“Οι Σύμμαχοι μονάρχες οφείλουν να σκεφτούν
Ποια είναι η παρούσα κατάσταση της Ελλάδας, και η κοινωνική κατάσταση του λαού ο οποίος την κατοικεί;
Ποιος είναι ο τρόπος οργάνωσης και η μορφή της κυβέρνησης, τα οποία δύνανται καλύτερα να συνδράμουν για την εκπλήρωση των μεγάθυμων βλέψεων της Τριμερούς Συμμαχίας. Ποια τα μέσα , δια των οποίων είναι δυνατόν να δοθεί οριστική σύμβαση, η οποία θα πηγάζει από την συνθήκη της 6ης Ιουλίου του 1828.
Ποιος θα είναι ο χαρακτήρας και ο σκοπός οι οποίοι θα την καθιστούν αναγκαίο συμπλήρωμα της διατήρησης αγαθών σχέσεων και ειρήνης με την Τουρκία”.
Αυτά, τα επίκαιρα ακόμα και σήμερα, αναφέρει ο κόμης Βούλγαρης, αντιπρέσβης της Ρωσίας στην Ελλάδα με επιστολή του την 2/14 Δεκεμβρίου το 1828 προς τον κόμη De Nesselrode Υπουργό εξωτερικών της Ρωσίας.
Και συνεχίζει ο κόμης Βούλγαρης.
“Η Ελλάδα όπως έχει διαμορφωθεί από τους τέσσερις αιώνες δουλειάς και μετά από μια αιματηρότατη επανάσταση δεν έχει αρετές, ούτε τα φώτα στα οποία στηρίζονται συνήθως οι καλά οργανωμένες πολιτικές κοινωνίες.
Οι προεστοί οι οποίοι ευρίσκοντο σε τακτική επαφή με τους Μουσουλμάνους είναι αυτοί οι οποίοι για να ιδιοποιηθούν το δικαίωμα να καταπιέζουν και να απογυμνώνουν τον λαό εχρησίμευαν ως εκούσια όργανα της πλέον θηριώδους τυραννίας .
Είναι εκείνοι οι οποίοι όπλιζαν τα χέρια τους για να υπηρετήσουν τυφλά τις βλέψεις και τα πάθη των σατραπών οι οποίοι ερήμωσαν την Ελλάδα .
Οι προεστοί λοιπόν αποτελούν μια κοινωνική κατηγορία , μια κοινωνική τάξη ανθρώπων τους οποίους ουδεμία νουθεσία , ουδεμία προσπάθεια δεν θα οδηγήσει εις την οδόν της τάξης.
Εθισμένοι υπό την Μουσουλμανική κυριαρχία να αλλάζουν πασάδες όσες φορές οι χρηματικές θυσίες οι προσφερόμενες από τις επαρχίες στην Πόλη ήσαν ικανές να φέρουν το αποτέλεσμα αυτό.”
Kαι ολοκληρώνει…
“Σήμερα μια συνετή κυβέρνηση καθίσταται για αυτούς μισητή καθώς απαγορεύει τις αρπαγές, τιμωρεί τους ένοχους, και προστατεύει τους καταπιεσμένους .”
Οι προεστοί πλέον δεν βλέπουν παρά μια μορφή καταπίεσης .
Αυτές οι σύγχρονες με αυτόν και φυσικά επίκαιρες σκέψεις σήμερα, περιγράφουν το πώς ο Βούλγαρης βίωσε τα γεγονότα της Ελληνικής Επανάστασης από το 1821 έως το 1828 μέσα από πρόσωπα και γεγονότα στον πραγματικό χρόνο της δημιουργίας τους.
Εκατοντάδες ιστορικοί Έλληνες και ξένοι, χιλιάδες εκδόσεις ανά τον πλανήτη εδώ και 197 χρόνια μνημονεύουν την ελληνικότητα όλων αυτών των μικρών και των μεγάλων που βίωσε αυτός ο τόπος με τους ξένους αλλά και με τους Έλληνες Δυνάστες κατά την ‘Εαρινή’ περίοδο αυτής της επανάστασης. Μέσα σε μια δεκαετία 1821 με 1831, ο τόπος έζησε τουλάχιστον δύο εμφύλιους. Είδε τους πρωταγωνιστές, τους μπροστάρηδες αυτού του αγώνα να δολοφονούνται από φίλιο χέρι Οδυσσέας Ανδρούτσος , Γεώργιος Καραϊσκάκης, Πάνος Κολοκοτρώνης, Ιωάννης Καποδίστριας μερικοί από αυτούς.
