Με την ψηφοφορία της Τετάρτης, να έχει αφήσει 32 «Όχι», από πλευράς κυβέρνησης και 6 «Παρών», θα προσπαθήσω να κάνω μια αποτίμηση των κρίσιμων γεγονότων αυτών των ημερών. Γιατί τα όποια σημερινά «όχι», ενδέχεται να μεταβάλουν, ουσιαστικά, το πολιτικό τοπίο την Πέμπτη. Η φύση της ιστορικής πορείας της αριστεράς ήταν πάντα η διάσπαση και πιθανόν να μιλάμε, πλέον, για τους αναθεωρητές των αναθεωρητών του κομμουνισμού. Για όσους, βέβαια, από τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ έχουν ιδεολογική βάση πολιτικής επιλογής και δεν είναι οπορτουνιστές-αλεξιπτωτιστές. Μην λησμονούμε πως το είδαμε και αυτό: Να μιλάνε για αριστερή αυθεντικότητα σε αυτόν τον πολυσυλλεκτικό και ετεροβαρύ ΣΥΡΙΖΑ, στελέχη τα οποία π.χ. ένα χρόνο πριν, ήταν «δεξιά στα εθνικά θέματα» (πρβλ. και τις δηλώσεις της κας Δούρου περί «ξενιστών του δένδρου της Αριστεράς» αλλά και την γενικότερη συζήτηση περί αριστερόμετρου). Για να μην σχολιάσω εδώ λεονταρισμούς όπως «στα 4 και «κούγκι», που κατέληξαν σε φαιδρά περιστατικά, σαν την αντιδικία (sic) μεταξύ των βουλευτών Κάτανα και Γεωργιάδη στη Βουλή.
Πολλοί αναρωτιούνται, λογικά, γιατί έπρεπε να οδηγηθούμε σε δημοψηφίσματα διχαστικά και άνευ φαινομενικής σημασίας, για να καταλήξουμε στο Μνημόνιο 3. Έγραψα στο προηγούμενό μου άρθρο (εφ. Πτολεμαίος φ. 02-07-15) πως «Τυπικά ο πρωθυπουργός στηρίζει το «Όχι», αλλά όλα δείχνουν ότι είναι ένας εύσχημος τρόπος να περάσει το «Ναί», παρακάμπτοντας της εσωτερική τρόικα και το κοινοβούλιο.», ενώ σε άλλο σημείο «με το δημοψήφισμα, το μπαλάκι πάει στο λαό, που εκβιασμένος γνωρίζει μετά τα ΑΤΜ, πως το «Όχι» είναι άμεση πτώχευση και το «Ναι» με σαφώς καλύτερη προοπτική από το τίποτα, αλλά και η δική του συνευδόκηση στην μορφή των πραγμάτων που θα έρθουν.».
Ο πρωθυπουργός, κατά την άποψή μου ήθελε, κάτω από ασφυκτικές τραπεζικές πιέσεις για το λαό, να ψηφιστεί το «Ναι». Μην έχετε καμία αμφιβολία, πως ζητούμενο δεν ήταν η αποδοχή των εκβιαστικών μέτρων (αυτό λόγω απουσίας ρευστότητας ήταν δεδομένο), αλλά το πέρασμά τους από το ελληνικό κοινοβούλιο και την εσωτερική τρόικα. Ήδη τις στιγμές που γράφω το άρθρο, έχουν ταχθεί κατά της περίφημης συμφωνίας 108 από τα 201 μέλη της Κεντρικής Επιτροπής του ΣΥΡΙΖΑ. Η Νάντια Βαλαβάνη παραιτήθηκε, ήδη, την έξοδο από το Υπουργικό συμβούλιο φαίνεται να παίρνουν οι κ. Λαφαζάνης, Ήσυχος, Χουντής και Στρατούλης. Παράλληλα, ήδη, η «Αριστερή Παρέμβαση» τάχθηκε υπέρ ενός εθνικού νομίσματος. Μόνος τρόπος παράκαμψης αυτών των εξελίξεων και όχι μόνο της «Αριστερής Παρέμβασης», θα ήταν ένα «Ναί» από το λαό. Αν νομίζετε πως αυτό είναι ένα συνωμοσιολογικό σενάριο, διαβάστε τις δηλώσεις Βαρουφάκη για το βράδυ του 61%: «Ταξίδευα σε έναν όμορφο σύννεφο γεμάτο ενθουσιασμό. Τη στιγμή που μπήκα στο πρωθυπουργικό γραφείο, ένιωσα αμέσως ένα αίσθημα παραίτησης, μια αρνητικά φορτισμένη ατμόσφαιρα. Ήμουν αντιμέτωπος με αέρα ήττας, που ήταν σε πλήρη αντίθεση με ό, τι συνέβαινε έξω». Φυσικά ο πρωθυπουργός είχε αφήσει να εννοηθεί, πως το «Ναί» θα ακολουθούσε μια μεθόδευση προς οικουμενική κυβέρνηση ειδικού σκοπού, αφού ο πρωθυπουργός είχε προαναγγείλει την παραίτησή του: «Δεν είμαι πρωθυπουργός παντός καιρού».
