e-ptolemeos.gr Ειδήσεις από Πτολεμαΐδα, Πτολεμαιδα, Εορδαία, Κοζάνη, Δυτική Μακεδονία, Δυτ. Μακεδονία, News from Ptolemaida Eordaia Eordea Kozani Kozanh Western Macedonia, Ditiki Makedonia. Εφημερίδα Εορδαϊκός Παλμός, newspaper eordaikos palmos
Η χρυσή εποχή είναι μπροστά μας, όχι πίσω μας.
William Shakespeare
Η Χώρα γερνά όχι μόνο γιατί το δείχνουν οι στατιστικές προβολές. Το πρόβλημα δεν είναι μόνο δημογραφικό, είναι βαθύτερο. Γερνά και γιατί πάψαμε να κάνουμε σχέδια , να κοιτάμε μπροστά. Φαίνεται να θέλουμε να σταματήσουμε το κύλημα του χρόνου και παραιτημένοι συζητάμε για το παρελθόν και τις συντάξεις, λες και μόνο αυτές είναι η ελπίδα μας για το λιγοστό μέλλον και καχεκτικό παρόν μας, σαν παρέες ηλικιωμένων παραθεριστών σε λουτροπόλεις. Μονάχα που έτσι κινδυνεύουμε να παρασυρθούμε απ΄ τον ορμητικό ποταμό της ιστορίας που ρέει αδιάφορος, τόσο ερήμην ημών όσο και μακράν των μακάριων παραλιών μας.
Όχι αδικαιολόγητα. Η λεγόμενη οικονομική κρίση αποκαλύφθηκε σ’ αυτό που πραγματικά είναι: ένα ζήτημα θέσης και προσαρμογής σ’ έναν παγκόσμιο χώρο και χρόνο που αλλάζει ραγδαία, ένα ζήτημα εν τέλει βαθειά υπαρξιακό.
Οι λόγος που δεν πρόκειται να βγει τη χώρα από το υπαρξιακό της άγχος δεν είναι μόνο ο εθνολαϊκισμός αντάμα με τον πολιτικό τυχοδιωκτισμό πραγματωμένοι στην τωρινή κυβέρνηση,
δεν είναι μόνο ότι τα πρόσωπα αυτής της κυβέρνησης πρωταγωνιστούν σε ό,τι πιο σουρεαλιστικό έχει να επιδείξει το πολιτικό προσωπικό,
δεν είναι μόνο ότι ενόσω φαντασιώνονται ηρωικές εξόδους η οικονομία της Χώρας ψυχορραγεί,
δεν είναι μόνον ότι ο ιστορικός συμβιβασμός της καθ΄ ημάς κυβερνώσας Αριστεράς με την ελεύθερη οικονομία εξαντλείται στο περίβλημα και όχι στην ουσία της πολιτικής πράξης,
είναι κύρια ότι το σύμπλεγμα ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ αποτελεί συντεταγμένα την οπισθοφυλακή κάθε κακοδαιμονίας της Μεταπολίτευσης και της κυρίαρχης ιδεολογίας της, δηλαδή του κρατισμού αλά γκρέκα που μας έφερε μέχρι την οικονομική αλλά κύρια την χρεωκοπία ενός κατά τα άλλα ελλιπούς συστήματος αξιών.
Από την άλλη μεριά, ενώ το εθνικό μας ιδεολόγημα πετυχημένα βασίστηκε στο αφήγημα της ιστορικής συνέχειας του Ελληνισμού από την αρχαιότητα έως τη σύγχρονη εποχή, αδυνατεί να απαντήσει στο καίριο ερώτημα: με το μέλλον τι θα γίνει; Χρησιμοποιήσαμε δηλαδή το παρελθόν ως ίσως το πιο σημαντικό σημείο αναφοράς της ύπαρξής μας στο παρόν όντες φορείς και υπόχρεοι ενός πολιτισμικού συνεχούς. Θα μπορούσε κάποιος εύκολα να ισχυριστεί πως πάνω στα πολιτισμικά δικαιώματα που γεννά αυτό το συνεχές , θεμελιώθηκε η πολιτική θεωρία του νεαρού μας κράτους και σε αυτό το πλαίσιο αξιώθηκε το δίκιο, η νομική βάση δηλαδή της Επανάστασης και της ανεξαρτησίας μας. Ομολογουμένως, η επίκληση αυτού του πολιτισμικού συνεχούς του Ελληνισμού αποδείχθηκε έκτοτε ένα πολύ αποτελεσματικό εργαλείο εξωτερικής πολιτικής και τουριστικού μάρκετινγκ.
