Φιλώτας, ένα χωριό 2000 κατοίκων του Ν. Φλώρινας κοντά στην Πτολεμαΐδα (απέχει περίπου 15 λεπτά). Χωριό με έντονη αθλητική παρουσία σε διάφορα αθλήματα. Πόση έντονη θα αναρωτηθεί κάποιος για ένα χωριό. Και όμως.
Πέρσι η ποδοσφαιρική ομάδα ανέβηκε στη Γ΄ Εθνική και έτσι ο νομός είχε εκπρόσωπο στη κατηγορία μετά από 31 χρόνια.
Αλλά δεν ήταν μόνο αυτό. Φέτος η γυναικεία ομάδα χαντ-μπολ κατάφερε να ανέβει στην Α1 και έτσι τη νέα χρονιά θα συναντήσει τον Αμύντα με το Νομό Φλώρινας να έχει την χαρά να έχει 2 ομάδες στη μεγαλύτερη κατηγορία.
Μεγάλη κατηγορία, Α1 λοιπόν για μια ομάδα που είναι χωρίς γήπεδο. Το Κλειστό γυμναστήριο που ξεκίνησε να χτίζεται το 2004 (και αφού χάθηκαν πολλά χρόνια για να υποδειχθεί και να αγοραστεί χώρος για να χτιστεί) έχει φτάσει μέχρι τα τούβλα ενώ έχει τοποθετηθεί και μια πρόχειρη στέγη. Οι εργασίες σταμάτησαν το 2011 και 4 χρόνια τώρα δεν γίνεται τίποτα. Αυτό φυσικά προκαλεί μόνο θλίψη στους ανθρώπους όχι μόνο της ομάδας αλλά και όλου του χωριού.
Η έλλειψη στέγης όπως ήταν φυσικό έκανε ακόμα πιο δύσκολη τη προσπάθεια της ομάδας αφού πέραν των επιπλέων εξόδων, δυσκολεύει και την προετοιμασία αφού φιλοξενείται στο κλειστό του Αμυνταίου. Εκεί προπονείται σε ώρες απαγορευτικές για τις πιο μικρές αθλήτριες που πηγαίνουν και σχολείο (10 και μισή το βράδυ), αφού γυρίζουν μετά τις 12 στα σπίτια τους και την άλλη μέρα έχουν και μαθήματα.
Η Τάνια Τσουτσουλάκη (προπονήτρια και παίκτρια) και τα «κορίτσια της» όμως μαζί με τη διοίκηση κατάφεραν με τρομερή θέληση και προσπάθεια να ανεβάσουν την ομάδα στην Α1 μετά από ένα δραματικό αγώνα μπαράζ με τον Μακεδονικό. Έτσι πλέον κάνουν τα σχέδια τους για το «ταξίδι» στη μεγαλύτερη κατηγορία και είναι αποφασισμένες να μην είναι περαστικες από εκεί. Τα προβλήματα πολλά αλλά κανένα δεν είναι ανυπέρβλητο και όλοι είναι έτοιμοι για τη μεγάλη πρόκληση του συλλόγου.
Φυσικά κατά πόσο ένα μικρό χωριό μπορεί να «αντέξει» 2 ομάδες σε μεγάλες κατηγορίες είναι ένα ερωτηματικό αλλά αυτό θα αποδειχθεί στη πορεία.
Εμεί βρεθήκαμε στο Φιλώτα και εκεί συναντήσαμε τον πρόεδρο Γιάννη Στρατάκη άνθρωπο του χαντ-μπολ και μέλος της Ομοσπονδίας και την προπονήτρια μόνο πλέον (σταμάτησε το χαντ-μπολ σαν αθλήτρια με το μεγάλο παράπονο της να είναι όπως μα το ανέφερε ότι δεν μπόρεσε να παίξει στο κλειστό του χωριού) Τάνια Τσουτσουλάκη. Μας μίλησαν για τη φετινή προσπάθεια, τους στόχους για την Α1 τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν.
