 2017. Προσκαλεί και παράλληλα προκαλεί, χαρίζοντας την ευκαιρία στον καθένα μας να τον ακολουθήσει.
Αλλά, τι σημαίνει ακολουθώ, ανεβαίνω μαζί με τον Χριστό, στο Γολγοθά, πεθαίνω μ’ Αυτόν και ανασταίνομαι μαζί Του. Μετέχω αυτής της πορείας, γίνομαι έναν μ’ Εκείνον, κάθε δράση Του, κάθε συμπεριφορά έχει αντίκτυπο στην ζωή μου, διότι δεν αφορά την ζωή μου, τότε είναι άχρηστος και ο Σταυρός και ο Θάνατος και η Ανάσταση Του. Αν δεν υπάρχει ευκαιρία για αλλαγή της ζωής μου, αν ο συγκεκριμένος χρόνος του έτους που τον μεταμορφώνει σε Μεγάλη Εβδομάδα, με πρωταγωνιστή τον Ίδιο, δεν αγγίζει την ζωή μου, τότε δεν είναι ανούσιος, άδειος, κενός, απλά μια ευκαιρία να εξυπηρετήσει την αρρωστημένη θρησκευτικότητα μου, την ευσέβεια μου και ταυτόχρονα να με δικαιώσει, αφού εγώ δεν είμαι σαν τους άλλους που τον σταύρωσαν, εγώ τον λυπάμαι, στεναχωριέμαι για τον Θεό.
Όμως η Μεγάλη Εβδομάδα προσεγγίζεται κατ’ αυτόν τον τρόπο επιφανειακά και όχι ουσιαστικά, βιωματικά, επειδή όλοι μας σαν άνθρωποι, παθαίνουμε αυτό που συνέβη και στον απόστολο Πέτρο, η ευσέβεια του και η αναστολές του, που τράβηξαν τα πόδια του όταν θέλησε να τα πλύνει ο Χριστός. Δεν είχαν αξία, ο Πέτρος ένας αμαρτωλός, πως να επιτρέψει στον Δάσκαλο του, σ’ Αυτόν που τον αγαπούσε, τόσο πολύ, σ’ Εκείνον που τον ομολόγησε Θεό, να έρθει και να νίψει τα πόδια του. Ο μαθητής τον είχε τόσο ψηλά, κι ο δάσκαλος φτάνει τόσο χαμηλά, έρχεται κοντά του και τον φοβίζει αυτή η άμεση σχέση, γκρεμίζει ο Χριστός τις ψεύτικες αναστολές του, σαν να του λέγει μ’ αυτήν την κίνηση, ναι είμαι Διδάσκαλος, είσαι μαθητής, θεωρείς τον εαυτό σου ανάξιο, αλλά εγώ ήρθα για σένα, θυσιάζομαι επειδή σ’ αγαπώ, για μένα δεν είσαι ανάξιος, αλλά άξιος να σ’ αγαπήσω τόσο πολύ, που να δώσω τον εαυτό μου, την ίδια μου την ζωή, να διαπομπευτώ, να ραπιστώ να φτάσω τόσο κοντά σου, σχεδόν στα πόδια, για να σ’ ανεβάσω ψηλά εκεί που είναι η θέση σου, ήρθα ως Θεός, έγινα άνθρωπος για να γίνεις εσύ Θεός. Και ο ίδιος ο Χριστός μας απαντά, όπως στον Πέτρο, αν δεν θέλεις να σου πλύνω τα πόδια μου δεν μπορείς να είσαι μαθητής μου, αυτό απευθύνει και σ’ εμάς, αν δεν θέλετε να σας διακονήσω, να δεχτείτε την αγάπη μου, δεν μπορεί να είστε μαθητές και φίλοι μου, να λέγεσθε χριστιανοί.
Αν θεωρήσουμε πως τα καλά μας έργα, οι επιφανειακές μας αρετές, είναι ικανά για την σωτηρία μας, τότε δεν μπορούμε να μετέχουμε στην Μεγάλη Εβδομάδα, όχι επειδή μας αποκλείει ο Χριστός, αλλά διότι δεν θα μπορούμε να τον καταλάβουμε. Θα ήμαστε σαν τους δυο μαθητές των Ιωάννη και τον Ιάκωβο, που ήθελαν ο Χριστός να τους βάλλει δεξιά και αριστερά, όταν θα κρίνει τον κόσμο, να τους δικαιώσει, ενώ Εκείνος πήγαινε να γίνει κατάκριτος και ένοχος θανάτου, για να σώσει και ν’ Αναστήσει τον κόσμο.
