Γράφει ο Στέλιος Γερβασίου Φελέκης
Διαβάστε την Αγία Γραφήν…
Μας συγκινεί βαθύτατα το παράδειγμα του Προδρόμου και βαπτιστού Ιωάννου, τον οποίον ο Χριστός μας εχαρακτήρισεν ως τον μεγαλύτερο των προφητών και ο οποίος ομιλεί με λόγους πλήρεις ταπεινοφροσύνης: ”Έρχεται ο ισχυρότερος μου οπίσω μου, ου ειμί ικανός κύψαι, λύσαι τον ιμάντα των υποδημάτων αυτού και, εκείνον δει αυξάνειν δε ελαττούσθαι .”
Αλλά και το ανυπολογίστους ς αξίας ον, που εξελέγη μεταξύ μυριάδων όντων δια να γίνει συνεργός εις στο έργον της ενσαρκώσεως του Κυρίου μας, ηξιωθή της ύψιστης ΤΙΜΗΣ να γίνη Μήτηρ Θεού, χάρις εις την απέραντον εις έκτασιν, ΜΕΓΕΘΟΣ και δύναμιν ΠΙΣΤΙΝ και ΤΑΠΕΙΝΩΣΙΝ της ψυχής της.
Η ταπείνωσις της, εξεδηλώθη εις τον Ευαγγελισμόν, όταν είπε εις τον Άγγελο: ”ΙΔΟΥ Η ΔΟΥΛΗ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ ΓΕΝΟΙΤΟ ΜΟΙ ΚΑΤΟ ΤΟ ΡΗΜΑ ΣΟΥ”, αλλά και εις την θαυμασίαν εκείνη Θ’ΩΔΗΝ, η οποία εξεχείλισεν από την ψυχή της κατά την επίσκεψιν της εις την Ελισάβετ και της οποίας ωδής, προεξέχουσα νότα ΕΙΝΑΙ η της ταπεινότητος ”ότι επέβλεψεν επί την ταπείνωσιν της δούλης αυτού. Ιδού γαρ από του νυν μακαριούσιμε πάσαι αι γενεαί”. Εις αυτήν την νότα έχομεν μια συζευξιν ταπεινότητος και μεγαλείου.
Αλλά το ΜΕΓΑΛΕΙΟΝ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ, που επήγασεν από την ταπεινωσιν της, δεν έχει καμίαν αναλογίαν με τα μεγαλεία του κόσμου τούτου, διότι είναι μεγαλείον θείον και πνευματικόν.
Εις την κλίμακα των όντων, μόνον οι καθαροί, οι Αγνοί και οι ταπεινοί τη καρδία και έχουν την υψηλοτέραν βαθμίδα.
Χάρις εις την ταπεινότητα της ψυχής της έγινε Η ΠΑΡΘΕΝΟΣ ΜΑΡΙΑ ΟΥΡΑΝΟΣ ΚΑΙ ΝΑΟΣ ΤΗΣ ΘΕΟΤΗΤΟΣ και έδωκε το σώμα και το αίμα της εις τον Θείον ΛΥΤΡΩΤΗΝ, δια να προσφέρει ταύτα ως ΘΥΣΙΑΝ και ολοκαύτωμα προς τον Θεόν πατέρα, υπέρ των αμαρτιών του κόσμου.
Και ούτω εξεπληρώθη εν τω προσώπω της, η προφητεία του Ησαΐα: ”Εγώ κατοικώ εν υψιλοίς και εν αγίω τόπω, και μετά του συντετριμμένου την καρδίαν και του ταπεινού το πνεύμα και πάλιν ο ουρανός μου θρόνος και η Γη υποποδίον των ποδών μου” ποίον οίκον οικοδομήσετε μοι; και ποιός ο τόπος της παύσεως μου; πάντα λέγει ο Κύριος.
Και επί τίνα επιβλέψω αλλ’ η επί τον ταπεινόν και ησύχιον και τρέμοντα μου τους λόγους. (Ησαΐας-66-1-3).
Ο Απόστολος των ΕΘΝΩΝ ο Παύλος, το δοχείον της χάριτος το σκεύος εκλογής, λόγω των θαυμαστών αποκαλύψεων που έλαβε, εκινδύνευσε να περιπέση εις περηφάνιαν.
Και τη υπερβολή ‘’των αποκαλύψεων ίνα μη υπεραίρωμε εδόθη μοι σκόλοψ τη σαρκί, άγγελος όταν, ίνα με κολαφίζει ίνα μη υπεραίρωμε υπέρ τούτου τρίς τον Κύριον παρακάλεσα, ίνα αποστή απ’ εμού και ειρηκέ μοι αρκεί σον , η χάρις μου η γαρ δυναμίς μου εν ασθενεία τελιούται’’ (β’-κορ 12-7-10).
Το παράδοξον της ταπεινώσεως εις την περίπτωσιν του Αποστόλου Παύλου είναι ότι γίνεται ΠΗΓΗ ΔΥΝΑΜΕΩΣ, διότι η χάρις του Θεού μεταβάλει την αδυναμίαν εις δύναμιν.
Μια ανασκόπησις των βιβλικών μορφών και των Αγίων εν γένει της χριστιανοσύνης μας δίδει υπέροχα παραδείγματα ζωής εν ταπείνωσει, ζωής που είναι ενσάρκωση της Αρετής, της ταπεινότητας, η οποία αντιτίθεται εις την παράβασιν και την παρακοήν.