Μέχρις εδώ καλά. Η καθήλωση εντούτοις με τη συντήρηση ή και την προσπάθεια αναβίωσης ενός πολλές φορές εξιδανικευμένου παρελθόντος σε πλείστες όσες εκφάνσεις του κοινού βίου αδικεί και διαστρεβλώνει το πνεύμα του οικουμενικού πολιτισμικού γεγονότος που αποτελεί την ιστορική μας παρακαταθήκη. Ιδίως στην περιφέρεια όπου, πλην κάποιων φαεινών εξαιρέσεων, ως πολιτισμικό γεγονός σερβίρεται η αποθέωση ενός υποτιθέμενου φολκλόρ σε λαϊκό-βουκολικά πανηγύρια μυσταγωγημένων από την αχλή τσίκνας σουβλακίων και ευλογημένων από την παρουσία νυν και επίδοξων τοπαρχών.
Περαιτέρω, η έννοια του «λαϊκού» από δυναμικό και ντόμπρο σημείο κοινωνικής αναφοράς και προόδου έχει τελικώς καταστεί στοιχείο ταμπού και ως εκ τούτου καθηλωτικό και σύμπτωμα ενός περιβάλλοντος φοβικού, στείρου δημιουργικότητας και καινοτομίας, ένα σύμπτωμα γήρατος δηλαδή.
Όλα τα παραπάνω δεν έχουν μόνο ως αποτέλεσμα το σύγχρονο κατά τεκμήριο ασθενές έως ανύπαρκτο παγκόσμιο πολιτισμικό αποτύπωμα του Νέου Ελληνισμού, αλλά όλα εκείνα τα στοιχεία που συνθέτουν το σύγχρονο πολιτισμικό μόρφωμα και το πως αυτό γίνεται καθημερινό βίωμα από την πλειονότητα των πολιτών· διότι προφανώς στο πολιτισμικό οικοδόμημα (από το αστικό περιβάλλον μέχρι τους θεσμούς, την εφαρμοσμένη παιδεία και επικρατούσα αισθητική) είναι εκεί όπου προβάλλεται η μέση καλλιέργεια, η διανοητική κατάσταση και ούτως ειπείν, η γενικότερη στάση ζωής των υποκειμένων και δημιουργών του. Μακροσκοπικά επομένως, σχηματίζεται το κυρίαρχο πολιτισμικό παράδειγμα του σύγχρονου Ελληνισμού ως εξωτερικά δυτικότροπο, εσωτερικά ανολοκλήρωτο, μεταπρατικό, σε ένα περιβάλλον espresso στοχασμού, pop-ιστορίας και τηλεοπτικών απορριμμάτων.
Μ’ αυτά και μ’ αυτά δείχνει το Έθνος μας να γέρασε, να φοβάται να αντικρίσει το μέλλον διστάζοντας να αναμετρηθεί με το παρελθόν του. Κοιτάζοντας μόνο προς τα πίσω δυστυχώς χάνουμε το μετά. Αλίμονο όμως, αυτό είναι ήδη εδώ μαζί με μια κυβέρνηση που ούτε το βάρος ενός λαμπρού παρελθόντος, ούτε το παρόν είναι σε θέση να διαχειριστεί αλλά ούτε ένα φωτεινό μέλλον να οραματιστεί. Η Ελλάδα όμως πρέπει να μπορέσει να ξαναβρεί την ικμάδα της, να τολμήσει πιο πολλά. Πρέπει να βρούμε αυτή τη φωτεινή Ελλάδα και αν δεν μπορούμε να τη βρούμε, να τη φτιάξουμε απ’ την αρχή. Μας αξίζουν όλους μας ακόμη περισσότερα και ακόμη καλύτερα, γιατί η Ελλάδα ναι μεν ποτέ δεν πεθαίνει, οι Έλληνες ωστόσο δεν έχουμε αυτή τη δυνατότητα.
