Το μεγάλο μέρος της κριτικής μας ως Συνδυασμού – που είναι αναπόσπαστο μέρος κάθε πολιτικής διαδικασίας, και ας το ονομάζουν κάποιοι «τοξικότητα»… – ήταν για τους διεκδικητές της Περιφέρειας που παρουσιάζουν πιθανότητα να ηγηθούν τα επόμενα πέντε χρόνια. Δεν πρέπει όμως να αγνοούμε και την πλευρά που συγκεντρώνει την αντισυστημική ψήφο, των δύο παρατάξεων της αριστεράς.
Στις Περιφερειακές εκλογές για τη Δυτική Μακεδονία θα συμμετέχουν δύο τέτοιες αριστερές παρατάξεις που απευθύνονται και οι δυο κυρίως σε ένα χώρο που έχει σημαντικό μερίδιο η νεανική ψήφος, είναι όμως συγχρόνως αυτό το εκλογικό σώμα που υφίσταται τις συνέπειες της αποβιομηχάνισης της περιοχής (ανασφάλεια, ανεργία, μετανάστευση).Είναι η γενιά για την οποία ακριβώς πρέπει να αντιστραφεί αυτή η πορεία προς την παρακμή. Η γενιά που κυρίως πλήττεται από τη απολιγνιτοποίηση.
Λίγες μέρες πριν, σε debate μεταξύ υποψηφίων Περιφερειακών Συμβούλων που συμμετείχα διατυπώθηκε το ερώτημα για το «πώς θα καταφέρουμε να αυξήσουμε την απασχόληση στη Δυτική Μακεδονία».
Οι απαντήσεις, τις οποίες συνοψίζω, ήταν:
Από τον εκπρόσωπο της Λαϊκής Συσπείρωσης: δεν έχει σημασία να γίνουν επενδύσεις, το ζήτημα της δημιουργίας θέσεων εργασίας δεν είναι ζήτημα τεχνοκρατικό, εδώ κλείνουν θέσεις εργασίας. Ποιός αγροτικός τομέας, μιλάνε για αρδευτικά, πώς θα πληρώνουν το κόστος οι αγρότες;
Από τον εκπρόσωπο της ΑΡ.ΣΥ: δεν έχει σημασία να μιλήσουμε για θέσεις εργασίας αλλά με ποιους όρους εργάζεται ο καθένας. Εμείς θέλουμε να παίζουμε το ρόλο ώστε με αγώνες να πετύχουμε καλύτερους όρους εργασίας. Θέλουμε να δημιουργήσουμε ελεύθερους συνεταιρισμούς. Ο τουρισμός δεν αφορά τους πολίτες της Δυτικής Μακεδονίας.
Έτσι θα απαντήσουμε στην ανασφάλεια των ανέργων νέων και στους επιστήμονες που εγκατέλειψαν τη Δυτική Μακεδονία ψάχνοντας την τύχη τους στο εξωτερικό;
Ο σεβασμός και η συμπάθειά μας στα κινήματα αυτά που αναζωογονούν τη συμμετοχή και τη δημοκρατία είναι και θα πρέπει να είναι δεδομένος. Όμως έχουμε αυτοδιοικητικές εκλογές και το ερώτημα είναι τι μπορούμε να κάνουμε ως Περιφερειακή αρχή και η απάντηση δεν θα δοθεί με τη λογική της μοιρολατρίας και της κριτικής, από απόσταση, και χωρίς επεξεργασμένες θεσμικές προτάσεις, για αλλαγή της υφιστάμενης πράγματι τραγικής κατάστασης.
Το ζητούμενο δεν είναι λοιπόν να καταγραφεί η διαμαρτυρία μας αλλά να δοθούν λύσεις στα πραγματικά προβλήματα που απασχολούν την κοινωνία. Καλές και χρήσιμες οι κινητοποιήσεις ενάντια στην ανεξέλεγκτη ανάπτυξη των ΑΠΕ, αλλά οι μάχες δεν κερδίζονται μόνο στα βουνά όπου και μείς βρεθήκαμε, και βρέθηκαν και άλλοι φορείς.
Οι μάχες κερδίζονται κυρίως στις δικαστικές αίθουσες και στους θεσμούς της δικαιοσύνης, όπου η παράταξή μας με ίδια έξοδα και τη σημαντική συνδρομή της περιφερειακής ένωσης Δήμων προσέφυγε (Συμβούλιο Επικρατείας).
Κερδίζονται από τις δραστήριες κοινωνικές ομάδες, όπως παραδείγματος χάρη τωνκατοίκων του Νυμφαίου, της Καλαμιάς και αλλού που ακολούθησαν τον ίδιο δρόμο της μετατροπής της διαμαρτυρίας και της δυσαρέσκειας σε θεσμική και ενεργητική διεκδίκηση των δίκαιων και λογικών αιτημάτων.
Και το τελευταίο και σημαντικότερο που ξεπερνά τις επερχόμενες εκλογές.
Αν η πολιτική όπως την καταλαβαίναμε στη γενιά μας δεν είναι πλέον ελκυστική για τη νέα γενιά, έχουμε χρέος μας να το ανατρέψουμε με ανάπτυξη, όπου μπορούμε (πχ. Και στον τουρισμό), και ουσιαστική ενημέρωση των νέων μας για τη σημαντικότητα των θεσμών στο να πετύχουν μία πιο ποιοτική ζωή.
Δυστυχώς σήμερα και ιδιαίτερα στις Αυτοδιοικητικές εκλογές ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΠΟΛΥΤΕΛΕΙΑ ΓΙΑ ΑΝΈΜΕΛΗ –ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΌΜΕΝΗ ΨΗΦΟ.
Αυτή είναι «χρήσιμη» πολιτικά χωρίς κανένα κόστος, όταν κάποιοι άλλοι για μας έχουν αναλάβει υπεύθυνα να βγάλουν τα κάστανα απ’ την φωτιά, και μείς επιλέγουμε απλά το ρόλο του Παρατηρητή και όχι του Πρωταγωνιστή!
