Πολλά και απαιτητικά τα πεδία που πρέπει να διαχειριστεί η Κυβέρνηση στην περιοχή. Σε μια περίοδο μάλιστα που δεν είναι της μόδας να ζυμώνεις και να ζυμώνεσαι πολιτικά, και που τα εκλογικά αποτελέσματα διαμορφώνονται είτε από την ανάγκη να πιστέψεις σε κάποιον, είτε από την ανάγκη να φύγει ο προηγούμενος, είτε από τους λιγοστούς εναπομείναντες οπαδούς του μηχανισμού.
Στην αρχή ήταν η Δίκαιη Αναπτυξιακή Μετάβαση των λιγνιτικών περιοχών, όπου αν και δεν έφταιγε ήταν και είναι με την πλάτη στον τοίχο. Μετά ήταν η διαχείριση της κρίσης του κορωνοϊού, που ανεξαρτήτως της ορθότητας των αποφάσεων που λήφθηκαν, αυτές εφαρμόστηκαν και επικοινωνήθηκαν με τον χειρότερο τρόπο. Μετά ήρθε ο ακρωτηριασμός της Σχολής Πυροσβεστών Πτολεμαΐδας, ο οποίος έγινε “νύχτα” και με ύπουλο τρόπο. Η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι, είναι ο μείωση στο 1/6 (μείωση 83%) των χρημάτων που θα λάβουν οι Ενεργειακοί Δήμοι από την πώληση δικαιωμάτων ρύπων το 2020 σε σχέση με τα προηγούμενα χρόνια, η οποία έγινε επίσης στα κρυφά, χωρίς καμία ενημέρωση και διαβούλευση. Και όλα αυτά, τη στιγμή που έχει χαθεί κάθε επικοινωνία της κοινωνίας με την κυβέρνηση.
Είναι πολλοί αυτοί που αρχίζουν να πιστεύουν πως η Κυβέρνηση εκτός από κλειστές πόρτες έχει και κλειστά αυτιά. Είναι σαφές πως τα μηνύματα που θέλει να στείλει το Υπουργικό Συμβούλιο στις κοινωνίες, δεν μπορούν να φτάσουν στον προορισμό τους. Και κυρίως, είναι σαφές το ότι δεν λαμβάνει τα μηνύματα που στέλνουν οι κοινωνίες. Το έλλειμμα παραγωγής πολιτικής στις κατά τόπους κοινωνίες, η περιθωριοποίηση των κομματικών οργανώσεων, και η αδυναμία πρόσβασης για πολλούς Βουλευτές στην Κυβέρνηση και το Μέγαρο Μαξίμου, είναι παράγοντες που κάνουν την απόσταση να μεγαλώνει και φυσικά μειώνουν τα αντανακλαστικά της Κυβέρνησης στο να πιάσει το σφυγμό της ελληνικής περιφέρειας. Και για να μη λέμε μόνο τα αρνητικά, έχει δυσχεραίνει ακόμα και η ανάδειξη των θετικών στοιχείων του κυβερνητικού έργου, όπως για παράδειγμα τα μεγάλα οφέλη που προέκυψαν για μεγάλες ομάδες πληττόμενων επιχειρήσεων από τα προγράμματα της “επιστρεπτέας προκαταβολής”.
Για να καταλάβει κανείς το χάσμα που μεγαλώνει, αξίζει να σταθεί κάποιος στο παράδειγμα των επαγγελματιών της Πτολεμαΐδας γύρω από την περίοδο των γιορτών. Αν και πολλοί από αυτούς αντιλαμβάνονταν την ανάγκη για μέτρα έναντι στην εξάπλωση του ιού, δηλώνουν εξοργισμένοι από τη διαχείριση της κατάστασης, από την μη αιτιολόγηση των αποφάσεων, από την ελλιπή και καθυστερημένη ενημέρωση, ή και αργότερα από το ότι μάθαιναν τις κρίσιμες αποφάσεις όχι θεσμικά από την κυβερνητική ενημέρωση, αλλά από “σπόντα” από φιλοκυβερνητικά αθηναϊκά ΜΜΕ.
Εάν θέλει η Κυβέρνηση να πιάσει το σφυγμό, καλό θα είναι να διευρύνει τον κύκλο των ανθρώπων που αποφασίζουν για το μέλλον της χώρας, και να δημιουργήσει διαύλους επικοινωνίας με την κοινωνία. Στην τελική να δώσει ρόλο στους Βουλευτές που τη στηρίζουν, οι οποίοι τελικά τρώνε και όλη την πίεση της κοινωνίας. Σε άλλη περίπτωση, δεν θα αντιληφθούν τη (φυσιολογική ή μη) φθορά που έχει ήδη γίνει εμφανής, και θα βρεθούν προ εκπλήξεων στις επικείμενες διπλές εκλογές, όποτε και αν αυτές γίνουν.