ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ 119η
ΕΠΙΤΑΦΙΟΣ 2020
Πρός τόν Ἱερό Κλῆρο,
τίς Μοναστικές Ἀδελφότητες καί τόν εὐσεβῆ λαό
τῆς Μητροπολιτικῆς περιφερείας μας.
Ἀγαπητοί μου.
Πέρυσι δὲν ἦταν ἔτσι. Σὰν κι αὐτὸ ποὺ ζοῦμε τὴν ὥρα αὐτή. Πονάει ἡ ψυχή μας γιὰ τὸ πρωτόγνωρο αἴσθημα ποὺ βιώνουμε σήμερα. Ὄμορφες μνῆμες ἐτῶν πολλῶν κατακλύζουν τὴν μνήμη μας. Πόσα σήμαινε γιὰ ὅλους μας αὐτὴ ἡ μεγαλειώδης ἡμέρα τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ ἔτους! Ὅλοι ἤμασταν ἴσιοι ἐνώπιόν του. Κανένας συγκριτικὸς βαθμός. Κανένας μεγαλύτερος καὶ κανεὶς ἐλάχιστος. Νιώθαμε τὸ ἀκριβό του χέρι νὰ ἀνιχνεύη τὶς καρδιὲς καὶ τοὺς λογισμούς μας. Ποῦ νὰ κρυφτῆς ἀπὸ τοῦ Πνεύματός του; Τὶς καλλίτερες σκέψεις τῆς ζωῆς μας τὶς κάναμε ἐνώπιον τοῦ Ἐπιταφίου καὶ τοῦ Τιμίου Σταυροῦ! Ὅλοι τοῦ ἤμασταν γνωστοί καὶ γονατισμένοι. Μικροὶ καὶ μεγάλοι, πρεσβύτεροι μετὰ νεωτέρων προσερχόμασταν στοὺς Ἐπιταφίους τῶν Ναῶν μας. Ἐκεῖ ἀκουμπούσαμε τὸν ἀτελῆ καὶ ἀσθενῆ ἑαυτό μας. Καὶ ἀποχωρούσαμε ὑπερπλήρης. «Ἡ πολυπίκοιλος χάρι τοῦ Σταυροῦ τοῦ Κυρίου μας πολλοὺς δρόμους διάνοιξε γιὰ τὴν σωτηρία μας!»
Ἐρχόμασταν νὰ ἀντλήσουμε δύναμι κι ἐλπίδα. Αὐτὴν τὴν ἐλπίδα, ἡ ὁποία δὲν καταισχύνει, ἀλλὰ μᾶς γεμίζει ὅλους μὲ σιγουριὰ καὶ βεβαιότητα, ὅτι «ἔχει ὁ Θεός». Θὰ περάση κι αὐτό. Αὐτὴν τὴν ἐλπίδα, μὲ τὴν ὁποία πορεύθηκαν οἱ βασανισμένοι πρόγονοί μας καὶ περπάτησαν «ἐν μέσῳ σκιᾶς θανάτου». Εἶχαν ὡς «ράβδο καὶ βακτηρία γιὰ παράκλησι καὶ στήριγμά» τους τὸν Σταυρό, τὸν Ἐπιτάφιο καὶ τὴν περιφορά τους ὡς τεῖχος ἀπόρθητο καὶ μεγίστης ἀσφάλειας τῶν οἰκογενειῶν καὶ τοῦ βιός τους. Μάλιστα δὲ οἱ ἀθῶοι ἀνάμεσά τους, σὰν τὸν Γιάννη τὸν Εὐλογημένο καὶ τὰ παιδάκια, ἔβλεπαν καὶ τὶς ψυχὲς τῶν προγόνων τους νὰ ἀκολουθοῦν λίγο πάνω ἀπ’ τὰ κεφάλια τους κι αὐτὲς στὴν περιφορὰ τοῦ Ἐπιταφίου τους! Τὸ πίστευαν αὐτὸ χωρὶς νὰ ξέρουν τὰ γράμματα περὶ στρατευομένης καὶ θριαμβευούσης Ἐκκλησίας, οὔτε περὶ «Ἐκκλησίας πρωτοτόκων ἀπογεγραμμένων ἐν οὐρανοῖς».
Αὐτὴν τὴν ἁγία αἴσθησι μιᾶς ἄγνωστης καὶ ἄσημης χριστιανῆς μας, ἀλλὰ γνωστῆς καὶ ἐπίσημης στὰ μάτια τοῦ Χριστοῦ, καταθέτω τὴ στιγμὴ αὐτή. Τηλεφώνησε τὶς μέρες αὐτὲς στὴν Μητρόπολι καὶ ἀνέφερε μία μεγάλη ἀγωνία της. Τὶ μᾶς εἶπε; Ὄχι κανένα ἀπὸ τὰ συνηθισμένα ὑλικὰ αἰτήματα ἢ γιὰ κάποια μετάθεσι ἢ διορισμό. Ἀλλὰ τὶ εἶπε; «Δέσποτα, τὶς μέρες αὐτὲς ὁ Σταυρὸς πάνω στὸ ὕψωμα 1020 εἶναι σβυστὸς καὶ δὲν φωτίζεται. Βγαίνω στὸ μπαλκόνι μου τὴ νύχτα καὶ τὸν βλέπω καὶ προσεύχομαι καὶ γεμίζει ἡ ψυχή μου!»
