Ὁ Χριστός, ἀφοῦ πῆγε στά μέρη τῆς Καισάρειας πού εἶχε χτίσει ὁ Φίλιππος, ρώτησε τούς μαθητές Του ποιός νομίζουν οἱ ἄνθρωποι ὅτι εἶναι Αὐτός, ὁ Υἱός τοῦ Ἀνθρώπου. Αὐτοί τοῦ ἀπάντησαν ὅτι ἄλλοι λένε ὅτι εἶναι ὁ Ἰωάννης ὁ Βαπτιστής, ἄλλοι πιστεύουν ὅτι εἶναι ὁ Ἠλίας, ἄλλοι ὁ Ἱερεμίας ἤ ἕνας ἀπό τούς προφῆτες. Τότε ἀπευθύνθηκε στούς ἴδιους τούς μαθητές Του καί ζήτησε τήν δική τους ἄποψη. Ὁ Σίμων Πέτρος ἀπάντησε ὅτι εἶναι ὁ Χριστός, ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ τοῦ ζῶντος. Καί ὁ Χριστός τοῦ εἶπε ὅτι: «Μακάριος καί εὐτυχισμένος εἶσαι, Σίμων, γιέ τοῦ Ἰωνᾶ, διότι τήν ἀλήθεια αὐτή τῆς ὀρθῆς πίστεως δέν σοῦ τή φανέρωσε κανείς ἄνθρωπος, ἀλλά ὁ Πατέρας μου πού εἶναι στούς οὐρανούς». Καί συνεχίζει καί τοῦ λέει ὅτι «ἐσύ εἶσαι ὁ Πέτρος καί πάνω σ᾿ αὐτήν τήν πέτρα θά οἰκοδομήσω τήν Ἐκκλησία μου, καί δέν θά τήν κατανικήσουν οἱ δυνάμεις τοῦ Ἅδη». Καί προσθέτει ὅτι θά τοῦ δώσει τά κλειδιά τῆς Βασιλείας τῶν Οὐρανῶν. Καί ὅ,τι κρατήσει ἀσυγχώρητο στήν γῆ θά εἶναι ἀσυγχώρητο καί στόν Οὐρανό. Καί ὅ,τι συγχωρήσει στήν γῆ θά εἶναι συγχωρημένο καί στόν Οὐρανό.
Ἡ φετινή Κυριακή τῆς τρίτης ἑβδομάδας τοῦ Ματθαίου συμπίπτει μέ τήν μνήμη τῶν ἁγίων ἐνδόξων Πρωτοκορυφαίων Ἀποστόλων Πέτρου καί Παύλου, καί τό Τυπικό ὁρίζει τήν ἀνάγνωση τοῦ Εὐαγγελίου σχετικά μέ τήν ἑορτή τους. Κεντρικό σημεῖο ἀποτελεῖ ἡ ἐρώτηση τήν ὁποία ἀπευθύνει ὁ Χριστός γιά τό πρόσωπό Του δύο φορές˙ μία γιά τόν κόσμο καί μία γιά τούς μαθητές Του. Τό περιεχόμενό της ἀφορᾶ στήν γνώμη τόν ἀνθρώπων γι᾿ Αὐτόν. Τό τί λένε γι᾿ Αὐτόν. Γιά τό ποιός πραγματικά εἶναι.
Ἄξιο προσοχῆς εἶναι τό γεγονός ὅτι ὁ Χριστός δέν ἀπευθύνει τήν συγκεκριμένη ἐρώτηση, καί μάλιστα δύο φορές, ἀπό περιέργεια, ἀνθρωπαρέσκεια, ἱκανοποίηση τοῦ ἐγωισμοῦ ἤ κάτι ἄλλο γήινο καί ἀρνητικό, ὅπως συνήθως συμβαίνει μέ πολλούς ἀνθρώπους. Ὁ σκοπός Του, ὅπως μᾶς πληροφορεῖ ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος, εἶναι νά βοηθήσει τούς μαθητές Του νά ὁδηγηθοῦν σέ ὑψηλότερη ἔννοια σχετικά μέ τό πρόσωπό Του ἀπό αὐτήν τήν ὁποία εἶχε ὁ κόσμος γι᾿ Αὐτόν. Ἀρχικά ρώτησε γιά τήν γνώμη τοῦ λαοῦ καί ὄχι τῶν Γραμματέων καί Φαρισαίων, γιατί ἡ δική τους ἦταν γεμάτη πονηριά, κάτι τό ὁποῖο δέν εἶχε ὁ λαός. Παρόλα αὐτά, ὅμως, εἶχε μία κατώτερη ἄποψη γιά τήν προσωπικότητά Του. Ἐπειδή Τόν εἶδαν νά κάνει θαύματα πίστευαν ὅτι ἦταν κάποιος ἄνθρωπος ὁ ὁποῖος εἶχε ἀναστηθεῖ ἀπό τούς νεκρούς καί εἶχε αὐτές τίς δυνάμεις, ὅπως ἀναλογικά ἔλεγε καί ὁ Ἠρώδης γιά τόν Ἰωάννη τόν Βαπτιστή. Ἀκριβῶς γιά ν᾿ ἀπαλλάξει τούς μαθητές Του ἀπό αὐτήν τήν ὑποψία τούς ἀπηύθυνε τήν συγκεκριμένη ἐρώτηση.
