Συγκινητική είναι η ανάρτηση του ιδιοκτήτη του Κέντρου Δημιουργικής Απασχόλησης στην Κοζάνη όπου εργαζόταν η άτυχη Ειρήνη, Νίκου Κορέλλα , ο οποίος την αποχαιρετά με σπαρακτικά λόγια.
«Ειρήνη μου καλημέρα…
Αυτήν η καλημέρα δεν είναι καλή σαν όλες τις άλλες που στέλνω κάθε μέρα στους φίλους μου…
Αυτήν την ώρα θα έπρεπε να είμαστε στο ΚΔΑΠ και να είμαστε με τα παιδιά που τόσο λάτρευες που τόσο σε λάτρευαν…
Έρχομαι στην Θεσσαλονίκη αλλά όχι για τον γάμο σου, αλλά…δε μπορώ να το πω…
Δε μπορώ να πιστέψω ότι δε θα σε δω χαμογελαστή, όπως ήσουν παντα…
Δε μπορώ να το πιστέψω ότι κάποιος αλήτης σε πήρε από κοντά μας…
Βλέπεις δεν είχε την τυχη να τον εκπαιδεύσεις εσύ. ..
Να του μάθεις αυτά που μάθαινες στα παιδιά μας στο ΚΔΑΠ…
Να του μάθεις τι είναι ενσυναίσθηση, ότι δεν είναι καλό πράγμα το να πίνεις αλκοόλ και ειδικά, αν πιεις, να μην οδηγήσεις, γιατί μπορεί να κάνεις κακό…
Να παίξεις μαζί του, να του μάθεις να ζωγραφίζει, να χειροτεχνεί,να του μάθεις να αγαπά τα άλλα παιδιά και να κάνουν φίλους…
Σταμάτησα στα διόδια για να γράψω το κείμενο αυτό, γιατί δεν ήμουν σε θέση να οδηγήσω…
Η συνάδελφος του συντρόφου σου μου είχε πει για σένα, μου είπε τα καλυτερα και μου ζήτησε να σε δω, αν και ξέρει πόσο αυστηρός είμαι στην επιλογή προσωπικού.
Σε θυμηθηκα, όταν μου ανέφερε το επίθετο σου, γιατί μου είχε μείνει χαραγμένο το βιογραφικό σου…
Δεν ήταν σαν όλα τα άλλα…
Ήταν υπέροχο, κατέγραφες όλο σου το εκπαιδευτικό έργο, αλλά στη φωτογραφία είχες ένα αυστηρό ύφος και η αλήθεια είναι ότι για αυτό δεν σε είχα καλέσει νωρίτερα…
Χάρη στην Κατερίνα όμως…σε κάλεσα!
Λέω μέσα μου… ας κάνω το ψυχικό…
Και σκας μέσα στο γραφείο μου με το χαμόγελο σου, με την άνεση και τον τσαμπουκά που σε διέκρινε…
Στο τρίτο δευτερόλεπτο είχες κερδίσει…με το σπαθί σου τη θέση του νηπιαγωγού στο ΚΔΑΠ…
Ειρήνη μου πόσο θα μας λείψεις…
Καμιά φορά σε μάλωνα για να σε συγκρατήσω καθώς έβγαζες πολύ πάθος πάνω στη δουλειά, αλλά το ήξερες κι εσυ τι ομαδάρα ήμασταν όλοι μαζί…
Ένιωθα τόσο ασφάλεια για τη λειτουργία του ΚΔΑΠ που μπορούσα να φύγω για τις άλλες δουλειές μου χωρίς να ανησυχώ…
Μαζί με τη Μαρία, την Σπυριδούλα και τη Ραφαέλα κάναμε μια αχτύπητη ομάδα που φάνηκε και από τα αποτελέσματα τόσο στην ποιότητα όσο και στην ποσότητα…
Γράφω το όνομά σου και δακρύζω…
Είμαι εδώ στα ψηλά, στα διόδια στον Πολύμηλο και σου γράφω, πριν έρθω να σε χαιρετίσω με τα αλλά κορίτσια για τελευταία φορά…
Ειρήνη μου, κορίτσι μου…καλό σου ταξίδι…
Έκανες αυτό που πάντα ήθελες να κάνεις…
Άφησες το στίγμα σου…
Έκανες δουλειά σ’αυτή τη ζωή…
Όσο προλαβες…
Όσο σε άφησαν..»
