Στο μυαλό μου, μέρες τώρα, έχω το ζευγάρι στο 1404, του Αγίου Σάββα.
Είναι από εκείνα τα ζευγάρια που η οικειότητα του χρόνου, τα κάνει να μοιάζουν σαν αδέλφια, με παρόμοια χαρακτηριστικά προσώπου και ίδιες εκφράσεις.
Τα χέρια τους δουλεμένα και στο μέτωπο τους, διακρίνεις τις έντονες χαρακές που δημιουργεί ο ήλιος, σε όποιον δουλεύει τη γη.
Άφησαν βιαστικά τα παιδιά τους στο χωριό και έφυγαν με λεωφορείο, μόλις τους ειδοποίησαν για το διαθέσιμο κρεβάτι στον Άγιο Σάββα, ένα κρεβάτι χημειοθεραπείας που το αναμένανε καιρό.
Εκείνος με ένα λαβωμένο παράστημα και παραμορφωμένο πρόσωπο, η διάγνωση Ακανθώδες κυτταρικό καρκίνωμα! Όλα ξεκίνησαν από μια άφθα στο στόμα του και τώρα του λείπει όλη η γνάθος, αναπνέει με τραχειστομία και “τρώει” με τη βοήθεια της, από ένα σωληνάκι στην κοιλιά του.
Εκείνη μια γυναίκα με σοφή απλότητα,γεννημένη μητέρα, λιώνει όταν μιλάει στο τηλέφωνο με το μικρό της παιδί. Στέκεται δίπλα του νύχτα μέρα, προσπαθώντας να προλάβει τις ανάγκες του.
Εκείνος έχει την απαίτηση να τον καταλαβαίνει και ας μη μιλάει, εκνευρίζεται εύκολα, βαριέται να γράφει στο μπλε τετράδιο που έχουν για να επικοινωνούν!
Συγκλονίστηκα όταν είδα τη διαδικασία που ακολουθούσαν για το γεύμα του, εκείνη με μια σύριγγα γεμίζει την αλεσμένη τροφή και την βάζει στο λαστιχάκι που έχει στο στομάχι του.
Φαίνεται περήφανος άνθρωπος, τον στεναχωρεί η διαδικασία της σίτισης του, αλλά και το ότι πρέπει να βγάζει την τραχειοστομια του και εκείνη επιμελώς με φροντίδα να την καθαρίζει .
Είναι απότομος και πολλές φορές της φέρεται άσχημα, τον δικαιολογεί, τον δικαιολογείς, κανείς δεν θα ήθελε να είναι στη θέση του.
Με υπομονή και στωικότητα εκείνη, διαχειρίζεται την κυκλοθυμία του, γίνεται τραχύς, σκληρός, κακός μα και την ίδια στιγμή μπορεί να γίνει αδύναμος και εύθραυστος, απόλυτα εξαρτημένος από εκείνη.
Την έχω δει να κλαίει στο διάδρομο, σκουπίζει τα μάτια της χαμογελάει όσο μπορεί και μπαίνει στο δωμάτιο, με κοιτάει, ξέρω, ξέρει!
Στα δωμάτια των αντικαρκινικών νοσοκομείων συχνωτιζονται ιστορίες ανθρώπων, όλες διαφορετικές μα και όλες ίδιες.
Ο καρκίνος, οι χημειοθεραπείες δεν αλλοιώνουν μόνο την εικόνα του ασθενή, αλλά “παραμορφώνουν” ή καλύτερα αναμορφώνουν τις σχέσεις,τις δοκιμάζουν.
Έχεις να αντιμετωπίσεις τον άγνωστο που γίνεται ο άνθρωπος σου, έχεις να αντιμετωπίσεις τον άγνωστο εαυτό σου, αυτόν που δεν ήξερες πως έχεις.
Ο καρκίνος δεν έχει οδηγίες χρήσης, κάνεις ότι καλύτερο μπορείς και καμιά φορά κάνεις, περισσότερο από αυτό που μπορείς.
Το πιο συγκλονιστικό όμως απ´ όλα είναι, πως ο καρκίνος μπορεί και δίνει μορφή στο φόβο, την απόγνωση, στην απελπισία, αλλά και στη νίκη και την ελπίδα, τα βλέπεις προσωποποιημένα στους ανθρώπους που συναντάς στα δωμάτια των νοσοκομείων.
Κρυσταλλίδου Θεοπίστη
Δημοτική Σύμβουλος Εορδαίας
