Είναι γνωστό, φίλες και φίλοι, πως η λειψυδρία της πόλης μας ταλαιπωρούσε αφάνταστα τους κατοίκους που για μια στάμνα νερό έπρεπε να περιμένουν στη σειρά, πολλές φορές κα άνω από 10 ώρες. Σημειώνουμε πως, το νερό από τις ελάχιστες βρύσες της πόλης χρησιμοποιείτο μόνο για το φαγητό και ότι είχε σχέση με την πόση και βρώση (νερό-φαΐ), για τις άλλες δουλειές της καθημερινότητας υπήρχε το νερό του πηγαδιού που, σχεδόν υπήρχαν σε όλα τα σπίτια.
Την αγανάκτηση αυτή των κατοίκων από τη λειψυδρία, την ανακούφιζε η κάθε νέα γεώτρηση που μείωνε το χρόνο αναμονής τους στην ουρά για λίγο νεράκι σε σημείο που να πανηγυρίζουν το γεγονός όπως, οι φίλες και φίλοι της φώτο μας.
Στη φώτο μας, από αριστερά : Το φαινόμενο της λειψυδρίας το έζησε και η καλή μας επισκέπτρια, από την Αθήνα-Καϊμάκη Μαρία-συγγενής της Δασκαλοπούλου-, η Δασκαλοπούλου Μαρία, ο Τακουλίδης Γιώργος- κάτοικος και ταξιτζής, η Παναγιωτίδου Άννα, ο Παπαδόπουλος Γιάννης και η σύζυγος του, Ελπινίκη Δασκαλοπούλου-Παπαδοπούλου.
Τόση ήταν η χαρά τους για το νέο γεγονός, ώστε και ταξί να πληρώσουν για να δούνε και να απολαύσουν το ευχάριστο γεγονός.
Όχι, όχι, φίλες και φίλοι, με τη θέα του νερού δεν φωνάξανε, θάλαττα – θάλαττα, αυτό έγινε επί Γερμανικής κατοχής το 1942 ή 1943, όταν ο Γερμανός Φρούραρχος, ΕΚΙΤ8, υποχρέωσε όλους τους άρρενες σε προσωπική εργασία για τη διάνοιξη του αγωγού, ύδρευσης Πτολεμαϊδος, από τις πηγές Βλάστης-Αναρράχης. Πρόκειται για το νερό της γνωστής, στους παλιούς, της ιστορικής “ΒΡΥΣΟΥΛΑΣ”, της άνω Πτολεμαϊδος και όχι μόνο.
