Εκλογές 2019 και επιλογές προσώπων – Το να μην κρατάς ούτε τα προσχήματα ως επόμενο μιας ηθικής ανυπαρξίας στη νεωτερικότητα – Γράφει ο Κόττης Κωνσταντίνος

Ο ξεπεσμός της ηθικής είναι μια πολύ παλαιά ιστορία, η οποία διαχρονικά διέθετε πολλά παραδείγματα αναφοράς προς αποφυγή. Ωστόσο στον δημόσιο λόγο πάντα υπήρχε και ένα κατά τόπους και κατ΄ έθνος δημόσιο έθος, το οποίο αποτελούσε ένα Ρουβικώνα που κανείς συμμετέχων στα δημόσια πράγματα δεν το είχε εύκολο να διαβεί. Δεν είναι τυχαίο πως οι Λατίνοι έλεγαν πως «η γυναίκα του Καίσαρα έπρεπε και να φαίνεται» ανάλογα, τονίζοντας την σημασία της δημόσιας εικόνας. Το έθος και η ηθική, καλώς ή κακώς παγιωμένη, αποτελούσε έναν συνεκτικό δεσμό ειδικά σε επίπεδο αυτοκρατορίας. Μια αυτοκρατορία δεν μπορεί εκ των πραγμάτων να μην είναι πολυπολιτισμική και άρα πέρα από τις διαφοροποιήσεις, έπρεπε να έχει και συνεκτικούς δεσμούς. Αν αυτό για τους Έλληνες, οι οποίοι αρχικά συνοικίζονταν σε πόλεις-κράτη, ήταν το όμαιμον, το ομόθρησκον και οι κατά τόπους παραδόσεις, στους Ρωμαίους ήταν η λατρεία του αυτοκράτορα ως γεφυροποιού μεταξύ ουρανού και γης αλλά και υποτελών εθνών μεταξύ τους. Αντίστοιχα στην αυτοκρατορία της Κωνσταντινουπόλεως, τον ρόλο αυτό συχνά διαδραμάτιζε η εκκλησιαστική και ομολογιακή ενότητα, με τις σχέσεις, πάντως, Εκκλησίας και Πολιτείας, σε μια προβληματική ισορροπία ή πολεμική σε όλους, σχεδόν, τους βυζαντινούς αιώνες. Η αρχαία αυτή παράδοση, ουσιαστικά κληρονόμησε και μετά τον μεσαίωνα την λογική της θρησκείας ως φιλοσοφικού αντικειμένου και όχι υποκειμένου: δεν είμαι χριστιανός από συνείδηση, αλλά γιατί είμαι λ.χ. πρώτα Ιταλός και άρα είμαι ρωμαιοκαθολικός, ορθόδοξος γιατί είμαι Έλληνας κτλ.

Όταν ήρθε ο διαφωτισμός, το πρώτο το οποίο πολεμήθηκε για κοσμικούς και όχι δημοκρατικούς λόγους ήταν ο χριστιανισμός στα δημόσια πράγματα: ουδείς πολιτικός και επιχειρηματίας δεν θέλει ένα θρησκευτικό φορέα στα πόδια του, πλην μόνο συνασπιζόμενου με τα συμφέροντά του, αν αυτό είναι εφικτό. Ναι, αλλά το ήθος προέκυπτε κατά τεκμήριο από ιερές βίβλους και αποδεκτά θεολογικά έργα με μεγάλη ηθική επίδραση. Αν βγάλεις τον Θεό ως αρχή της ηθικής (η απαλειφή Του από το Σύνταγμα είναι μια άλλη ιστορία), όλες μα όλες οι πράξεις ενός ανθρώπου είναι στον αέρα, πλην του να αγγίξεις την ιδιοκτησία και όσα ορίζονται ως δικαιώματα του άλλου. Ο. Im. Kant (1724-1804) ως ο θεωρητικός του Διαφωτισμού, τόνισε πως ο άνθρωπος πρέπει να οδηγηθεί στην ωριμότητα – διαφωτισμό, αρνούμενος την αξιωματική ύπαρξη μιας από πριν αυθεντίας ως ηθική αρχή. Αυτό δεν σήμαινε απόρριψη του υπερβατικού, αλλά πως τα πάντα πρέπει να αξιολογούνται από τον άνθρωπο υπό την βάσανο της κρίσης και όχι να προσλαμβάνονται άκριτα ως δεδομένα. Όποιον, βέβαια, τον βόλευε, αυτό που άκουγε στα λόγια του Kant ήταν πως «δεν υπάρχει Θεός».

Λίγες γενιές αργότερα, ο εν πολλοίς παρεξηγημένος Fr. Nietzsche (1844-1900) μίλησε για τον «θάνατο του Θεού», αν και στην πραγματικότητα επεξέτεινε ως ένα βαθμό την καντιανή ηθική εννοώντας πως ο άνθρωπος δεν πρέπει να εφαρμόζει μια ηθική η οποία διαμορφώνεται με αφετηρία από προ-αποδεκτές θεολογικές αυθεντίες. Ο Nietzsche βέβαια και ως κλασσικός φιλόλογος, διαμόρφωσε την φιλοσοφική διδασκαλία του από αρχαιοελληνική επίδραση. Τόνισε την ανάγκη ώστε ο άνθρωπος να βρει εκ των έσω τις αφετηρίες για να διαμορφώσει μόνος του την ηθική του και πως η αλλαγή μπορεί να έρθει με τον άνθρωπο κυρίαρχο, μηδενιστή του παλαιού, το οποίο αντικαθιστά σε συνθήκες καταστροφής αναπόφευκτα. Όλα τα παραπάνω αρχαιοελληνικά είναι, αλλά και ενάντια στον πλατωνισμό. Φυσικά ως εύκολα παρεξηγήσιμα ο καθείς προσέλαβε τον νιτσεϊκό λόγο όπως τον βόλευε. Έτσι φασιστικά μορφώματα από τις δυτικές αποικιοκρατίες, τις λαϊκές σοβιετικές δικτατορίες, έως και τον ναζιστικό άξονα και την παγκοσμιοποιημένη καπιταλοκρατία, μέρος της οποίας είναι και η αυτοκρατορία της Ε. Ε., θεωρούσαν και θεωρούν πως μπορούν να ισοπεδώνουν και να παραβιάζουν κάθε νόμο και δεοντολογία, αρκεί να πετύχει η σχεδιασμένη γεωπολιτική εξέλιξη. Και αυτό βέβαια αρχαιοελληνικό είναι, αφού οι περίφημες αμερικανο-νατοϊκές «παράλληλες απώλειες», εκκινούν από την ρήση του Κριτία επί Τριάκοντα Τυράννων: «όπου πολιτείαι μεθίστανται πανταχού ταύτα γίγνεται» (Ξενοφών, Ελληνικά, Β΄, 3.24).  Ο F. Dostoevsky (1821-1881) μυθιστοριογράφησε πως «δίχως Θεό όλα επιτρέπονται» και έντιμα συμφώνησε σε αυτό και ο υπαρξιστής και φιλο-μαοϊκός J.-P. Sartre (1905-1980).

Τα παραπάνω κάποια στιγμή έφτασαν και στην Ελλάδα, έστω και με καθυστέρηση. Ένα ήταν το βολικό συμπέρασμα: σημασία έχει να νικήσουμε, να γίνουμε χαλίφηδες στην θέση του χαλίφη, να κρατήσουμε την καρέκλα αν την έχουμε και ποιος δίνει σημασία για την ηθική και τις μεθόδους. Αμερικανιές του  τύπου «ο πρώτος είναι πρώτος και ο δεύτερος τίποτα». Έτσι βλέποντας πολλές από τις επιλογές των κομμάτων ενόψει ευρωεκλογών και βουλευτικών θλίβομαι, αναγνωρίζοντας ως αιτία το ανύπαρκτο ηθικό υπόβαθρο.

Ο ΣΥΡΙΖΑ που έχει κάνει σημαία τον αγώνα κατά του εθνικοσοσιαλιστικού φασισμού (για τον σοβιετο-χοτζα-τσαουσεσκικο-μαοϊκό «δεν είπαμε κουβέντα»), έβαλε στα ψηφοδέλτια τον Π. Κόκκαλη, ο οποίος το 2012 τουίταρε: «Όταν λέμε όλοι, όλοι. Ελάτε ρε παιδιά να οργανωθούμε να κάνουμε ένα ράιχ της προκοπής». Αρνήθηκε ότι υπήρχαν καταδικαστικές ντροπιαστικές αποφάσεις για την Μ. Λοΐζου και πήρε οπορτουνιστές σαν τον Γεωργούλη που διάλεξε ΣΥΡΙΖΑ αν και ο τύπος κατά δική του ομολογία…«συζητούσε και με την Ν.Δ.». Η λίστα των υπουργών, βουλευτών και χρηματισάντων γραμματέων στο ΠΑΣΟΚ και την Νεολαία του ατελείωτη. Ο Γ. Κυρίτσης απόλυτα εύστοχα σχολίασε: «Ήδη η Moody’s μας αναβάθμισε από ΠΑΣΟΚ ΒΒ σε ΠΑΣΟΚ ΒΒ+». Καλά για τον «τουρίστα» που έγινε υπουργός πρόσφατα, α σο τεμέτερον χωρίον ελεπ ατό ωσαν “leasing” για τα δουλείας των Πρεσπών. Αναρωτιέμαι, όμως, εσείς οι παλαιόθεν και όχι όψιμοι διεθνιστές, δεν έχετε βγει έξω από τα ρούχα σας με αυτά τα καραγκιοζιλίκια;

Πάμε τώρα στην Ν.Δ. Έχει ανακοινώσει ως υποψηφίους τον …Τατσόπουλο και τον ανιστόρητο Δ. Καιρίδη. Εσχάτως εντάχθηκε και ο Ψαριανός. Στο «…Για τους δημοκράτες του 1-1-4, του Πολυτεχνείου…» της υποψηφιότητάς του, σταμάτησα να διαβάζω. Έχει δηλώσει ο ηγέτης της, πως ουσιαστικά θα σεβαστεί την Συμφωνία των Πρεσπών μετά τις εκλογές κτλ. Συνεπώς γιατί όλη αυτή η φασαρία με τις Πρέσπες; Βέβαια σήμερα λειτουργεί εκ του ασφαλούς αφού ξέρει πως θα κερδίσει με διαφορά τις εκλογές, λόγω δυσαρέσκειας του λαού προς τον ΣΥΡΙΖΑ. Όμως εκλογές θα ξαναέρθουν. Και ως αυριανή κυβέρνηση θα κληθεί να υπερασπιστεί ένα διαφορετικό (;) έργο, αν υπάρχει, χωρίς τότε να έχει την πολύτιμη βοήθεια της ψήφου διαμαρτυρίας.

Το ΚΙΝ.ΑΛ., είναι σε τραγική κατάσταση. Έχει βαρεθεί να «φτιάχνει στις πράσινες (παλιά) ακαδημίες παίχτες», για να πηγαίνουν «στρωμένες μηχανές» στο ΣΥΡΙΖΑ και στη Ν. Δ. Παρακαλά να μην πάρει αυτοδυναμία η Ν. Δ. για να πάρει κανένα υπουργείο από συνασπισμό με το κόμμα που θα κυβερνήσει. Αυτή είναι η αλήθεια και τα άλλα τα ιδεολογικά είναι να΄ χαμε να λέγαμε.

Σημαντικό ποσοστό του λαού, πολλοί όντως από πατριωτική συνείδηση, αλλά και άλλοι μη υπαρχούσης, πλέον, μεγάλης προοπτικής διορισμού στο Δημόσιο, έχουν δώσει εκλογική προτεραιότητα από καιρό στα εθνικά ζητήματα. Είτε θα ψηφίσουν Ν.Δ. για να φύγει ο Τσίπρας, είτε θα πάνε σε σχηματισμούς και καλά πατριωτικούς. Καλή ώρα στον Μιχαλολιάκο, για όσο θα υπάρχει αυτός ο ναζιστικός χαμαιλέοντας στη Βουλή. Ήδη βλέπετε, αλλάξαν το όνομα του κόμματος για τις Ευρωεκλογές, αφού η καταδίκη του μητρικού κόμματος στην τρέχουσα δίκη είναι δεδομένη.

Α ναι ! Υπάρχουν και  άλλοι «πατριωτικοί» σχηματισμοί! Σαν αυτόν του Βελόπουλου που πουλάει επιστολές του Χριστού και δεν ντρέπεται, του Α. Σώρρα, και του ετέρου συνασπισμού διαφόρων εθνικοφρόνων κομμάτων. Άκουγα την Κυριακή τον Αϊβαλιώτη του ΛΑΟΣ, να μιλάει on –air στο ραδιόφωνο του Metropolis, πως δεχόταν εκείνη την στιγμή κλήση στο κινητό από την σημαντική μορφή…της κόρης του Παττακού. Έ, άι σιχτήρ με τον κάθε χριστέμπορα και πατριδοκάπηλο και «τιμητή της δημοκρατίας»! Ηθική κατάντια, έθνος αποίμαντο σε κρίσιμες στιγμές, κράτος μπάχαλο, σκοπός μόνο η καλώς πληρωμένη (ευρω) βουλευτική και υπουργική θέση;