Πάνε οι εποχές που στα αμπάρια των πλοίων αποθήκευαν οι καπεταναίοι τρόφιμα και προμήθειες.
Τώρα στα αμπάρια στοιβάζονται γυναικόπαιδα που από άνθρωποι με σάρκα και οστά γίνονται «αγνοούμενοι».
Το πένθος δεν είναι ούτε Εθνικό, ούτε προσωπικό, ούτε οικογενειακό.
Είναι παγκόσμιο γιατί στην παγκόσμια κοινότητα βρίσκονται και οι ευθύνες μιας τραγωδίας που επαναλαμβάνεται σε διαφορετικά μέρη του κόσμου, με διαφορετικό αριθμό θυμάτων.
Η Πύλος που κυριαρχεί στο μυαλό μας για τα σπουδαία μνημεία της Ναυμαχίας του Ναβαρίνου, την γραφικότητα και τα αναρίθμητα Ιστορικά της χαρακτηριστικά, έγινε σημείο αναφοράς για την κόλαση 750 ανθρώπων που χωρίστηκαν (τελικά) σε τρεις κατηγορίες: νεκροί, διασωθέντες, αγνοούμενοι.
Μια κόλαση που δε βρίσκεται στο πιο βαθύ σημείο της Μεσογείου που καταβρόχθισε λαίμαργα τα ανθρώπινα σώματα, αλλά μία κόλαση που ξεκινά από το «μοιραίο» πλοίο, το σκάφος, το σαπιοκάραβο, το αλιευτικό καράβι.
750 άνθρωποι που αν και μεσοπέλαγα, αμφιβάλω αν είχαν ή αν μπορούσαν να πάρουν ανάσα.
Γονείς θρηνούν τα παιδιά τους και παιδιά τους γονείς τους.
Θρήνος για μάνες, πατέρες, παιδιά, αδέρφια, αδερφές, ξαδέρφια ανίψια …
Θρήνος για τις προσδοκίες, τα χαμένα όνειρα.
Θρήνος για την ζωή των ανθρώπων που ρίχνουν τα δίχτυα της ελπίδας τους σε αχαρτογράφητα νερά που τελικά γίνονται ένας απέραντος, υγρός τάφος.
Ξέρεις όμως τι με φοβίζει περισσότερο από το ναυάγιο; Οι φωνές που θα πούνε ¨καλά να πάθουν¨.
