Λόγο στους πραγματικούς πρωταγωνιστές των φετινών πανελλαδικών εξετάσεων, που έχοντας κάμποσα χρόνια φορτωμένα στην πλάτη και άλλες τόσες επαγγελματικές και οικογενειακές υποχρεώσεις μια και είναι ενήλικες, όχι μόνο κατάφεραν μετά από χρόνια να επιστρέψουν στα σχολικά θρανία για να αποκτήσουν το πολυπόθητο απολυτήριο δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, αλλά και να εισαχθούν στην τριτοβάθμια εκπαίδευση, δίνει σήμερα ο «Π».
Σε αριστούχους αποφοίτους του 3ου Εσπερινού Επαγγελματικού Λυκείου Πτολεμαΐδας λοιπόν ο λόγος, καθώς αν και πρόκειται για ένα εσπερινό σχολείο- λόγω ότι οι μαθητές του είναι ενήλικες και εργαζόμενοι, διεξήγαγαν έναν πραγματικό άθλο, αφού δίνοντας πανελλαδικές εξετάσεις κατάφεραν να εισαχθούν στην τριτοβάθμια εκπαίδευση και να γίνουν σε ώριμη ηλικία φοιτητές.
«Νιώθω ικανοποίηση, χαρά και ευτυχία που οι κόποι μου απέδωσαν καρπούς. Άλλωστε στην ηλικία που είμαστε οι μαθητές του Εσπερινού επαγγελματικού λυκείου, είναι μεγάλο επίτευγμα να πας ένα βήμα πάνω από τον εαυτό σου!», δήλωσε στον «Π» η σημαιοφόρος του 3ου ΕΠΑΛ Πτολεμαΐδας, Νικολέτα Γεωργιάδου του Ιωσήφ, η οποία γύρω στα 30 της χρόνια πέτυχε την εισαγωγή της στο τμήμα Μαιευτικής του ΤΕΙ Αθήνας.
Η εισαγωγή της στη μαιευτική ήταν η δεύτερη επιλογή της, καθώς στόχος ήταν η εισαγωγή σε τμήμα Εργοθεραπείας. «Ήταν η δεύτερη επιλογή μου, αλλά είναι ένα επάγγελμα που με ενδιαφέρει εξίσου, γι’ αυτό και επέλεξα κλάδο υγείας εξ αρχής. Μού αρέσει να προσφέρω και να βοηθώ όσο μπορώ, ακόμα και αφιλοκερδώς, ιδιαίτερα συνανθρώπους που αντιμετωπίζουν προβλήματα υγείας και ο συγκεκριμένος τομέας είναι πολύ ευχάριστος αν σκεφτεί κανείς ότι φέρνεις στον κόσμο παιδιά και είσαι εκεί στην πρώτη τους ανάσα.»
Εξηγεί ότι επέλεξε να πάει στο εσπερινό ΕΠΑΛ γιατί εργαζόταν τα πρωινά και χρειαζόταν απολυτήριο λυκείου, εξαιτίας του ότι στα νιάτα της είχε επιλέξει την κομμωτική τέχνη και τελείωσε το ΤΕΕ της Πτολεμαΐδας.
Δηλώνει ότι «η προσπάθεια που κατέβαλα ήταν συνολική όλα τα χρόνια στο ΕΠΑΛ και με τη βοήθεια των εκπαιδευτικών μου δεν έκανα υπερπροσπάθεια αφού είχα βάσεις και τα 3 χρόνια από τις παρακολουθήσεις.» Εκφράζει μάλιστα θερμές ευχαριστίες «προς τον διευθυντή του εσπερινού ΕΠΑΛ κ. Χαριζόπουλο, τον υποδιευθυντή κ. Κυριακίδη και όλους τους καθηγητές που τρία χρόνια με στήριξαν και με βοήθησαν στην προσπάθειά μου. Επίσης ένα μεγάλο ευχαριστώ στην οικογένειά μου και ειδικότερα στην αδερφή μου που με παρότρυνε να ξεκινήσω και με βοήθησε όσο μπορούσε.»
Όσο για το πώς θα τα καταφέρει να παρακολουθήσει τη σχολή της μια και εργάζεται- ευτυχώς στην Αθήνα όπου πέρασε, λέει ότι «θα προσπαθήσω να παρακολουθώ τα μαθήματα και να πάρω πτυχίο στην 4ετια. Θα προσπαθήσω με όλες μου τις δυνάμεις, ακόμα κι αν χρειαστεί να ξεπεράσω τα όρια μου, γιατί είναι κάτι που ήθελα και ονειρευόμουν πολλά χρόνια, αλλά εξαιτίας της δουλειάς και των καταστάσεων τα πράγματα δυσκόλευαν. Και τώρα θα είναι δύσκολα. Πιστεύω όμως στον εαυτό μου και ελπίζω να τα καταφέρω, γιατί θέλω μια μέρα να κρατώ στα χέρια μου ένα πτυχίο ανωτάτης σχολής.»
Χειριστής μπουλντόζας στο τμήμα Μηχανικών Περιβάλλοντος
Φοιτητής στα 47 του θα είναι πλέον και ο απόφοιτος του 3ου Εσπερινού ΕΠΑΛ, Αχιλλέας Γκαγκανιάρας του Συμεών, καθώς εισήχθη στο Τμήμα Μηχανικών Περιβάλλοντος και Μηχανικών Αντιρρύπανσης Τ.Ε. του ΤΕΙ Δυτικής Μακεδονίας στην Κοζάνη.
