Ο Πόντος, γη των ακριτών και προπύργιο του ελληνισμού ανέπτυξε μια ενδιαφέρουσα χορευτική παράδοση, που διατηρείται ακμαία ακόμη και σήμερα, mε τις ρίζες του να χάνονται ως την μακρινή αρχαιότητα .
Ο ποντιακός χορός, όπως και όλοι οι ελληνικοί χορoί, αποτελούν μια μορφή ζωντανής τέχνης και είναι δομημένος από τις συγκλίνουσες εμπειρίες και παραδόσεις του λαού μας.
Κάτω απ’ αυτήν τη διαχρονική δυναμική ο ποντιακός χορός αποτελεί σήμερα μια ζωντανή πηγή έκφρασης και διδαχής.
Η γλώσσα, η μουσική και ο χορός των Ποντίων αποτελούν μια αδιαίρετη ενότητα πληθωρικής έκφρασης και συγκρότησής τους.
Έντονα αρχαϊκά ιωνικά στοιχεία εμπεριέχονται στη χορευτική κινησιολογία και την εκφραστική τους απόδοση.
Ο χορός ίσως είναι ο δυναμικότερος τρόπος έκφρασης των ηθικών στοιχείων για κάθε λαό και πολιτισμό . Για τους Έλληνες του Πόντου αποκτά μια ιδιαίτερα διάσταση, γιατί περιγράφει και αποκαλύπτει τα ταυτοτικά χαρακτηριστικά και την αγωνία ύπαρξης και συνέχειας, γιατί βίαιες συνθήκες του στέρησαν το δικαίωμα να ζει ειρηνικά στην ιστορική του πατρίδα.
Η συναισθηματική φόρτιση, που εμπεριέχεται κατά τη διάρκεια της χορευτικής διαδικασίας, στους πόντιους χορευτές προσλαμβάνει χαρακτηριστικά εθνικής και φυλετικής αναγέννησης.
Οι ποντιακοί χοροί ,όπως και όλοι οι ελληνικοί χοροί, είναι πανάρχαιοι βιωματικοί κώδικες, που ολοκληρώνουν την ψυχοπνευματική ταυτότητα του ελληνισμού ,αποκαλύπτοντας ταυτόχρονα την αρχαϊκή ηθικοπλαστική ταυτότητα του ελληνισμού στον Πόντο.
Τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά των ελληνικών χορών της Μαύρης Θάλασσας τα καθιστούν μοναδικά. Γι’ αυτό θα πρέπει να γίνουν κτήμα του παγκόσμιου πολιτισμού. Θα πρέπει να προσεγγιστούν και να διαφυλαχθούν ανέγγιχτοι από παραχαράξεις και αλλοιώσεις, που η σύγχρονη εποχή μας επιτρέπει και ανέχεται.
Ιδιαίτερα υπερτονισμένη στον ποντιακό χορό είναι η ζεύξη του με την μελωδία και την ποίηση. Αποτελεί δηλαδή μια ζωντανή μορφή χοροδράματος, που μας παραπέμπει στην αρχαία αττική τραγωδία του Σοφοκλή και του Αισχύλου.
Ο ποντιακός χορός δεν μπορεί να μην έχει εθνοτικό χαρακτήρα, γιατί εκφράζει, στο μεγαλύτερο μέρος του, τις εμπειρίες της ζωής και την ιδιοσυγκρασία του λαού, που τον γέννησε.
Εμπεριέχει την ιδιαιτερότητα του ορεσίβιου τοπίου, αλλά ταυτόχρονα και την ευξείνια δροσιά της ελληνικής λιμνοθάλασσας.
Είναι μέρος και βίωμα μιας μνημονικής αναγέννησης ενός γενοκτονημένου και ταυτόχρονα ξεριζωμένου λαού.
Η αποδοχή και ο σεβασμός του χορευτικού πολιτισμού θα πρέπει να είναι επιβεβλημένος από τη διεθνή κοινότητα, γιατί δημιουργεί αντίστοιχες συναισθηματικές προσεγγίσεις, προκειμένου να του αναγνωριστεί το δικαίωμα στη μνήμη και την ιστορική του δικαίωση.
Δράττομαι λοιπόν της ευκαιρίας του μηνύματος του Διεθνούς Συμβουλίου χορού για την παγκόσμια ημέρα χορού 2015,για να καλέσω την παγκόσμια ποντιακή κοινότητα να ενθαρρύνει τη συσχέτιση των Ποντιακών χορών, με ιστορικά, κυρίως, αλλά και άλλα στοιχεία, που θα αναδείξουν το αίτημα για την αναγνώριση της Γενοκτονίας, με απώτερο σκοπό τη συμφιλίωση και την αδελφοσύνη μεταξύ των λαών, γεγονός, που αποτελεί και το κύριο νόημα του χορού…