Ἀγαπητοί μου.
Χαίρομαι καὶ συγκινοῦμαι, διότι ἡ Ἐκκλησία μας ἔχει τέτοιους ὑπέροχους χριστιανούς! Χωρὶς τὴν ἀξίωσι, ὅτι ὅπωσδήποτε πρέπει νὰ στριμώχνονται μέσα στὸ Ναὸ ἐν τῷ μέσῳ τῆς φρικτῆς πανδημίας, ποὺ βιώνουμε. Σὰν νὰ λένε, «Ἀρκεῖ μοι τὸ βλέπειν σε, Σταυρὲ τίμιε». Μοῦ φτάνει, μοῦ ἀρκεῖ, χόρτασα, σὰν νὰ κοινώνησα. Καὶ γιατὶ νὰ μὴν κοινώνησε μιὰ τέτοια ψυχὴ μὲ τέτοιο ὑπέροχο φρόνημα;
Πιστεύω δὲ μετὰ βεβαιότητος, ὅτι δὲν εἶναι μόνο μία ἡ ψυχὴ ποὺ βλέπει τὸν Σταυρὸ στὸ ὕψωμα τῆς Φλωρίνης καὶ προσεύχεται. Ἀλλὰ εἶναι πολλὲς ψυχὲς Φλωρινιωτῶν, ἢ τῆς περιφερείας μας, ἢ ἐπισκεπτῶν ποὺ βλέπουν γιὰ πρώτη φορὰ νύχτα τὸν Σταυρὸ τῆς Φλωρίνης. Δακρύζουν, ἀντλοῦν δύναμι καὶ ἐλπίδα βλέποντας τὸν εὐλογημένο Σταυρό μας ποὺ ὕψωσε ὁ ἀείμνηστος Γέρων π.Αὐγουστῖνος τὸ 1972. Εἶναι ἕνα ὁλοφώτεινο καντήλι μόνιμα ἀναμμένο καὶ φωτίζει καὶ ζεσταίνει τὶς ψυχές μας σὲ ὅλους τοὺς καιροὺς καὶ ἰδιαίτερα στὴν βαριὰ παγωνιὰ τῶν ἡμερῶν ποὺ διερχόμαστε.
Ἀγαπητοί μου.
Μὲ αὐτὲς τὶς σκέψεις ἀπόψε σαὐτὴν τὴν μεγαλειώδη βραδιὰ τῶν Ἐπιταφίων μας χαιρετίζω ὅλους. Ἀναπολήσατε τὰ προηγούμενα χρόνια. Στεῖλτε τὸ λογισμό σας μὲ ἕνα δάκρυ ἐνώπιον τοῦ Ἐπιταφίου καὶ τοῦ κενοῦ Σταυροῦ ποὺ προπορεύεται τῆς ἁγίας πομπῆς. Κρατῆστε ὅλον τὸν πόθο σας γιὰ τὴν ἑπόμενη χρονιά. Ἀκολουθῆστε νοερῶς τὴν πομπὴ καὶ ψάλατε, «Τὸν ἥλιον κρύψαντα τὰς ἰδίας ἀκτῖνας,… Δός μοι τοῦτον τὸν Ξένον, ὃν ἐκ βρέφους ὡ Ξένον παρεδώκασι φθόνῳ…». «Ἐνώπιόν του διαρρήξατε τὶς καρδιές σας καὶ ὄχι τὰ ἱμάτιά σας, σὰν κάποιον ταλαίπωρο». Σήμερα νὰ πῆτε τὰ ἀκριβώτερα λόγια σας, ἐνῶ εἶσθε ἀπόντες, πρὸ τοῦ Ἐπιταφίου.
Πέστε λόγια ζεστὰ γιὰ τοὺς ἀσθενεῖς ἀδελφούς μας παγκοσμίως. Εὐχηθῆτε ὑπὲρ ἀναπαύσεως τῶν κοιμηθέντων παγκοσμίως ὑπὸ τῆς νόσου. Εὐχηθῆτε ὑπὲρ τῶν ἰατρῶν μας καὶ ὅλων τῶν διακόνων τῶν ἀσθενῶν παγκοσμίως, νὰ τοὺς ἐνισχύση ὁ Κύριος στὸν δύσκολο καὶ ἐπικίνδυνο ἀγῶνα τους.
Εἴθε ὁ Σταυρὸς τοῦ Κυρίου καὶ ὁ Ἐπιτάφιός του νὰ δώσουν ἐλπίδα σὲ ὅλους μας καὶ στοὺς ἐπιστήμονες φῶς,
γιὰ νὰ ἀπαλλαγοῦμε τῆς ἐνεστώσης ἀνάγκης. Ἀμήν.
Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ
† Ὁ Φλωρίνης, Πρεσπῶν & Ἑορδαίας
ΘΕΟΚΛΗΤΟΣ
