Ο πάνσοφος Αριστοτέλης είχε παιδευτεί πολύ στην προσπάθεια του να εξηγήσει την κίνηση των σωμάτων. Αφού σπαζοκεφάλιασε αρκετά, κάποια στιγμή κατέληξε πως η κίνηση ενός σώματος είναι φυσική, όταν προέρχεται από εσωτερικό αίτιο και εξαναγκασμένη, όταν επιβάλλεται από κάποια εξωτερική δύναμη. Εκεί, όμως, που βρέθηκε σε απόλυτο αδιέξοδο, ήταν να βρει εξήγηση για την κίνηση των βλημάτων. Το πώς, δηλαδή, διατηρείται η κίνηση του βλήματος, μετά την απομάκρυνσή του από τον εκτοξευτή του. Αγνοούσε, ο φτωχός, αυτό που σήμερα ονομάζεται ορμή.
Ευτυχώς, όμως, ήρθε μια γοητευτική και ενθουσιώδης δημοσιογράφος και έκλεισε μια εκκρεμότητα αιώνων με μεγαλοπρεπή απλότητα. Η εμπνευσμένη φράση «έλα με φόρα», που θα μπορούσε να είναι και «έλα με τις μπάντες» ή «κάνε ντου» ή ακόμη και «σανίδωσέ το», ήχησε σαν συγχορδία. Ένα ρυθμικό εμβατήριο και συνάμα μια επαναστατική ωδή. Μια εκρηκτική συμπύκνωση συναισθημάτων, τόσο αρμονική όσο η ευγενής μελωδία ενός κλάξον ή μιας κομμένης εξάτμισης. Μια φράση δωρικής λιτότητας, που κλείνει μέσα της όλη την εκρηκτικότητα της φυλής μας και τσαλακώνει στον αυθορμητισμό της όλον τον καθωσπρεπισμό μιας εμποροπανήγυρης του «δήθεν» και του κιτς.
Μικρή παρένθεση, για να προλάβω κάποια ξυπνοπούλια: Τα μπαντιλίκια ή drifts στην καθομιλουμένη, δεν είναι εύκολη υπόθεση. Μπες, φίλε μου, στη στροφή κάποια στιγμή με γκάζι, πίσω κίνηση και ανάποδο τιμόνι και μετά έλα να μας διηγηθείς την εμπειρία σου.
Τελικά, η όλη υπόθεση δείχνει ότι εξελίσσεται σε κάτι σαν ντέρμπυ αιωνίων. Δύο σαλονικιές διαγκωνίζονται για τα πρωτεία της δημοσιότητας. Γιατί η αγάπη είναι θύελλα και κουνάει βουνά. Όχι, που θα άφηνε η πασιονάρια/ ρεπόρτερ στην ξανθιά πρωτόπλαστη του Κατάρ-Γκέιτ να της κλέψει τη δόξα για ένα βαλιτσάκι δεσμίδες.
Εν κατακλείδι, το αβίαστο συμπέρασμα είναι πως μία είναι η ουσία, η εξουσία. Βεβαίως, όταν αναφερόμαστε σε εξουσία, εννοούμε την κατάληψη κρατικής θέσης με δυνατότητα λαφυραγωγίας.
Αυτό είναι κάτι που μας ενοχλεί όλους, ωστόσο το ελληνικό κράτος παραμένει ένα κράτος-χταπόδι, με μια πανίσχυρη γραφειοκρατία και μια κρατικοδίαιτη κοινωνία. Μάλιστα όσο παίρνει φόρα ο λαϊκισμός, τόσο ενισχύεται η εξάρτηση της κοινωνίας από το κράτος. Αυτό είναι και το μεγάλο μας πρόβλημα. Αυτό που πρέπει να περιορίσουμε είναι η υπερδιόγκωση του κράτους. Γι’ αυτό το πραγματικό δίλημμα των εθνικών εκλογών είναι: λαϊκισμός ή χειραφετημένη κοινωνία των πολιτών.
Έρρωσθε!
}… έλα με φόρα και δώστου κλώτσο να γυρίσει, παραμύθι ν΄ αρχινήσει … ~