Έτσι λοιπόν, αν πιστεύουμε πως ήμαστε καλοί άνθρωποι, γυρεύοντας τρόπους να δικαιωθούμε έναντι των άλλων, τότε η Μεγάλη Εβδομάδα, δεν προσφέρεται για μας, εκείνη ανήκει στις πόρνες, τους ληστές, αυτού που είναι κατάκριτοι, σ’ όλους εκείνους που έχουν αντιληφθεί ότι είναι νεκροί και ψάχνουν όχι να δικαιωθούν, αλλά να ζήσουν.
Οι σπουδαίοι θεολόγοι της Μεγάλης Εβδομάδος, είναι η πόρνη, ο ληστής του Σταυρού, ο εθνικός-ειδωλολάτρης εκατόνταρχος και ο αρνητής Πέτρος. Για να τα βάλουμε στην σειρά, η πόρνη, ο ληστής, ο ειδωλολάτρης και ο αρνητής. Κοσμικά επίθετα που προσβάλλουν την δική μας ευσέβεια, βδελύγματα της κοινωνίας, πως να σταθούμε δίπλα σ’ αυτούς. Και από την άλλη εκείνοι που δεν κατάλαβαν ούτε ίχνος θεολογίας, οι θεολόγοι της εποχής εκείνης, οι αρχιερείς και οι γραμματείς, εκείνοι που πίστευαν σωστά στον αληθινό Θεό και παράλληλα δεν μπορούσαν να μπουν στον Πιλάτο, επειδή ήταν εορτή του Πάσχα, ο νόμος απαγόρευε να μιανθούν μπαίνοντας σ’ ένα οίκημα ειδωλολάτρου, άσχετα αν μέσα εκεί σκότωναν Εκείνον που τους έδωσε τον νόμο. Οι ενάρετοι, οι ευσεβείς, οι καλοί και ορθόδοξοι της εποχής, οι τηρητές του νόμου, είναι αυτή που το μόνο που ακούν από τον Χριστό είναι τα φοβερά ουαί.
Έρχεται ο Χριστός στην πορεία προς το πάθος να μας αποκαληθώσει όλους εκείνους τους τύπους, μας προβάλλει εκείνα τα πρότυπα που ήταν τόσο βυθισμένα στην αμαρτία, αλλά αισθάνθηκαν το αδιέξοδο και βρήκαν τόση μεγάλη δύναμη, να μετατρέψουν τον έρωτα τους γι’ αυτή, σε έρωτα για Εκείνον. Είναι λοιπόν η Μεγάλη Εβδομάδα, για όλους εκείνους που είναι χαμένοι, ανήθικοι, αποβράσματα μα ταυτόχρονο διψασμένοι για ζωή. Για όλους εκείνους που βρίσκονται στον Άδη των επιλογών τους, αλλά δεν έπαψαν ποτέ να γυρεύουν την Ανάσταση.
Η Μεγάλη Εβδομάδα, μου ανήκει και σου ανήκει όταν αναγνωρίσω και αναγνωρίσεις πόσο σημαντικοί ήμαστε για τον Χριστό. Όταν ο Σταυρός του έχει αξία και ζωή για την ίδια μας την ζωή. Ο Χριστός πεθαίνει για να ζήσουμε εμείς, δίνει ζωή με τον θάνατο του και ταυτόχρονα δεν χάνει την ζωή του, αλλά νεκρώνει τον ίδιο τον θάνατο, γίνεται ο θάνατος του νέκρωση του θανάτου.
Ανατρέπει τα δεδομένα, μας περνά από το «ο θάνατός σου ζωή μου», στο «θάνατος Μου ζωή σας», θα τον δούμε να χαρίζει ζωή στον προδότη που του προσφέρει τον θάνατο, να συγχωρεί εκείνος που τον σταύρωναν και έτσι να τους αποδεικνύει ότι είναι Θεός, όταν μπορεί μέσα στην αδυναμία και στις ύβρεις να χαρίζει την ζωή και την συγχώρηση, να απαντά στο κακό με καλό, στον θάνατο με ζωή κι οι θεολόγοι της Μεγάλης Εβδομάδος, η πόρνη, ο ληστής, ο ειδωλολάτρης και ο αρνητής ονομάστηκαν έτσι, επειδή είδαν τον Θεό πάνω στον σταυρό, κατάλαβαν ότι Αυτός ήρθε για να ζήσουμε εμείς και πίστεψαν ότι στην συγνώμη του χωρούν όλοι, ακόμα κι αυτοί. Εμείς;……………
Τρυφωνόπουλος Γεώργιος
Θεολόγος