Η εντύπωση που αποκομίσαμε από αυτή τη συνέντευξη είναι, ότι και οι 2 είναι αποφασισμένοι, ο καθένας από τη πλευρά του να δώσουν τα πάντα για να κάνουν τη «περιπέτεια» της Α1 όσο γίνεται πιο ευχάριστη.
Ας διαβάσουμε τη συνέντευξη:
Ερ.: Είναι πολύ μεγάλη επιτυχία για ένα χωριό ουσιαστικά να ανεβαίνει στην Α1 χαντ-μπολ και να διαθέτει 2 ομάδες σε «μεγάλες» κατηγορίες (βλ. Θύελλα Φιλώτα ποδόσφαιρο).
Πόσο εύκολη ή δύσκολη ήταν η φετινή άνοδος;
Γ.Σ.: «Τίποτα δεν γίνεται εύκολα και μόνο του. Χρειάζεται συστηματική προσπάθεια και βεβαίως τα αποτελέσματα δεν έρχονται από τη μια μέρα στην άλλη. Ο σύλλογος δραστηριοποιείται στη γυναικεία χειροσφαίριση από 1992 όταν ξεκίνησαν τα πρώτα τμήματα με πολύ μεγάλες επιτυχίες ειδικά στα ηλικιακά. Στη συνέχεια όταν ωρίμαζαν τα κορίτσια έφευγαν και έτσι αποδυναμωνόταν η γυναικεία ομάδα.
Στον αθλητισμό η κρίση έκανε και ένα καλό αφού τα παιδιά γυρνάνε στο τόπο τους και έτσι εκμεταλλευόμενοι την επιστροφή κάποιων κοριτσιών και έχοντας αυτή τη διαχρονική παρακαταθήκη και τη «παραγωγή» ταλέντων η ομάδα μας τα τελευταία χρόνια άρχισε να πηγαίνει πολύ καλά και φέτος πετύχαμε την άνοδο.
Φυσικά χρειάστηκε προσπάθεια από όλους μας και θέλω να ευχαριστήσω το Δ.Σ., αλλά και ανθρώπους που ήταν κοντά μας και βοηθούσαν, αφού χωρίς τη βοήθεια τους δεν θα γινόταν τίποτα, όπως και τίποτα δεν γίνεται με μοναχικές πορείες. Επίσης θέλω να ευχαριστήσω τις κοπέλες μας που έδωσαν το καλύτερο τους εαυτό που έχοντας ως επικεφαλής ένα δικό μας κορίτσι από τα σπλάχνα του συλλόγου, την Τάνια Τσουτσουλάκη τη προπονήτρια και έφτασαν στη κορυφή. Βέβαια πέρα από την Τάνια έχουμε ένα πολύ καλό προπονητικό τιμ που δουλεύει ενωμένο και κάνει πολύ καλή δουλειά σε όλες τις ηλικίες. Το τιμ που έχουμε και δουλεύει από την ανάπτυξη ως και το πρωτάθλημα θα το ζήλευαν πολλές ομάδες αφού διαθέτει ανθρώπους σπουδαγμένους και ειδικούς στο άθλημα και τώρα διατηρούμε τμήματα σε όλο το δήμο Αμυνταίου (αξιοποιούμε το κλειστό του Αετού το οποίο εμείς το εγκαινιάσαμε, στο Ξυνό, στο Αμύνταιο και περιμένουμε να γίνει και το δικό μας γήπεδο για να έχουμε και δικό μας σπίτι για ένα ιστορικό σύλλογο)».
Ερ.: Τάνια γυρνώντας το χρόνο πίσω όταν ξεκινούσε η χρονιά τι στόχοι υπήρχαν;
Τ.Τ.: «Το θετικό για μας ήταν ότι τα περισσότερα κορίτσια ήταν ήδη στην ομάδα και αγωνιζόντουσαν για αυτήν. Ξεκινήσαμε με στόχο να κάνουμε κάτι διαφορετικό. Γιατί όταν είσαι πολλά χρόνια σε μια κατηγορία και παλεύεις στο ίδιο επίπεδο έχεις ανάγκη και για ψυχολογικούς λόγους το κάτι διαφορετικό. Δεν ήταν αυτοσκοπός η άνοδος αλλά να δώσουμε κυρίως στα κορίτσια ένα διαφορετικό κίνητρο. Το συζητήσαμε με το κ. Γιάννη (βλ. Στρατάκης) όταν αποφάσισα να ασχοληθώ και να αναλάβω την ομάδα και είπαμε ότι εφόσον είχαμε τη στήριξη των ανθρώπων του συλλόγου να μπορέσουμε να το κάνουμε».