Ο λαός, όμως, συναισθηματικά φορτισμένος ή μη ψήφισε «Όχι», οπότε το σχέδιο ακυρώθηκε. Ωστόσο, για να μιλήσουμε ρεαλιστικά: το «Όχι» ως αποτέλεσμα, θα είχε κάποιο νόημα διαπραγματευτικά, μόνο εάν είσαι στοιχειωδώς προετοιμασμένος και αποφασισμένος για Grexit, αναλαμβάνοντας και πληρώνοντας τις σχετικές συνέπειες. Γιατί όπως αποκάλυψε πρόσφατα ο Γιάνης Βαρουφάκης, ο Ντάισεμπλουμ τον είχε απειλήσει εμμέσως πλην σαφώς με capital control την νύχτα εκείνη της μαγκιάς του «Γουάου».
Φτάνουμε, λοιπόν, στην ίδια την συμφωνία, το τρίτο «σίκουελ» της υπερπαραγωγής «Memorandum», επί το ελληνικότερον «Μνημόνιο». Οι Ευρωπαίοι, έχοντας τους Έλληνες με τραγική διαπραγματευτική γραμμή, ζήτησαν αυτά που μπορούν να πάρουν. Λέμε «μπορούν», γιατί ο ορυκτός πλούτος της Ελλάδας δεν μπορεί να πέσει στα χέρια τους χωρίς έγκριση των Αμερικάνων και λόγω της συνθήκης Κούπερ, την οποία ο Giorgos το 2010, ανανέωσε για άλλα 25 χρόνια. Ακούσατε τίποτε; Μάλλον την περίοδο εκείνη, τα sites θα ασχολούνταν με τις νέες παραγωγές του Σειρηνάκη… Υπό αυτές τις συνθήκες, εφικτό ήταν και είναι στους Ευρωπαίους (και ειδικά στους Γερμανούς), μια εξαγορά της μετοχικής πλειοψηφίας μιας κρατικής επιχείρησης η οποία έχει, ήδη, σχετική άδεια (καλή ώρα η Δ.Ε.Η.). Ενώ η Ελλάδα χρειάζεται περίπου 39 δις € για δανειακές υποχρεώσεις της τριετίας 2015-17, εξαναγκάζεται να πάρει κάτι λιγότερο από 90 δις €, γιατί υποχρεωνόμαστε να ανακεφαλαιοποιήσουμε και τις ελεγχόμενες από τους ξένους τράπεζες.
Το νέο μνημόνιο στο επίπεδο της φορολόγησης, προβλέπει, ύστερα από αρχική πρόταση της κυβέρνησης (και όχι των δανειστών), αύξηση των φορολογικών συντελεστών των ελεύθερων επαγγελματιών και αγροτών. Έτσι κεφαλαιοκράτες μπορούν να γονατίσουν τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις απορροφώντας αυτές εξασθενημένες ή και επιτυχημένες και να ακμάσει, παράλληλα, το παρασιτικό πεδίο των μεγάλων εταιριών και του franchise. Στα ίδια νέα μέτρα, βέβαια, οι αγρότες πάνε από το 13% στο 26 ή 29 % , οι ελεύθεροι επαγγελματίες στο 29 ή και το 33%. Φυσικά η ιερά αγελάδα της κύριας κομματικής δεξαμενής, μένει εν πολλοίς αλώβητη. Σε αντίθεση με τους συνταξιούχους, οι οποίοι μέσω ΕΚΑΣ, εγγυημένης σύνταξης και μη χρηματοδότησης ασφαλιστικών ταμείων, θα γνωρίσουν επιδρομή. Το απόγειο της όλης ιστορίας, είναι η ουσιαστική εκκίνηση της αντικατάστασης του συμβατικού χρήματος με το ψηφιακό. Αποτελεί την κρυμμένη πεμπτουσία του προγράμματος. Αρχής γενομένης από τα νησιά, όπου οι συναλλαγές πάνω από 70€, προβλέπεται να γίνονται μόνο με κάρτες. Μέτρο που σε επόμενη φάση, θα περάσει, ασφαλώς, και στην υπόλοιπη Ελλάδα. Ήδη μεγάλο τμήμα όσων δεν είχαν κάρτες, φρόντισαν, αναγκαστικά, να τις προμηθευτούν.
Ως αποτίμηση, η κατάσταση αρχίζει και γίνεται πολύ επικίνδυνη. Με το δεδομένο της διαφαινόμενης ρήξης στον ΣΥΡΙΖΑ και την δηλωμένη από τα κόμματα της αντιπολίτευσης (Νέα Δημοκρατία, Ποτάμι και ΠΑΣΟΚ) απροθυμία συμμετοχής σε οικουμενική, οδεύουμε, μάλλον, προς παραίτηση πρωθυπουργού και νέες εκλογές (Σήμερα ο Ν. Βούτσης προέβλεψε Σεπτέμβριο ή Οκτώβριο).
konstantinosoa@yahoo.gr