Ονομάζομαι Νένα Γεωργιάδου και γεννήθηκα στην Πτολεμαΐδα το 1977. Το 1994 αποφοίτησα από το 3ο Γενικό Λύκειο Πτολεμαΐδας και εισήχθην με εξετάσεις στη Σχολή Καλών Τεχνών του Βελιγραδίου με καθηγήτρια χαρακτικής την Billiana Vukovic στη χαρακτική και σχέδιο τον καθηγητή Velizar Krstc. Το 2001 έλαβα μεταγραφή με κατατακτήριες εξετάσεις στο αντίστοιχο Εικαστικό τμήμα της Σχολής Καλών Τεχνών του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης και αποφοίτησα το 2004 από το τμήμα χαρακτικής του καθηγητή Μ. Γιανναδάκη.
Διορίσθηκα το 2004 στην Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση ως καθηγήτρια αισθητικής αγωγής και από το 2018 εργάζομαι στο Καλλιτεχνικό Σχολείο Κοζάνης ως υπεύθυνη Εργαστηρίου Εικαστικών. Με τους μαθητές του Καλλιτεχνικού Σχολείου, διοργανώνονται ετήσιες εκθέσεις των εικαστικών εργαστηρίων σε διάφορους χώρους της Περιφερειακής Ενότητας Κοζάνης. Ζω και εργάζομαι μόνιμα στην Κοζάνη.
Τον Απρίλιο του 2023 και κατόπιν συνεννόησης με την συμφοιτήτριά μου Maja Poljak, η οποία ζει μόνιμα στην Σερβία, διοργανώθηκε έκθεση χαρακτικής στη γκαλερί Μποέμ στο Στάρτσεβο της Σερβίας, στην οποια έχουν εκθέσει έργα σπουδαίοι καλλιτέχνες της Σερβίας. Όπως φαίνεται από τα βίντεο και τις φωτογραφίες, εξεπλάγην από την φιλοτεχνία, κουλτούρα και φιλοξενία της Σερβίας. Για τους Σέρβους, μια έκθεση τέχνης αποτελεί γιορτή την οποία τιμούν δεόντως και αισθάνονται την ανάγκη να παρευρεθούν στο γεγονός.
Ήταν μια ανεπανάληπτη και αξέχαστη εμπειρία και για αυτό το λόγο τη μοιράζομαι μαζί σας.
Θα ήθελα να ευχαριστήσω την καλλιτέχνιδα , φίλη μου Maja Poljak καθώς και την οικογένειά της, τους υπευθύνους στην γκαλερί Μποέμ του Στάρτσεβο για την φιλοξενία τους αλλά και την Εφορεία Αρχαιοτήτων Κοζάνης για την άμεση συνδρομή τους όσον αφορά τη μεταφορά των έργων από γραφειοκρατικής άποψης.
Όσον αφορά τα έργα της έκθεσης:
Τα χαρακτικά που παρουσιάστηκαν είναι μέρος μιας σειράς 16 μονόχρωμων ξυλογραφιών, εκ των οποίων τα τέσσερα από αυτά είναι διαστάσεων 50 X 70 cm και τα υπόλοιπα χαρακτικά έργα είναι διαστάσεων 70Χ100 cm.Η σειρά αυτή φιλοτεχνήθηκε από το 2003 και ολοκληρώθηκε το 2004 και αποτελούν την κατάληξη πολλών πειραματισμών με διάφορες τεχνικές και μεθόδους της έντυπης τέχνης. Πηγή έμπνευσής μου στάθηκε η τότε διετής διαμονή μου στο Βελιγράδι ως φοιτήτρια της Σχολής Καλών Τεχνών. Τον πρώτο χρόνο της διαμονής μου εκεί άλλαξε το καθεστώς και τον δεύτερο χρόνο η πόλη του Βελιγραδίου βομβαρδίστηκε ανελέητα από τις δυνάμεις του ΝΑΤΟ επί τρεις συνεχόμενους μήνες. Όταν επέστρεψα στη Σερβία για να συνεχίσω τις σπουδές μου τίποτα δεν ήταν το ίδιο. Συνάντησα μια πόλη που ξεκινούσε από την αρχή. Τα ερειπωμένα κτίρια δεν διαγράφηκαν ποτέ από τη μνήμη μου ακόμη κι όταν γύρισα μόνιμα στην Ελλάδα για να συνεχίσω τις σπουδές μου. Εκείνες οι εικόνες αποτέλεσαν το έναυσμα για τη δημιουργία δυο σειρών από έργα με τίτλους «αρχιτεκτονικές δομές» και «κτίρια γιαπιά». Κατέληξα στην ξυλογραφία ως μέσο έκφρασης, γιατί μου προσέφερε την δυνατότητα να οπτικοποιώ στο έπακρο την αισθητική μου προσέγγιση πάνω στο θέμα που επεξεργάζομαι. Είναι μια κλασική τεχνική που υποστηρίζει την παραδοσιακή έννοια της μονόχρωμης εγχάραξης πάνω σε ξύλινη επιφάνεια, τεχνική η οποία με βοήθησε να μεταφέρω την ελεύθερη, αβίαστη δύναμη της γραμμής στο χώρο της «μήτρας». Φοιτήτρια πια στη Σχολή Θεσσαλονίκης, βελτίωσα την δυναμική της εικόνας προσδίδοντάς της έναν χαρακτήρα εμβληματικό, με αλλεπάλληλες στρώσεις από διαφορετικό πάχος γραμμών, καθαρά γεμάτα και άδεια σχήματα σε μεγάλες διαστάσεις.