Ερ.: Ξεκινώντας ποιες ομάδες μπορούμε να πούμε ότι φοβόσουν:
Τ.Τ. : «Οι ομάδες στον όμιλο μας απαρτιζόντουσαν κυρίως από μικρές αθλήτριες και ήξερα ότι το επίπεδο ήταν το ίδιο σε όλες. Εμείς το παραπάνω που είχαμε και μπορούσαμε να «πατήσουμε» -αφού και εμείς διαθέταμε νεανική ομάδα- ήταν η εμπειρία των μεγάλων αθλητριών. Νομίζω πως αυτό ήταν η βάση για να κάνουμε κάτι διαφορετικό και να πετύχουμε φέτος την άνοδο. Στο πρωτάθλημα είχα σιγουριά ότι θα πάμε καλά -όπως και πήγαμε τελικά- και στη μοναδική ήττα στο πρωτάθλημα περισσότερο προβληματίστηκα για την κακή εμφάνιση».
Ερ.: Έρχεται λοιπόν η πρώτη θέση και η συμμετοχή στα μπαράζ. Περιμένετε 4 ομάδες, κατεβαίνουν τελικά 3. Πόσο θετικό ή αρνητικό ήταν αυτό για σας;
Τ.Τ.: «Δε νομίζω ότι ήταν καλό αφού αν ήταν περισσότερες ομάδες θα υπήρχε διαφορά δυναμικότητας. Είναι άλλο να περνάς με 2 νίκες και άλλο να είναι οι αγώνες κατά κάποιο τρόπο νοκ-άουτ και να έχεις περισσότερο άγχος όπως είχαμε τελικά».
Ερ.: Ήρθε τελικά η ώρα των μπαράζ και ξεκίνημα με ήττα με αποτέλεσμα το παιχνίδι με το Μακεδονικό να είναι χωρίς αύριο. Μια ομάδα με εμπειρία και σε ένα παιχνίδι που η μπάλα έκαιγε.
Τ.Τ.: «Ήταν το χειρότερο σενάριο που μπορούσε να μας τύχει και αλήθεια δεν θέλαμε να γίνει έτσι. Για αυτό και δεν ήταν εύκολο το παιχνίδι. Ο Μακεδονικός μπορεί να μην ήταν τόσο προπονημένος αλλά ήταν μια ομάδα έμπειρη που έχει παίξει χρόνια σε Α1 και Α2. Έτσι λογικά είχαμε άγχος και ένα φόβο, είχαμε πολλές μικρές αθλήτριες αλλά τέλος καλό όλα καλά».
Ερ.: Πρόεδρε σε τι κατάσταση έζησες το παιχνίδι αυτό;
(κόντεψε να πάθει καρδιακή προσβολή ψιθυρίζει η Τάνια) Γ.Σ. «Με μεγάλη πίεση αν και πιστεύω πως η διαφορά δυναμικότητας σε έμψυχο δυναμικό ήταν υπέρ μας. Τα κορίτσια ήταν πολύ καλά προετοιμασμένα κάνοντας και αγώνες προετοιμασίας στα Σκόπια απέναντι στη Πέλιστερ όπου και κερδίσαμε. Κάναμε ένα καταπληκτικό παιχνίδι ανεβάζοντας το ηθικό μας το οποίο όμως έπεσε μετά το πρώτο παιχνίδι στα μπαράζ (γέλια).
Φυσικά άλλο τα φιλικά όπου τα κορίτσια παίζουν χωρίς άγχος και άλλο τα επίσημα».
Τ.Τ.: «Αυτό το καταλάβαινες πολύ εύκολα και από το πρώτο παιχνίδι με το Καματερό όπου η ομάδα είχε πολύ άγχος και αυτό μας κατέβαλε. Είχαμε μια εικόνα εντελώς διαφορετική από ότι τον υπόλοιπο χρόνο και αυτό μας στοίχισε».
