Σε μια εποχή σκληρής αστικής κυριαρχίας σε κάθε επίπεδο, η ιστορία των λαϊκών αγώνων τείνει να παραχαραχτεί και να νοηματοδοθεί σύμφωνα με τις κυρίαρχες επιταγές (όπως συνέβαινε σε κάθε τέτοια εποχή). Η εξέγερση του Πολυτεχνείου δεν αποτελεί εξαίρεση, μπροστά σε αυτή την ιστορικών διαστάσεων επίθεση του κεφαλαίου για παραχάραξη της ιστορίας. Αστικά κόμματα, ΜΜΕ και εν γένει όλοι οι ιδεολογικοί μηχανισμοί του κράτους και του κεφαλαίου προσπαθούν να απογυμνώσουν την αντίσταση κατά της χούντας από τον πολιτικό και ταξικό της πυρήνα.
Η εξέγερση του Πολυτεχνείου όμως, δεν ήταν μια νομοτελειακή ούτε μια ανεπανάληπτη στιγμή, ήταν το αποκορύφωμα της λαϊκής οργής απέναντι στην τυρρανία, η ορμή της νεολαίας, που εγκυμονούνταν στην κοινωνία όπως και σήμερα. Ήταν πάλη ενάντια στην καταστολή και την βίαια καταπάτηση των λαϊκών ελευθεριών, πάλη για ψωμί και παιδεία, πάλη ενάντια στον ιμπεριαλισμό. Ωστόσο, δεν υφίσταται απλά ως μια ιστορική στιγμή, που έχει μπει στο μουσείο, καθώς τα αιτήματα της εξέγερσης παραμένουν ακόμα καίρια.
Το Πολυτεχνείο ζει…
Το Πολυτεχνείο ζει στους νικηφόρους αγώνες του σήμερα, μέσα από το μήνυμα του για τη διεκδίκηση και τη διαφύλαξη των λαϊκών κεκτημένων και δικαιωμάτων και τα νοήματα της εξέγερσης του ’73. Ζει για να θυμίζει σε όλους ότι κανένας αγώνας δε βγήκε χαμένος και τίποτα δε χαρίστηκε στους/στις εργαζόμενους/ες, τον λαό, τους φοιτητές και τις φοιτήτριες. Το πολυτεχνείο ζει και ζητά δικαίωση στους αγώνες του σήμερα για :
Ψωμί
Τόσο σε διεθνές όσο και σε εγχώριο επίπεδο, από το 2008 βιώνουμε τις συνέπειες της οξύτατης κρίσης που περνάει το καπιταλιστικό σύστημα, η οποία ολοένα και εντείνεται και δεν διαφαίνεται να μπορεί να προσπεραστεί με ένα δυναμικό τρόπο από την μεριά του κεφαλαίου. Ποιος θα το έλεγε ότι το 2018 βασικά αιτήματα όπως το ψωμί, η δουλειά και η ζωή με αξιοπρέπεια, όχι μόνο δεν αποτελούν κεκτημένα αλλά αντίθετα πρέπει να αγωνιστούμε ξανά για να τα κατοχυρώσουμε. Όσο και να προσπαθούν να μας πείσουν ότι βρισκόμαστε σε μια περίοδο σχετικής “σταθερότητας”, εμείς είμαστε αυτοί που βιώνουμε την συγχρονισμένη επίθεση της ΕΕ και των κυβερνήσεων που υπηρετούν τις ανάγκες του κεφαλαίου μέσω των μνημονίων και των αξιολογήσεων.
Παιδεία
Η παιδεία που οραματίζονταν οι φοιτητές το ’73 δεν έχει σίγουρα καμία σχέση με αυτή που μας προσφέρεται σήμερα. Κατάργηση του δημόσιου χαρακτήρα της παιδείας όλων των βαθμίδων, δίδακτρα σε μεταπτυχιακά, ελλείψεις στη φοιτητική μέριμνα (σίτιση – στέγαση – μετακίνηση), υποχρηματοδότηση, ξεπούλημα του πανεπιστημίου με την είσοδο της ιδιωτικής πρωτοβουλίας σε μια σειρά σχολών πανελλαδικά. Κατακερματισμένη γνώση, συγχωνεύσεις σχολών και έρευνα που δεν ανταποκρίνεται στις πραγματικές ανάγκες της κοινωνίας αλλά σχεδιάζεται με κριτήριο τα κέρδη των πολυεθνικών. Αυτά είναι μόνο μερικοί όροι που χαρακτηρίζουν την κατάσταση στην οποία βρίσκεται η παιδεία στο σήμερα. Καιρός λοιπόν η παιδεία να ξαναμπεί στην ατζέντα των διεκδικήσεων των εργαζομένων. Να παλέψουμε όλοι και όλες από κοινού για μια παιδεία που θα ανταποκρίνεται στις ανάγκες της σημερινής κοινωνίας και όχι στα κέρδη του κεφαλαίου.
Ελευθερία
Σήμερα μπορεί να μην ζούμε σε καθεστώς χούντας, αλλά βιώνουμε τη “χούντα” των μνημονίων, της ΕΕ, της εξαθλίωσης, της ανεργίας και των πολέμων. Που δεν διστάζει να κηρύξει παράνομο και καταχρηστικό το δικαίωμα στην απεργία, το βασικό όπλο που έχει ο κάθε εργαζόμενος για να διεκδικεί τα δικαιώματά του. Που καταστέλλει βίαια κάθε κινητοποίηση εργαζομένων, φοιτητών συνταξιούχων που τους ενοχλεί. Που αφήνει ελεύθερους τους φασίστες δολοφόνους της Χρυσής Αυγής. Που ποινικοποιεί όσους έχουν πολιτική τοποθέτηση ενάντια σε κυβέρνηση και ΕΕ. Που μεταχειρίζεται τους πρόσφυγες ως ανθρώπους “δεύτερης διαλογής” και είτε τους θαλασσοπνίγει είτε τους στοιβάζει στα hot – spot . Βιώνουμε τελικά μία “χούντα” που μπορεί να ευαγγελίζεται μια γενικόλογη “ελευθερία”, αλλά αναπαράγει την βαρβαρότητα (του κεφαλαίου απέναντι στους εργαζομένους).
Ήρθε η ώρα αυτό να αλλάξει.
Να σύρουμε εμείς το νήμα της ιστορίας και να πάμε παρακάτω…
Το Πολυτεχνείο ανασαίνει μέσα από τους αγώνες του σήμερα ενάντια στις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ, την ΕΕ και το ΔΝΤ, την άθλια κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ και την πολιτική της. Μέσα από τους αγώνες των εργαζομένων και της νεολαίας ενάντια στα μνημόνια και την 3η αξιολόγηση, στους αγώνες των φοιτητών, μαθητών κι εκπαιδευτικών ενάντια στο νόμο Γαβρόγλου, στους αγώνες ενάντια στον πόλεμο και τον ιμπεριαλισμό, ενάντια στον φασισμό και τον ρατσισμό, στις καθημερινές μάχες της αλληλεγγύης στους φτωχούς, στους αποκλεισμένους, στους πρόσφυγες, σε όλους εμάς που δίνουμε τη μάχη της επιβίωσης, της αξιοπρέπειας, της ζωής όπως την ονειρευόμαστε, μιας ζωής που τα θέλουμε όλα δικά μας, γιατί εμείς είμαστε οι παραγωγοί του κοινωνικού πλούτου!
Όλες κι όλοι στη συγκέντρωση και την πορεία για την επέτειο της εξέγερσης του Πολυτεχνείου, το Σάββατο 17.11. στις 6:00 μ.μ. στην κεντρική πλατεία Κοζάνης.