Εργάζεται ως χειριστής μπουλντόζας και γερανού στα οκτάμηνα της ΔΕΗ και σε εργολάβους και είναι οικογενειάρχης, με μια κόρη 7 ετών. Αυτό ωστόσο δεν τον εμπόδισε να παρακολουθήσει τα μαθήματα στο Εσπερινό ΕΠΑΛ γιατί ήθελε να πάρει το πτυχίο του τεχνίτη οχημάτων αλλά και να εισαχθεί στην τριτοβάθμια εκπαίδευση.
Ο κ. Γκαγκανιάρας δηλώνει χαρούμενος και ότι «άξιζε ο κόπος. Αισθάνομαι δικαιωμένος γιατί μετά από τόσα χρόνια κατάφερα να πετύχω το στόχο μου. Και μαζί με μένα χαίρονται τόσο η γυναίκα μου όσο και η κόρη μου», αν και όπως σημειώνει η επιτυχία αυτή είχε και τα κόστη της αφού «το πρωί δούλευα, το βράδυ πήγαινα στο σχολείο, με αποτέλεσμα να μην βλέπω το παιδί μου. Έχασα στιγμές από το μεγάλωμα του παιδιού μου, γιατί όταν γύριζα στο σπίτι είχε πέσει για ύπνο.»
Δηλώνει πως παρόλο που δούλευε και πήγαινε κατευθείαν στο σχολείο «προσπαθούσα να διαβάζω τα τρία χρόνια που πήγαινα στο ΕΠΑΛ, γιατί ήταν ενδιαφέρονται τα μαθήματα και αυτά που έλεγαν οι καθηγητές και στην 3η τάξη αποφάσισα να δώσω πανελλαδικές εξετάσεις, γιατί πιστεύω ότι δεν έχει σημασία η ηλικία και ποτέ δεν είναι αργά για να διεκδικήσει κάποιος αυτό που θέλει.»
Εκφράζει μάλιστα ένα μεγάλο ευχαριστώ στους καθηγητές του λέγοντας πως «ένα μεγάλο μερίδιο της επιτυχίας μου οφείλεται στους καθηγητές μου, με βοήθησαν πολύ και όλους τους συμμαθητές μου.»
Ο κ. Γκαγκανιάρας σημειώνει ωστόσο πως τηρουμένων των συνθηκών, ότι πρέπει δηλαδή να συνεχίσει να εργάζεται «θα είναι πολύ δύσκολο να παρακολουθήσω τα μαθήματα στο ΤΕΙ μια και έχει πολλές υποχρεωτικές παρακολουθήσεις. Πάντως θα προσπαθήσω όσο μπορώ και ίσως να τα καταφέρω να τελειώσω το ΤΕΙ, αν και μέχρι να το τελειώσω και να πάρω το πτυχίο του μηχανικού θα κοντεύω στο τέλος του εργασιακού μου βίου», προσθέτει σκωπτικά.
«Πετάω στα σύννεφα από τη χαρά μου, παρ’ όλο που ήμουν σίγουρη πως θα περάσω σε κάποια σχολή», δήλωσε μια άλλη από τους αριστεύσαντες του 3ου ΕΠΑΛ η κ. Κατίνα Γαλάνου- Σκόδρα του Κυρίλλου, η οποία στα 57 της χρόνια κατάφερε να εισαχθεί στο Τμήμα Λογιστικής και Χρηματοοικονομικής του ΤΕΙ Δυτικής Μακεδονίας στην Κοζάνη.
Σημειώνει πως αν και πρώτη της επιλογή ήταν οι παιδαγωγικές σχολές και βρέθηκε τελικά σε μια οικονομική σχολή, αυτό δεν την πτοεί καθόλου καθώς «ήταν όνειρο ζωής για μένα να πάρω το απολυτήριο λυκείου. Ήταν κάτι που με στενοχωρούσε που δεν είχα τελειώσει το σχολείο. Δεν το έκανα για επαγγελματικούς λόγους, γιατί έχω οικογένεια, έχω τρία μεγάλα παιδιά ηλικίας 37 ο πρώτος και 33 ο τρίτος και ένα εγγόνι 14 μηνών. Καταλαβαίνετε λοιπόν την χαρά μου που όχι μόνο κατάφερα να πάρω το απολυτήριο αλλά και να περάσω στην τριτοβάθμια εκπαίδευση.»
Η εισαγωγή της στο ΤΕΙ δεν ήταν δύσκολη όπως λέει, καθώς «την τελευταία χρονιά αποφάσισα να διαβάσω λίγο παραπάνω και να δώσω πανελλαδικές εξετάσεις και νοιώθω πολύ χαρούμενη που τα κατάφερα, αλλά και γιατί μαζί με μένα χαίρονται ο άντρας μου και τα παιδιά μου, καμαρώνουν για μένα. Αυτό που με γεμίζει όμως μεγάλη χαρά είναι ότι βρίσκονται στο πλάι μου και θα με στηρίξουν όσο μπορούν για να μπορέσω να παρακολουθήσω και να τελειώσω τη σχολή.»
