Γράφει ο Γεώργιος Γιαννάκης
Δεν υπάρχει σταθμός ιστορικός μεγαλύτερος από την ενανθρώπιση του υιού του Θεού. Δεν υπάρχει γεγονός μεγαλύτερης σημασίας για τη ζωή της ανθρωπότητας από το γεγονός της Σαρκωμένης αγάπης του Θεού που «έκλινεν Ουρανούς τη αφάτω Του κενώσει». Δεν υπάρχει μεγαλύτερο μυστήριο από τον άπειρο Θεό που Σαρκούται.
Γλυκύτατος ο ύμνος των αγγέλων θωπεύει τις καρδιές των πιστών σ’ ολόκληρη την οικουμένη. Τις κάμνει να σκιρτούν από αγαλλίαση και ευφροσύνη και τις προσκαλεί πέρα προς την Ταπεινή φάτνη όπου ο Χριστός γεννάται. Προς τη φάτνη αυτή καθοδηγεί το λαμπερό άστρο του Θείου Βρέφους το βήμα των σοφών μάγων της ανατολής και των απλοϊκών ποιμένων της Παλαιστίνης και φωτίζει δια μέσου των αιώνων τους κουρασμένους οδοιπόρους του στοχασμού για να ανακαλύψουν την πολυπόθητη αλήθεια, και τους πονεμένους ανθρώπους του μόχθου και της βιοπάλης για να βρουν την εσωτερική ανάπαυση και την ψυχική γαλήνη.
«Δεύτε ίδωμεν πιστοί που εγεννήθη ο Χριστός», αναφωνεί ο ιερός υμνωδός της Εκκλησίας μας μπροστά στο μεγαλείο της Θείας ταπείνωσης και την ακτινοβόλο λάμψη της απέραντης αγάπης του Θεού που δια των αγγέλων Του Ευαγγελίζεται την επί γης ειρήνη και προσκαλεί το ανθρώπινο γένος να δεχθεί τη δωρεά από τα απαλά χέρια του νεογέννητου Βρέφους χάρη του οποίου οι «ουρανοί αγάλλονται» και η γη πανηγυρίζει.
Πανηγυρίζει πράγματι η πονεμένη γη, ευφραίνεται από το θεσπέσιο όραμα και σκιρτάει από αγαλλίαση. Και δεν αποκάμνει να σύρει δια μέσου των αιώνων τα βήματα της όλο και ψηλότερα όλο και πλησιέστερα προς το σπήλαιο της Βηθλεέμ, όπου κατασκήνωσε επί γης ο Ήλιος της Δικαιοσύνης και αναπαύθηκε ενσαρκωμένος ο σώζων λόγος του Θεού.
Όσο το ανθρώπινο γένος πλησιάζει και ανέρχεται προς τα πνευματικά ύψη της βηθλεέμ, σπάζουν βαθμηδόν οι χοντροί κρίκοι των αλυσίδων του. Λιώνουν τα παγόβουνα του μίσους και της απανθρωπιάς. Διαλύονται τα σκότη της αμάθειας και περιορίζεται το κράτος της κακίας και της αδικίας σε διαρκώς μικρότερα όρια.
Ο άνθρωπος κατακτά μέσα σε αυτά τη θέση του ως πνευματική οντότητα, αξία των δώρων της Λυτρώσεως και της Ελευθερίας και η προσδοκία τρέφει την κουρασμένη ελπίδα γα ένα μέλλον καλύτερο του ανθρώπου επί της γης.
Όσο κι αν ακούγονται γόοι και θρήνοι επί της γης, όσο κι αν ακούγονται πολεμικές κραυγές, όσο κι αν τα νύχια της αδικίας, της αρπαγής και της βίας ξεσκίζουν τις σάρκες του ανθρώπινου γένους η ακτινοβολία της αγάπης, της πίστεως και της ελπίδας, μπαίνει παντού και γονιμοποιεί τους σπόρους των μεταβολών και των αναγεννήσεων που θα αλλάξουν την όψη της γης, όσο οι Θείες αλήθειες που μας προσκαλούν από το σπήλαιο της Βηθλεέμ θα κατακτούν βαθύτερα τις καρδιές των ανθρώπων και θα αναμορφώνουν τα εσωτερικά μας βάθη όσο περισσότερο θα γίνεται γνώμονας των πράξεων και των έργων μας ο γλυκύτατος ύμνος των αγγέλων και επί γης ειρήνη εν ανθρώποις ευδοκία.