Γ.Σ.: «Αυτό μας άγχωσε λίγο από τη μια αλλά και μας πείσμωσε από την άλλη με αποτέλεσμα να μπούμε δυνατά στο 2ο παιχνίδι και αν και είχαμε πολλά χαμένα γκολ από θεωρητικά εύκολες φάσεις καταφέραμε να νικήσουμε. Φυσικάστο τέλος το κάναμε ντέρμπι. Ντέρμπι που από την γενικότερη εικόνα του αγώνα δεν έπρεπε να γίνει. Εδώ πρέπει να τονίσουμε πως ο Μακεδονικός ευνοούνταν και από την ισοπαλία και αυτό έκανε λίγο πιο δύσκολο το έργο μας. Και έχοντας τη τελευταία επίθεση ο Μακεδονικός καταλαβαίνετε τι τραβούσαμε εμείς στην εξέδρα».
Ερ.: Ο τρόπος που γίνονται τα μπαράζ ανόδου πως το κρίνεται;
Γ.Σ.: «Έτσι όπως γίνονται πιστεύω ότι είναι ο πιο δίκαιος. Πέρσι κρίθηκε σε ένα παιχνίδι (Αμύντας- Μακεδονικός). Οι ομάδες έπρεπε να είναι 5 στα μπαράζ αλλά δεν κατέβηκαν Προσοτσάνη και Αναγέννηση Βύρωνα που αναλογιζόμενες αν μπορούσαν να πετύχουν κάτι και τα έξοδα αποφάσισαν να αποσυρθούν. Αλλά νομίζω ότι έτσι πρέπει να γίνονται και ότι ο τρόπος είναι ο πιο σωστός για να βγαίνουν οι ομάδες που θα παίζουν στην Α1».
Ερ.: Πρωτάθλημα τέλος. Ο Φιλώτας πρωταθλητής και στην Α1. Το αύριο πόσο εύκολο ή πόσο δύσκολο είναι;
Τ.Τ.: «Το αύριο είναι στο χέρι το δικό μας αλλά και της τοπικής κοινωνίας».
Γ.Σ.: «Πρέπει να μας βοηθήσει η τοπική κοινωνία. Καταλαβαίνουμε ότι είναι πολύ δύσκολο. Η συγκυρία ότι ο Φιλώτας συντηρεί και μια ομάδα στη Γ΄ Εθνική Ποδοσφαίρου σε ένα άθλημα που είναι πιο δημοφιλές κάνει τον ανταγωνισμό να είναι λίγο άνισος για μας.
Υπάρχει και η οικονομική κρίση που κάνει τους ανθρώπους πιο διστακτικούς να βάλουν το χέρι στη τσέπη και από τη στιγμή που απευθυνόμαστε σε μια μικρή κοινωνία που έχει να βοηθήσει και το ποδόσφαιρο.
Χρειάζεται όμως και η τοπική αυτοδιοίκηση τόσο του πρώτου όσο και του δεύτερου βαθμού να σταθεί δίπλα σε τέτοιες προσπάθειες και να τις ενισχύει με μεγαλύτερη διάθεση και πιστεύω ότι υπάρχει. Αν αυτό ισχύσει θα μπορέσουμε να ξεκινήσουμε από μια καλή οικονομική βάση και από εκεί μετά με χορηγούς και κάποιες άλλες προσπάθειες να καταφέρουμε να βγάλουμε τη χρονιά θετικά.
Το μοντέλο που υποστηρίζουμε εμείς είναι ότι βασιζόμαστε σε δικά μας κορίτσια και από εκεί και μετά θα κοιτάξουμε σε μια ενίσχυση για να σταθεί η ομάδα και να παραμείνει. Γιατί για να πρωταγωνιστήσει χρειάζονται και περισσότερα χρήματα αλλά δεν είναι και σε αρμονία με αυτό που έχουμε σαν στόχο σαν διοίκηση. Πιστεύουμε δηλαδή στην ανάπτυξη, σε ένα μοντέλο που θα «βγάζει» αθλήτριες και οι οποίες θα ενισχύονται κάπως για να ανταπεξέλθει. Αυτό είναι το μοντέλο που πρεσβεύουμε. Άλλωστε αυτό κάναμε και στην Α2».
Ερ.: Τάνια έχεις παίξει στην Α1, παρακολούθησες φέτος την κατηγορία με τις ομάδες να είναι λίγο πολύ γνωστές. Μια πρώιμη πρόβλεψη για το τι μπορεί να κάνει η ομάδα σου.
Τ.Τ.: «Όντως είναι πολύ νωρίς με τις ομάδες όντως να είναι λίγο πολύ γνωστές. Είναι μειονέκτημα ότι έχει μόνο 8 ομάδες και έτσι τα τελευταία χρόνια χωρίζεται σε 2 ταχύτητες. Έχουμε 4-5 δυνατές ομάδες και άλλες που είναι ασανσέρ. Εμείς θα στηριχτούμε σε αυτό το μοντέλο που στηρίζεται στα δικά μας παιδιά, θέλουμε να ευχαριστηθούν τη συμμετοχή και αν και ξέρουμε ότι πρέπει να κάνουμε τη διπλάσια και τριπλάσια δουλειά από πέρσι είμαστε αποφασισμένοι να τα δώσουμε όλα για τη παραμονή».
Κλειστό γυμναστήριο Φιλώτα: Το γιοφύρι της Άρτας. Άρχισε το 2004 και είναι άγνωστο πότε θα τελειώσει
Κάνουμε ένα διάλειμμα στη συζήτηση για να μεταφερθούμε στο υπό κατασκευή κλειστό του χωριού. Ξεκίνησε να χτίζεται το 2004, σταμάτησε το 2011 και είναι άγνωστο αν θα τελειώσει ποτέ. Στο χώρο υπάρχει εγκατάλειψη με μοναδικό κάτοικο του ένα άλογο που την ώρα της συνέντευξης απουσίαζε!!!!
Έτσι η ομάδα αναγκάζεται να προπονείται και να αγωνίζεται στο κλειστό Αμυνταίου ενώ για 2 χρόνια αυτό γινόταν στο Λέχοβο. Οι συνομιλητές μας αναφέρονται σε αυτό το θέμα με θλίψη, με την Τάνια να στεναχωριέται ότι δεν πρόλαβε να αγωνιστεί σε αυτό. Ελπίδα της να μπει ως προπονήτρια και ευχόμαστε να γίνει πραγματικότητα αυτό
Ο Γιάννης Στρατάκης που λόγω της ενασχόλησης του με τα κοινά γνωρίζει και κάποια πράγματα καλύτερα μας είπε για το κλειστό-φάντασμα:
Γ.Σ.: «Το γυμναστήριο αυτό έχει μεγάλη ιστορία. Η αναζήτηση για την εξεύρεση οικοπέδου μετά από πολλές παλινωδίες και αναζητήσεις κράτησε αρκετά χρόνια.
Η ευθύνη φυσικά ανήκει και σε μας, στη τοπική κοινωνία δηλαδή που ήταν υπεύθυνη για την υπόδειξη του χώρου. Καθυστερήσαμε και έτσι μας πρόλαβε η κρίση και ότι αυτή έφερε. Αν δεν είχαμε καθυστερήσει θα είχαμε ξεκινήσει τη κατασκευή μαζί με το Λέχοβο που αυτή τη στιγμή έχει γυμναστήριο και εμείς όχι.
Για να υποδειχθεί τελικά ο χώρος και να αγοραστούν τα οικόπεδα κράτησε περίπου 5 χρόνια. Πολλά δεν είναι; Είναι.
