Γερή μνήμη ο καφετζής – Χρονογράφημα του Μάξιμου Κωνσταντινίδη

-Εδώ, Χάμπο…εδώ είμαι…

-Δε σε είδα, Κάκκο, γεμάτο σήμερα το καφενείο…

-Ναι. Καλό αυτό. Πάει καλά ο Πετράκης. Χαλάλι του. Γι” αυτό σε φώναξα κι εγώ. Για να με δεις.

-Πετράκη, ένα καφέ! Εσύ πίνεις ήδη…

-Ναι, Χάμπο. Και να σε πω τι παρατήρησα, ειδικά σήμερα, που έχει πολύ κόσμο;

-Τι, Κάκκο, για πες.

-Μπορεί, απ” το πρωί μέχρι τώρα να μπήκαν στο καφενείο ίσα και με εβδομήντα νοματέοι και όλοι ήπιαν καφέ.

-Έεε, και που είν” το παράξενο, Κάκκο, καφενείο είναι, καφέ θα πιουν. Δε θα πιουν φάρμακα. Γράψε λάθος. Πολλοί απο “ μας, μαζί με τον καφέ πίνουμε και κανένα χάπι. Άλλος για την πίεσή, αλλά για την καρδιά, άλλος για ζάχαρο…Γι” αυτό γράψε λάθος. Ατυχές το παράδειγμα.

-Βρε, άλλο θέλω να πω.

-Έεε αν θες να πεις άλλο, γιατί δε το λες, βρε Κάκκο;

-Θέλω να πω, ούτε ένας, ούτε καν εσύ, δεν είπατε στον Πετράκη, παράδειγμα σε λέω τώρα: «Πετράκη, ένα καφέ με ζάχαρη στη μύτη», όπως τον πίνει δηλαδή…

-Σωστό… Δεν είπα. Κανείς, όμως δεν είπε, βρε Κάκκο; Μήπως υπερβάλλεις;

-Κανείς σε λέω, αφού!

-Ο καφές σου, Χάμπο.

-Στην υγεία σου, Πετράκη. Και δε με λες Πετράκη, να σε ρωτήσω κάτι;

-Ρώτα, Χάμπο.

-Να εδώ, ο φίλος μου ο Κάκκος λέει, πως απ” το πρωι, ούτε ένας δε σε παρήγγειλε τον καφέ και να σε πει πως τον πίνει. Είν” αλήθεια αυτό, Πετράκη;

-Αλήθεια είναι, Χάμπο.

-Και δηλαδή, θυμάσαι όλους και τον καθένα χωριστά, τι καφέ πίνει;

-Έεε, αφού έτσι πρέπει, τι να κάνω; Αφού κανείς δε λέει!

-Μα δε λέει τίποτα;

-Έεε, κάποιοι σα κι εσένα, για παράδειγμα, λένε: «Πετράκη, ένα καφέ». Κάποιοι άλλοι, θα πουν σκετο»: «Καφέ»! Σκέτο, χωρίς το «Πετράκη».

-Σκέτο έεε; Χωρίς το «Πετράκη»!

-Ναι, Κάκκο. Σκέτο. Που το «Πετράκη» είναι κάτι σα καλημέρα, ας πούμε.

-Δηλαδή, Πετράκη, ας πούμε έχεις καταχωρημένος στη μνήμη σου, ίσα και με διακόσιους πελάτες, πως πίνουν το καφέ τους;

-Πολύ λίγους λες, Χάμπο!

-Και δε ξεχνάς ποτέ;

-Αφου έτσι πρέπει!

-Και δε σε λένε, κανείς;

–Δε σε τελείωσα το τι λένε. Άλλοι ας πούμε γρυλίζουν: «Χγρρρ»…..Που σημαίνει, ας πούμε, «έναν πολλά βαρύ και όχι», ή «Έναν σκέτο», ή «Έναν μέτριο»….

-Μπράβο στο γρυλισμα. Να σημαίνει τόσα πολλά!

-Ναι! Και άλλοι στέκουν αμιλητοι, σα να σε λένε: «Τώρα, κουβέντα θ” ανοίξουμε; Φέρε τον καφέ να τελειώνουμε».

-Άρα, γερή μνήμη πρέπει να “χει ο καφετζής, έεε Πετράκη;

-Κακώς λένε μνήμη ελέφαντα. Το σωστό είναι «Μνήμη καφετζή»!