Το Θείο Βρέφοςπου αποτελεί το φως την ελπίδα και τη λύτρωση γεννιέται μέσα στη ζοφερή νύχτα με τα πολλά κρύα και τα χιόνια για ναχαρίσει στην ανθρωπότητα το αιώνιο φως της αγάπης, της ειρήνης, της αλήθειας. Κατεβαίνει από το θρόνο της παντοδυναμίας του για να ενώσει το σπήλαιο της Βηθλεέμ με τα ουράνια. Οι φτωχοί ποιμένες και οι ευλαβικοί μάγοι έκθαμβοι από το μυστήριο της θείας ευδοκίας γίνονται οι μεγαλόφωνοι κήρυκες που ξαναφέρνουν στις ψυχές μας το μεγαλείο του Χριστιανισμού.
Κρίσιμες και κοσμογονικές είναι οι σημερινές εποχές. Προβληματική είναι η ζωή μας ανάμεσα σ’ αγώνες, θλίψεις, στεναγμούς και πόνους, δοκιμασίες και αχαριστίες.
Η κρισιμότητα των καιρών μας επιβάλλει το ιερό χρέος να διανοίξουμε τους μελλοντικούς δρόμους της νέας γενιάς φωτίζοντας τους, με το φως της Χριστιανικής αλήθειας.
Η γέννηση του Θείου Βρέφους είναι μια νέα ελπίδα για το Χριστιανισμό και μια απολύτρωση για ολόκληρη την ανθρωπότητα.
«Μέγα το της ευσεβείας μυστήριο» ανακράζει με ευγνωμοσύνη ο Απόστολος Παύλος. Θεός εφανερώθη εν σαρκί, ο δε ιερός Χυσόστομος γράφει ότι όψονται Θεού με τα ανθρώπων αεί μεν γέγονε μετά ανθρώποις, ουδέποτε ούτω σαφώς.
Και ο μεν Θεάνθρωπος θέλει να είναι για μας Εμμανουήλ γι’ αυτό έλαβε σάρκα ανθρώπινη και πρόσφερε τη λυτρωτική θυσία, για ναείναι πάντοτε μαζί μας, να κατοικεί στις καρδιές μας. Οι γλυκόφωνες καμπάνες θα χτυπήσουν χαρμόσυνα και θα γεμίσουν την ψυχή μας με χαρά και αγαλλίαση και θα διαλαλήσουν στα πέρατα της οικουμένης το συγκλονιστικό γεγονός της γέννησης του Χριστού μας. Οι ανθρώπινες καρδιές σκιρτούν, τα στήθη πάλλουν από συγκίνηση, οι ελπίδες φτερουγίζουν χαρούμενες και όλοι μας στρέφουμε τα μάτια της ψυχής μας στο Σπήλαιο της Βηθλεέμ και προσπαθούμε με την καρδιά και το νου να ζήσουμε το μεγάλο γεγονός που συνέβη μια κρύα χειμωνιάτικη νύχτα εκεί στους Θεοβάδιστους τόπους, στη γη της Επαγγελίας. Και τα χαρμόσυνα αυτά μηνύματα της χαράς, της ελπίδας και της αγάπης να φθάσουν παντού, αλλά και να γίνουν το θεμέλιο ενός κόσμου και μιας καινούριας Ελλάδας. Μιας Ελλάδας λουσμένης στο φως του Χριστού ντυμένης στη δόξα της αρετής, φάρο του αληθινού πολιτισμού.
Με αυτά τα οράματα, με αυτές τις ελπίδες, αυτές τις αποφάσεις, ας πλησιάσουμε τη φάτνη του Χριστού μας, ας τραγουδήσουμε τον Ύμνο των Αγγέλων και επί γης Ειρήνη.
Ας ψάλλουμε με την εκκλησία μας «Χριστός γεννάται δοξάσατε» κι ας ευχηθούμε σε όλους καλά και ευλογημένα ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ.
ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΓΙΑΝΝΑΚΗΣ
