Το 1894 οι Times του Λονδίνου υπολόγιζαν ότι μέχρι το 1950 κάθε δρόμος στην πόλη θα ήταν θαμμένος σε 9 πόδια (3μ) αλογίσια κοπριά. Ένας Νεοϋορκέζος προγνώστης στη δεκαετία του 1890 κατέληγε πως η κοπριά θα έφτανε μέχρι το 1930 στα παράθυρα του τρίτου ορόφου των κτηρίων του Μανχάταν. Οι προβλέψεις αυτές ήταν απολύτως λογικές αν αναλογιστεί κάποιος πως ο αριθμός των αλόγων στην Ν.Υ έφτανε και περνούσε τις 150.000 και εάν πολλαπλασιαστεί δε το νούμερο αυτό με το 7-15 που είναι τα κιλά κοπριάς που παράγει κάθε άλογο ημερησίως, συν τα περί 120.000 λίτρα ούρων, εύκολα καταλήγει στο συμπέρασμα πως η κατάσταση στους δρόμους στη μεγαλούπολη λίγο πριν την αυγή του 20ου αιώνα μπορούσε να χαρακτηριστεί επιεικώς απελπιστική. Επιπρόσθετα , η αποκομιδή αυτών των χιλιάδων τόνων ζωικών αποβλήτων, πέραν του υγειονομικού κινδύνου, αποτελούσε πραγματικό διαχειριστικό εφιάλτη των τοπικών αρχών, φτάνοντας τους πόρους των πόλεων στα όρια τους. Δεν ήταν παράξενες, επομένως , ούτε παρατραβηγμένες αυτές οι προβλέψεις.
Λίγο βέβαια απασχολούσαν τα προβλήματα αυτά τόσο τους εκτροφείς αλόγων, τους καλλιεργητές σανού και άλλων ζωοτροφών, ούτε επίσης τους καραγωγείς, οι οποίοι έβλεπαν τις δουλειές τους να αυγαταίνουν. Το μέλλον όμως βλέπει και γελά, κάποιες φορές μάλιστα σαρκαστικά. Η εισαγωγή των πρώτων μηχανοκίνητων αυτοκινήτων θεωρήθηκε σωτήρια μια και βελτίωσε τις συνθήκες κυκλοφορίας στις πόλεις, την καθημερινότητα των κατοίκων γλιτώνοντας τους όχι μόνο από τις δυσάρεστες οσμές αλλά και από την περιπέτεια διάσχισης των «ναρκοθετημένων» οδών. Οι δυσοίωνες προβλέψεις, έτσι, πέρασαν στα παραλειπόμενα των παραλειπομένων της Ιστορίας , ενώ ο ίππος έχει μείνει μόνο να μετράει την ισχύ των κινητήρων εσωτερικής καύσης, αχνή ανάμνηση της ιππήλατης κυκλοφορίας.
Η έλευση όμως του αυτοκινήτου δεν ήταν προσχεδιασμένη ούτε προϊόν ενός μοναδικού νου, αλλά αποτέλεσμα , τις περισσότερες φορές, τυχαίων διεργασιών και τεχνολογικών καινοτομιών άσχετων μεταξύ τους, ενώ σίγουρα δεν εφευρέθηκε με το πρόβλημα της κοπριάς στο Λονδίνο ή τη Νέα Υόρκη κατά νου. Το αυτοκίνητο αποτελεί μια από τις στιγμές αποκορύφωσης της Ιστορίας, ένα από τα μέσα που άλλαξε τη ροή της, απότοκος της έξαρσης της οικονομικής/επιχειρηματικής δραστηριότητας που ξεκίνησε με τη Βιομηχανική Επανάσταση, ενώ η μαζική παραγωγή του απελευθέρωσε τον μέσο άνθρωπο από τα δεσμά της απόστασης. Μια τεχνολογική εξέλιξη που κανένας δεν είχε προβλέψει και κανένας δεν σχεδίαζε, αλλά ούτε και εκπόνησε από την αρχή ως το τέλος της, ωστόσο έμελε να αλλάξει, έτσι, σχεδόν τυχαία, την ιστορία της ανθρωπότητας, για να μην αναφέρουμε την τύχη των αλόγων και όλων των συναφών επαγγελμάτων.
Η υπόλοιπη ιστορία είναι γνωστή και από τον εφιάλτη της κοπριάς περάσαμε στον εφιάλτη των καυσαερίων και της εξάρτησης από τα ορυκτά καύσιμα, ενώ οι δυσοίωνες προβλέψεις για το μέλλον του πλανήτη δίνουν και παίρνουν.
Αυτά τα ιστορικά παραλειπόμενα είναι που κάνουν την διαφορά στην κατανόηση των λειτουργιών της ελεύθερης αγοράς και των οικονομικοκοινωνικών διεργασιών. Είμαστε όλοι εμείς οι διάσπαρτοι άγνωστοι που στο αγώνα μας να καλυτερεύσουμε την δική μας κατάσταση, δημιουργούμε, προσθέτοντας έτσι τη δική μας ψηφίδα στο παγκόσμιο μωσαϊκό, τη μελλοντική μορφή του οποίου δύσκολα κανείς μπορεί να φανταστεί, πόσο μάλλον να προβλέψει.
Εν τούτοις, ιδανικό περιβάλλον για αυτό είναι, μόνο, η ανοικτή κοινωνία και ελεύθερη , ανταγωνιστική οικονομία. Μη δυναμικές, ανελεύθερες κοινωνίες και κλειστές, έντονα ελεγχόμενες οικονομίες ,χωρίς δυνατότητα εκτόνωσης της ανθρώπινης δημιουργικότητας επ’ ωφελεία του ατόμου και συνεπώς του συνόλου, είναι η συνταγή είτε για τον σταδιακό εκφυλισμό τους είτε για την εκρηκτική κατάρρευσή τους. Διαλέγουμε και παίρνουμε.
Ο Δημήτρης Σιόλιος είναι ιδιωτεύων εκπαιδευτικός, μέλος της Δ.Ε της Δράσης, sioldk@hotmail.com, www.siolios.gr