Αυτή τη φράση χρησιμοποίησε ο Νίκος Καζαντζάκης για να εξηγήσει, πως οι Έλληνες, μετά από αιώνες εισβολών, σφαγών, λιμών, εμφυλίων πολέμων, καταφέρνουν να επιζούν και να διανύουν τόσο μεγάλη απόσταση μέσα στην ιστορία.
Και ενώ αυτή η φράση ειπώθηκε το 1955, εξακολουθεί 63 χρόνια μετά ,να είναι τραγικά επίκαιρη!
Μέρες μετά τα ακραία (και όχι μόνο καιρικά) φαινόμενα στην Αττική, μετά το πρώτο ξεμούδιασμα της συναισθηματικής παράλυσης , της ανάγκης διαχείρισης της απόλυτης φρίκης και του τεράστιου «γιατί πάλι», θα συνεχίζουμε τη ζωή μας;
Θα συνεχίσουμε τη ζωή μας χωρίς «αυτοκριτική», αφού δε κάηκε το δικό μας παιδί, αφού δεν κάηκε το δικό μας σπίτι Ακόμα;
Πώς μπορείς να συνεχίσεις τη ζωή σου έχοντας στο μυαλό την εικόνα της γιαγιάς που κρατάει μες την θάλασσα , αγκαλιά το εγγόνι της, πώς μπορείς να συνεχίσεις τη ζωή σου έχοντας στο μυαλό τα δίδυμα αγγελούδια; Και κάθε μια συγκλονιστική ιστορία από τις δεκάδες;
Ζούμε σε μια χώρα που δεν υπάρχει οργάνωση, δεν υπάρχει κανένα σχέδιο. Το χειρότερο, ζούμε σε μια χώρα που κανείς δεν αναλαμβάνει την ευθύνη των πράξεων και των παραλείψεων του, αντίθετα οι υπεύθυνοι χυδαία, κουνάνε το δάχτυλο τους, σε χαροκαμένους, χωρίς να έχουν την ευθιξία να ζητήσουν έστω μια συγνώμη.
Ζούμε τις συνέπειες της γαλούχησης μας , από την γενιά της μεταπολίτευσης. Εκείνης της γενιάς που θεώρησε πως η ιστορία και η χώρα τους χρωστά, για αυτό όλα έπρεπε να γίνουν εύκολα και απαίδευτα. Μπορούσες να κτίσεις όπου ήθελες, μπορούσες να γίνεις ό,τι ήθελες, δεκαετίες ποτίστηκε το DNA μας με κουτοπονηριά, με το βόλεμα και τον ωχαδερφισμό του άεργου νεοέλληνα.
Τραγικοί θεατές και πρωταγωνιστές σε ιστορίες φρίκης, που επαναλαμβάνονται χωρίς να υπάρχει ένας «από μηχανής θεός» να μας σώσει από τον αφανισμό.
Εκεί όμως που λες «δεν υπάρχει σωτηρία για αυτόν το λαό» , βλέπεις την αντανακλαστική αλληλεγγύη που εμφανίζεται για να καλύψει τα κενά του κράτους. Βλέπεις την ανάγκη του κόσμου να προσφέρει αμέσως όποτε του ζητηθεί.
Έτσι στέκεται όρθια ακόμα αυτή η χώρα, χάρη στο θαύμα των ανθρώπων της. Έτσι έστησε τα κοινωνικά ιατρεία, τα κοινωνικά φαρμακεία και τα παντοπωλεία, που ήταν μια λύση στα πρώτα χρόνια της κρίσης , έστω και αν πολλοί τα χρησιμοποίησαν για την προβολή και την πολιτική τους «καταξίωση».
Έτσι έτρεξαν να βοηθήσουν στις πλημμύρες στην Μάνδρα, έτσι τις πρώτες ώρες της καταστροφής στο Μάτι , είχε στηθεί ένα κύμα αλληλεγγύης για τους πυρόπληκτους . Έτσι βρέθηκαν χρήματα για την θεραπεία του μικρού Αλέξανδρου, μεταφραστής για τον ασθενή που έπρεπε να χειρουργηθεί στο Παρίσι. Έτσι μαζέψαμε βιβλία για τα νοσοκομεία, έτσι βρέθηκε το φάρμακο για να κάνει τη θεραπεία της μια καρκινοπαθής!
Καλύπτουμε μόνοι μας τα βασικά και απαραίτητα, που θα έπρεπε να μας παρέχει η πολιτεία. Με ένα κάλεσμα οι Έλληνες τρέχουν να προσφέρουν και να βοηθήσουν , δεν ξέρω τι πάει στραβά όταν αυτοί οι ίδιοι άνθρωποι παίρνουν θέσεις ευθύνης και εξουσίας .
Πρέπει πια να πάψουμε ν’ αποδεχόμαστε ως «φυσιολογικό» τις επαναλαμβανόμενες τραγωδίες. Δεν φτάνουν μόνο οι προσευχές και οι έρανοι , δεν φτάνει μόνο η «επανάσταση» και η εκτόνωση μας στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.
Δεν έχουμε πια δικαιολογίες, μας τελείωσαν και αυτές και τώρα που φταίμε όλοι , ήρθε η ώρα να τα διορθώσουμε όλα.
Κρυσταλλίδου Θεοπίστη
Δημοτική Σύμβουλος Εορδαίας