Στα κάτεργα ο πρώτος των πρώτων ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης. Η κηδεμονία της χώρας δοσμένη από τις μεγάλες δυνάμεις σ’ ένα “παιδάκι” .
Ο Βαυαρός Βασιλιάς ανήλικος ήρθε στην κρισιμότερη στιγμή αυτού του τόπου να στήσει Κράτος, να στήσει μια κοινωνία σύγχρονη για τους εξαθλιωμένους, πονεμένους, πεινασμένους, πικραμένους και κυρίως αγράμματους Έλληνες.
Τα δείνα ακριβώς τα ίδια, μέχρι σήμερα επιβεβαιώνουν ότι αυτός ο τόπος ακόμα βρίσκεται στην εφηβική του σύγχρονη εποχή .
Τι είναι όμως εκείνα που ουσιαστικά περιγράφουν τον βίο της Ελληνικής Επανάστασης. Όπως τα περιγράφει ο Βούλγαρης με λιτό τρόπο μερικά από αυτά είναι:
Η επιτροπεία και τα θέλω των Συμμάχων Δυνάμεων .
Η άρνηση των προεστών να δημιουργούν κρατική οντότητα .
Η εξαθλίωση του λαού
Η μόνιμη “αλυτρωτική” απειλή της Γείτονος Τουρκίας .
Το γονιδίωμα των Ελλήνων καθώς για 400 χρόνια έμαθαν αλλιώς.
Η διχόνοια των Ελλήνων και μεταξύ τους και προς το κράτος της Ελλάδας.
Πολλά θα μπορούσαμε να πούμε για την Ελληνική Επανάσταση απομυθοποιώντας γεγονότα πρόσωπα και δράσεις. Έχει καμία αξία όμως όλο αυτό. Η αξία είναι μία και μόνο μία και αυτή περιγράφεται στους στίχους του Διονύσιου Σολωμού
Τότ’ εσήκωνες το βλέμμα
Μες τα κλάυματα θολό,
Και εις το ρουχό σου εσταζ’ αίμα,
πλήθος αίμα Ελληνικό
Με τα ρούχα αιματωμένα ,
Ξέρω ότι έβγαινες κρυφά,
Να γυρεύης εις τα ξένα
Άλλα χέρια δυνατά
Μοναχή το δρόμο επήρες,
Εξανάλθες μοναχή
Δεν είν εύκολαις η θύραις,
Αν η χρεία ταις κουρταλή.
Άλλος σου έκλαψε εις τα στήθια,
Αλλ’ ανάσασι καμμιά
Άλλος σου έταξε βοήθεια,
Και σε γέλασε φρικτά!
Άλλοι, ώιμε! ς τη συμφορά σου
Όπου εχαίροντο πολύ,
Σύρε ναύρης τα παιδιά σου,
Σύρε, έλεγαν οι σκληροί
Φεύγει οπίσω το ποδάρι,
Και ολογλήγωρο πατεί
Ή την πέτρα , η το χορτάρι,
Που την δόξα σου ενθυμεί.
Ταπεινότατη σου γέρνει
Η τρισάθλια κεφαλή,
Σαν φτωχού που θυροδέρνει,
Κ είναι βάρος του η ζωή.
Ναι! Αλλά τώρα αντιπαλεύει
Κάθε τέκνο σου με ορμή,
Που ακατάπαυστα γυρεύει
Ή την νίκη ή την θανή.
Απ’ τα κόκκαλα βγαλμένη
Των Ελλήνων τα ιερά,
Και σαν πρώτα ανδρειωμένη,
Χαίρε ω χαίρε, Ελευθεριά!
*Η ορθογραφία τόσο στον λόγο του Βούλγαρη όσο και στο ποίημα του Σολωμού τηρήθηκε όπως όφειλα από τις πηγές.
