Στη χώρα μας ασχολούμαστε και αντιδρούμε σε όλα τα θέματα, πολύ δε περισσότερο με τα μεγάλα και σοβαρά, αφού πρώτα συμβεί το κακό. Κι αυτό ισχύει για πολλές περιπτώσεις.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα τα όσα λέγονται και ακούγονται τις τελευταίες μέρες σχετικά με το Εθνικό Σύστημα Υγείας (Ε. Σ. Υ.) που από… ξεχασμένο έγινε πρώτο θέμα στην προεκλογική ατζέντα αφού πρώτα έχασαν, δυστυχώς, τη ζωή τους συνάνθρωποι μας, λόγω των αδυναμιών του και των προβλημάτων που αντιμετωπίζει.
Αδυναμίες και προβλήματα που, αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς και δίκαιοι, δεν αξιολόγησε σωστά και δεν επιδίωξε να λύσει συστηματικά και οργανωμένα καμιά από τις κυβερνήσεις των τελευταίων (πολλών) ετών.
Για να μην είμαστε εντελώς άδικοι, έγιναν κάποια βήματα, αλλά και πάλι απέχουμε από την κατάσταση στην οποία πρέπει να βρισκόμαστε εν έτει 2023.
Ναι, η χρεοκοπία της χώρας, η οικονομική ύφεση και τα μνημόνια, εξηγούν πολλά για το πού βρίσκεται το Ε.Σ.Υ. σήμερα, αλλά σε καμιά περίπτωση δεν την δικαιολογούν.
Εάν υπήρχε πραγματική πολιτική βούληση θα βρισκόταν ο τρόπος αλλά και τα μέσα.
Ατυχώς, η πολιτική βούληση όλων να πάρουν μέτρα, να διορθώσουν, να αναβαθμίσουν, να αναδιαρθρώσουν, να εκσυγχρονίσουν κ.τ.λ. εμφανίζεται και εκφράζεται αφού γίνει το κακό, αλλά εξασθενεί και τελικά ατονεί μόλις οι πολίτες αρχίσουν να το ξεχνάνε και το θέμα φύγει από τις πρώτες θέσεις των τίτλων της επικαιρότητας.
***
Το ότι η δημόσια υγεία έγινε πρώτο θέμα τις τελευταίες μέρες μπορεί κανείς να το δει θετικά και να ελπίζει πως αυτό είναι ένα καλό σημάδι ότι κάτι θ’ αλλάξει, επιτέλους, στο άμεσο μέλλον!
Ωστόσο, ανάλογες ελπίδες δημιουργήθηκαν κατά καιρούς και για άλλα θέματα, εξίσου σοβαρά, οι οποίες στο τέλος διαψεύστηκαν και μάλιστα πολύ σύντομα. Το θέμα της υγείας είναι σταθερά μέσα στη λίστα εκείνων για τα οποία έχουν ακουστεί πολλά και έχουν γίνει από ελάχιστα έως λίγα.
Ίσως η ρίζα αυτών των διαψεύσεων να βρίσκεται στο γεγονός ότι όλα αυτά τα θέματα φαίνεται ν’ αντιμετωπίζονται με τη λογική ποιος θα υποσχεθεί τα περισσότερα και τα καλύτερα για να καθησυχάσει τους πολίτες και να προσελκύσει τους μελλοντικούς ψηφοφόρους του, μη παραλείποντας βέβαια να δείξει με το δάχτυλο τους πολιτικούς αντιπάλους του ως υπεύθυνους για όλα τα δεινά, αποσείοντας από πάνω του κάθε ευθύνη κι ας κράτησε για λίγο ή για πολύ το τιμόνι της χώρας στα χέρια του.
***
Σε κάθε κοινωνία υπάρχουν ορισμένοι τομείς, σημαντικοί και καθοριστικοί για να μπορεί να ονομάζεται σύγχρονη, που η βελτίωση και ο εκσυγχρονισμός τους δεν είναι δυνατόν να γίνει μόνο από ένα ποσοστό της αλλά βασική και αναγκαία προϋπόθεση είναι να συμμετάσχει και να συμβάλει με όποιο τρόπο μπορεί το μεγαλύτερο δυνατό μέρος της.
Και στις δημοκρατίες σαν τη δική μας αυτό είναι δυνατόν να συμβεί μέσω των κομμάτων που εκπροσωπούν την κοινωνία και τους πολίτες.
Αλλά για να συμβεί απαιτείται ένας ουσιαστικός και εξαντλητικός διάλογος στον οποίο όλοι θα προσέλθουν έχοντας στο μυαλό τους πως οφείλουν, με κάθε τρόπο, να βρουν έναν κοινό δρόμο για να μπορέσουν να καταλήξουν στη λύση που θα βελτιώσει την κατάσταση. Και σ’ αυτό το δρόμο να μείνουμε όσο χρόνο χρειάζεται για να πετύχουμε το επιθυμητό αποτέλεσμα ανεξάρτητα απ’ το ποιος θα είναι στην Κυβέρνηση και ποιος στην αντιπολίτευση.
Η λογική διαφωνώ για να διαφωνήσω ή επειδή αν συμφωνήσω θα εισπράξει τα πολιτικά οφέλη όποιος είναι στην κυβέρνηση και αναπόφευκτα έχει την πρωτοβουλία των κινήσεων, δεν είναι δυνατόν, και δεν πρέπει, να έχει θέση σε περιπτώσεις όπου προέχει το όφελος των πολλών. Και η δημόσια υγεία αφορά τη συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών.
***
Αν κάτι προκύπτει από τις δηλώσεις των κομμάτων τις τελευταίες μέρες είναι πως όλα χωρίς καμιά εξαίρεση θέλουν ένα αναβαθμισμένο και σύγχρονο Εθνικό Σύστημα Υγείας που θ’ ανταποκρίνεται στο μεγαλύτερο δυνατό βαθμό στις ανάγκες των πολιτών.
Αυτό από μόνο μπορεί να θεωρηθεί ως μια καλή βάση πάνω στην οποία μπορούν να οικοδομήσουν ένα συναινετικό σχέδιο που θα υποστηριχθεί από όλους.
Η εμπειρία όμως λέει πως δεν θα το κάνουν ποτέ, ή τουλάχιστον δεν θα το κάνουν στο άμεσο μέλλον. Για το μακρινό, θα δούμε…
Βέβαια, μια τέτοια τακτική είναι που έχει οδηγήσει τους πολίτες στο να βλέπουν με καχυποψία και δυσπιστία το πολιτικό μας σύστημα και να το εμπιστεύονται όλο και λιγότερο, ξέροντας πως πολλές από τις υποσχέσεις που δίνονται προεκλογικά μένουν στα αζήτητα μετά τις εκλογές. Κι ας είναι πραγματικά ζωτικής σημασίας για όλους μας.