Ἐνῶ στήν ἀρχική ἐρώτηση ἀπάντησαν ὅλοι μαζί, ἐδῶ ἀπαντάει μόνο ὁ Πέτρος, τό «στόμα τῶν Ἀποστόλων», ὅπως τόν χαρακτηρίζει ὁ Ἱερός Χρυσόστομος. Γνωρίζοντας τόν χαρακτῆρα τοῦ Πέτρου καί ἀπό ἄλλα γεγονότα τά ὁποῖα ἀναφέρονται στήν Καινή Διαθήκη, ἡ παραπάνω στάση του καθίσταται φυσιολογική. Εἶναι βασικό τό ὅτι ὁ Πέτρος εἶχε Μεσσιανική ἐλπίδα. Διάβαζε τόν Νόμο καί τούς Προφῆτες, ἦταν ἀπό τούς βαθιά θρησκευόμενους Ἰσραηλίτες καί ξεκίνησε ὡς μαθητής τοῦ Ἰωάννη τοῦ Προδρόμου. Πολλές φορές τόν βλέπουμε νά προΐσταται τῶν ἄλλων. Νά κινεῖται καί νά μιλάει θερμότερα ἀπό ὅλους. Ἄνθρωπος μέ ἰδιαίτερα ξεχωριστή ἀγάπη πρός τόν Χριστό, ἀλλά ταυτόχρονα παρορμητικός μέ εὐμετάβλητο χαρακτῆρα, μέ τίς δικές του ἀδυναμίες καί ἀτέλειες. Μετά τήν ὁμολογία τοῦ Σίμωνος ὁ Χριστός τοῦ ἀποδίδει ἐπίσημα καί αἰτιολογημένα τό ὄνομα Πέτρος μέ τό ἀληθινό καί οὐράνιο πλέον νόημα τοῦ ὀνόματος. Πέτρος! Πέτρα, πίστις, θεμέλιο κηρύγματος, στῦλος τῆς Ἐκκλησίας. Αὐτή ἡ ἀλλαγή τοῦ ὀνόματός του σήμαινε γιά τόν ἴδιο τήν μεταμόρφωση τῆς ζωῆς του.
Ὁ Χριστός, γιά νά τόν προστατέψει ἀπό τούς ὑπόλοιπους, τόν ἐπαινεῖ καί γνωστοποιεῖ σέ ὅλους ὅτι αὐτή ἡ ἀπάντηση προέρχεται ἀπό Θεία Ἀποκάλυψη. Ἔτσι ἐξαφανίζεται ἡ σκέψη ἀπό τούς ἄλλους μαθητές ὅτι ὁ Πέτρος εἶπε τά συγκεκριμένα λόγια γιά νά κολακεύσει τόν Χριστό ἤ νά ἐπωφεληθεῖ κάτι ἄλλο ἀπ᾿ Αὐτόν. Δέν παραμένει ἐκεῖ ἀλλά συνεχίζει καί τόν ἀποκαλεῖ υἱό τοῦ Ἰωνᾶ, ὅπως καί Αὐτός εἶναι Υἱός τοῦ Θεοῦ. Ἔτσι, κατ᾿ ἀναλογίαν, κατανοεῖται εὐκολότερα ἡ προσωπικότητα καί ἡ Θεότητά Του. Σ᾿ αὐτήν τήν ὁμολογία τῆς πίστης, τῆς Θεότητάς Του, οἰκοδομεῖται ἡ Ἐκκλησία τοῦ Θεοῦ.
Οὐσιαστικά, σ᾿ αὐτό τό γεγονός ὁ Πέτρος δέχεται διπλῆ δωρεά. Ἡ πρώτη εἶναι ἀπό τόν Πατέρα σχετικά μέ τήν ἀποκάλυψη τοῦ Υἱοῦ. Ἡ δεύτερη ἀπό τόν Υἱό μέ σκοπό τήν διάδοση τῆς παραπάνω ἀποκάλυψης, παραδίδοντας τήν ἐξουσία ὅλων τῶν οὐρανίων πραγμάτων σ᾿ ἕναν θνητό, δίνοντάς του τά κλειδιά τῶν οὐρανῶν. Μέ ἄλλα λόγια, ὁ Χριστός ἀποκαλύπτει ἀκόμη περισσότερο τόν ἑαυτό Του μέ τό νά δώσει στόν Πέτρο τά κλειδιά τῆς Βασιλείας Του καί τήν δυνατότητα συγχώρεσης τῶν ἁμαρτιῶν τοῦ κόσμου.
Ἔτσι, ἡ Ἐκκλησία ἁπλώνεται σέ ὅλη τήν οἰκουμένη καί γίνεται ἰσχυρότερη τοῦ οὐρανοῦ. Δέν εἶναι ἕνα ἀνθρώπινο κατασκέυασμα ἤ ἀνθρώπινος ὀργανισμός ἀλλά ἡ Ἀποκάλυψη τοῦ Θεοῦ!