Η κατασκευή ξεκίνησε την Άνοιξη του 2004 κάτι που σημαίνει ότι χρειάστηκαν 2 χρόνια πριν η προετοιμασία των μελετών και η δημοπράτηση του έργου
Εγκαταστάθηκε λοιπόν ο εργολάβος και το έργο έχει προϋπολογισμό περίπου 2,5 εκ. ευρώ (2.449.300) και ανάλογα με τη χρηματοδότηση προχωρούσε. Όσο ερχόμασταν προς την οικονομική κρίση η χρηματοδότηση ελαττωνόταν και μέχρι το 2009 είχαν πιστοποιηθεί εργασίες 900 χιλιάδων. Ο εργολάβος επειδή κράτησε πάρα πολύ αυτό το έργο ζήτησε την Άνοιξη του 2011 διάλυση της εργολαβίας. Η διάλυση έχει οριστικοποιηθεί γιατί αν περάσει 1 χρόνος (από τη στιγμή που την αιτείται κάποιος), χωρίς να γίνει κάτι στην εργολαβία (χρηματοδότηση) αυτή οριστικοποιείται.
Δεν έχει γίνει όμως η εκκαθάριση της εργολαβίας και αν δεν γίνει αυτό δεν μπορεί ποτέ ξανά να συνεχιστεί το έργο. Πρώτο βήμα δηλαδή είναι αυτό. Αυτό θα σημαίνει ότι είναι ελεύθερο το έργο, μπορεί να βγει καινούρια εργολαβία, αφού βέβαια βρεθούν τα χρήματα για την αποπεράτωση του. Η αίσθηση μου είναι ότι δεν έχει γίνει ακόμα αυτή. Εμείς σαν σύλλογος είχαμε ενδιαφερθεί αφού έχουμε άμεσο ενδιαφέρον αλλά μέχρι πριν ένα χρόνο που είχαμε ρωτήσει δεν είχε γίνει κάτι. Αν είχε εκκαθαριστεί θα μπορούσε να υπαχθεί στο ΕΣΠΑ με μια μικρή πολιτική βούληση ονομάζοντας την αίθουσα πολιτισμού και αθλητισμού ή κάτι τέτοιο. Έτσι αν είχαν τακτοποιηθεί αυτά τα θέματα θα μπορούσε το υπόλοιπο έργο να υπαχθεί στο ΕΣΠΑ και τώρα θα μπορούσε να υπάρχει άλλος εργολάβος να ολοκληρώνει το έργο. Δεν προλάβαμε το ΕΣΠΑ και τώρα οι ελπίδες είναι να περιμένουμε είτε από τις δημόσιες επενδύσεις (κάτι που είναι πολύ δύσκολο) είτε από το επόμενο ευρωπαϊκό πρόγραμμα, εφόσον είναι και επιλέξιμο έργο, για να τελειώσει
Την ευθύνη της κατασκευής την έχει η Γ.Γ. Αθλητισμού με τον Δήμο να έχει το ενδιαφέρον το χρήστη αφού σε αυτόν θα ανήκει το κλειστό όταν τελειώσει. Ως χρήστης πρέπει να πιέσει τη Γ.Γ. να κλείσει η εργολαβία και να δουν μετά πως θα το τελειώσουν είτε από το κράτος είτε από το Δήμο ή τη Περιφέρεια εφόσον περάσει την ευθύνη σε ένα από αυτούς.
Ερ.: Τάνια πόσο σε λυπεί να βλέπεις έτσι το κλειστό με αποτέλεσμα η ομάδα σου να είναι πρόσφυγας για προπονήσεις και αγώνες.
Τ.Τ.: «Όταν είσαι αθλητής ή ασχολείσαι με τον αθλητισμό είναι πολύ λυπηρό να βλέπεις το γυμναστήριο να μην έχει τελειώσει και να μη μπορεί κανείς να το χρησιμοποιήσει. Μόλις τώρα συνειδητοποίησα ότι δεν θα προλάβω να αγωνιστώ σε αυτό ως αθλήτρια (κάτι που το έλπιζα για αρκετά χρόνια και ειδικά μόλις τελείωσε το Λεχόβου), οπότε το μόνο που είναι στο μυαλό μου είναι να φέρουμε την ομάδα εδώ. Να μπορέσουμε να το κάνουμε τουλάχιστον ένα προπονητήριο και να μπορέσουμε να γλιτώσουμε έτσι το σύλλογο από τα έξοδα που κάνει για τις μετακινήσεις. Επίσης θα μπορέσουμε να γλιτώσουμε τη ταλαιπωρία των αθλητριών αλλά και την δική μας από τη συνεχόμενη μετακίνηση στο Αμύνταιο. Οι περισσότερες αθλήτριες ήταν κορασίδες, μαθήτριες της Α΄ Λυκείου οι οποίες σίγουρα γνωρίζουν τεράστια ταλαιπωρία τελειώνοντας τις προπονήσεις στις 12 τη νύχτα (αφού δεν μπορούσαμε να βρούμε καλύτερες ώρες) να πηγαίνουν σπίτι μισή ώρα μετά και την άλλη μέρα να χρειάζονται να πάνε και σχολείο.
Τα παιδιά τα κουράσαμε πολύ, όπως το σύλλογο αλλά κα τους παράγοντες που έπρεπε να πάνε κάποιες αθλήτριες στη Πτολεμαΐδα αλλά δεν μπορούσαμε να κάνουμε κάτι άλλο».
Ερ.: Πρόεδρε η έλλειψη έδρας πόσο επηρεάζει οικονομικά το σύλλογο;
Γ.Σ.: «Αυτό είναι κανόνας σε οτιδήποτε κάνεις. Αν δεν είναι η έδρα σου εδώ και να έρχεται ο κόσμος να δει ένα αγώνα και να σε στηρίξει δεν μπορείς να τον αναγκάζεις να έρχεται κάπου αλλού όπου χρειάζεται και μετακίνηση. Φυσικά αν το θέλει θα το κάνει. Είναι σημαντικό να έχεις έδρα αυτό το ξέρουμε. Για αυτό η επιτυχία της ομάδας είναι ακόμα μεγαλύτερη αφού έγινε χωρίς έδρα. Αυτή την έλλειψη έδρας η ομάδα το έχει πληρώσει πάρα πολύ ακριβά αφού να φανταστείτε για 2 χρόνια αναγκαζόμασταν να πηγαίνουμε στο Λέχοβο για προπονήσεις και παιχνίδια. Φανταστείται πόσο μεγάλη ταλαιπωρία ήταν αυτό και αυτό δεν ήταν παράγοντας που βοηθάει την ανάπτυξη του αθλήματος και την προσέλκυση νέων παιδιών στο άθλημα. Και εντάξει αν η προσπάθεια μας ήταν φωτοβολίδα. Αλλά εμείς, ο σύλλογος έχουμε ζωή 23 χρόνων και είναι αδιανόητο να μην υποστηριζόμαστε από τη πολιτεία».
Ερ.: Ο Δήμος βοηθάει την ομάδα:
Γ.Σ.: «Ο Δήμος όπως βοηθάει τις άλλες ομάδες βοηθάει και εμάς. Εμείς θέλουμε να είναι πιο κοντά αλλά αν δεν υπάρξει από το Δήμο μια ομάδα που θα ασχοληθεί κατά προτεραιότητα με το κλειστό που είναι άλλωστε το θέμα που μας απασχολεί δεν θα μπορεί να γίνει κάτι καλό για εμάς με αυτό. Έγιναν κάποιες προσπάθειες να συναντηθούν με τον υπουργό, δεν τον βρήκαν αλλά πρέπει να βάλουν το γυμναστήριο βασική επιδίωξη και επείγον στόχο να γίνει».
Ερ.: Οι επιτυχίες του Αμύντα σας έβαλαν ένα επιπλέον κίνητρο να πετύχετε και εσείς;
Γ.Σ.: «Δεν θα το έλεγα. Τη χρονιά που βγήκε ο Αμύντας εμείς ήμασταν δεύτεροι. Αν κερδίζαμε στα ντέρμπι μπορεί να ήμασταν εμείς πρώτοι. Η επιτυχία από την αποτυχία απέχει ελάχιστα. Εδώ έχουμε παιδεία χαντμπολική και αυτό έχει σχέση ότι ξεκίνησε το χαντ-μπολ από τη περιοχή. Οι άνθρωποι που κινούν το αθλητικό κομμάτι πρωτοέπαιξαν στο Αμύνταιο όπως ο Μάκης Κιοσσές που ξεκίνησε τη πρώτη ομάδα. Ή κάποιοι προπονητές που έχουμε σήμερα στην ομάδα ξεκίνησαν από τα σπλάχνα της όπως η Τάνια.
Αν δεν είχαμε αυτή τη προϊστορία δεν θα είχαμε αυτούς τους ανθρώπους. Το θέμα είναι ότι
εμείς επιμένουμε σε αυτό που κάνουμε, δε το βάζουμε κάτω παρά τα προβλήματα και καταφέραμε και φτάσαμε εδώ που φτάσαμε. Το 2009 και 2010 η ομάδα είχε λουκέτο και δεν συμμετείχε πουθενά. Έτσι επανήλθαμε σαν διοίκηση μαζί με τα άλλα παιδιά του Δ.Σ. αφού είπαμε ότι είναι κρίμα να χαθεί αυτή η προσπάθεια. Επανήλθαμε, στεριώσαμε την ομάδα και το σύλλογο, (γιατί ο σύλλογος δεν έχει μόνο δραστηριότητες αθλητικές αλλά και πολιτιστικές) μιας και έχει ιστορία από το 1976 ο μορφωτικός με σημαντική παρέμβαση στα πολιτιστικά. Όσο αναφορά τα αθλητικά ασχολείται με τη χειροσφαίρηση και ήρθε να καλύψει το κενό που αφήνει το ποδόσφαιρο που απεθύνεται μια ορισμένη μερίδα φιλάθλων. Εμείς προσπαθήσαμε να το καλύψουμε αυτό το κενό. Βλέποντας λοιπόν αυτό το κενό και τη καταστροφή, ήρθαμε εμείς, ξεκινήσαμε σιγά-σιγά από το 2011 και το 2015 ήρθε η επιτυχία. Φυσικά ότι κάναμε ήταν επιτυχία. Το να ξεκινήσει πάλι ο σύλλογος, να μαζέψουμε τα παιδιά, αφού υπήρχε ένα ηλικιακό κενό εξαιτίας αυτής της διακοπής. Λίγο διαλυθήκαμε λοιπόν, προσπαθήσαμε να επαναφέρουμε το ενδιαφέρον και τα καταφέραμε. Κάποια πράγματα θεωρούνται αυτονόητα αλλά πάντα νομίζω υπάρχει ένα κεφάλαιο που έρχεται και προστίθεται στο κεφάλαιο σου. Αυτό που δεν φαίνεται πουθενά αλλά για να δημιουργηθεί θέλει το ενδιαφέρον κάποιων άνθρωπών και συστηματική προσπάθεια. Αυτό υπάρχει και θα ήταν μεγάλη καταστροφή λοιπόν να χαθεί αυτή η προσπάθεια για αυτό επανήλθαμε. Εμείς δίνουμε δυνατότητα άθλησης σε όλο το δήμο. Στο Σκλήθρο, τον Αετό,
στο Ξυνό, στο Αμύνταιο, εδώ, στη Λεβαία, τη Φλώρινα έχουμε παιδιά από το Φαράγγι και τη Πτολεμαΐδας. Ήμαστε λοιπόν οικουμενική αν μπορεί να το πει κανείς και απευθυνόμαστε σε όλη την γύρω περιοχή».
Ερ.: Τάνια, κλείνοντας τι θέλεις να πεις στο κόσμο του Φιλώτα για τη προσπάθεια που κάνετε:
Τ.Τ.: « Το πιο μήνυμα που θέλω να στείλω είναι ότι όλους τους θέλουμε δίπλα μας και όχι μόνο από οικονομική άποψη. Τους θέλουμε για συμπαράσταση και θέλουμε γεμάτο γήπεδο. Θέλουμε τους γονείς από τα παιδιά γιατί είπαμε πόσο σημαντικοί είναι για τις μετακινήσεις. Ας λείπουν οι γονείς από το γήπεδο, θέλουμε τον κόσμο να μας στηρίζει και να βάλουν όσο μπορούν και αυτή με την ενέργεια και τη παρουσία τους ένα λιθαράκι στη προσπάθεια μας».
