Ένα από τα επιχειρήματα μερικών από τους ιδεολογικούς αντιπάλους του Μανώλη Γλέζου ήταν το ορθολογικοφανές ερώτημα,
«άξιζε τον κόπο να πεθάνει τόσος κόσμος για μια σημαία;»
Είναι αλήθεια ότι η πράξη αυτή είχε επιπτώσεις. Ως αντίποινα στήθηκαν στον τοίχο αθώοι Έλληνες και εκτελέστηκαν.
Παραδέχομαι, πως στα χρόνια της ατίθασης και «πολύξερης» νιότης μου απαντούσα σε αυτή την ερώτηση με ένα ξεκάθαρο «όχι». Τίποτα δεν είναι πιο σημαντικό από την ανθρώπινη ζωή. Εφόσον η πράξη σου θέτει σε κίνδυνο τις ζωές άλλων ή την δική σου δεν πρέπει να την κάνεις.
Όταν ζούσα στην Γερμανία είχα δει ένα ντοκιμαντέρ με τον διαβόητο Reinhard Heydrich, ένα από τα πιο σημαίνοντα και φιλόδοξα πρόσωπα της ναζιστικής Γερμανίας. Ήταν ο επικεφαλής του Reichssicherheitshauptamt (RSHA) και ο δεύτερος τη τάξει μετά τον Heinrich Himmler στην ιεραρχία των SS (τα γραφεία τους ήταν δίπλα-δίπλα). Ενημερωτικά, το RSHA (Κεντρικό Γραφείο Ασφαλείας του Ράιχ) ήταν μία υπερσυγκεντρωτική και παράλληλη δομή των SS με ουσιαστικά απεριόριστες αρμοδιότητες. Σε αυτό το γραφείο υπαγόταν η SiPo (Sicherheitspolizei), η KriPo (Kriminalpolizei), η Gestapo (Geheime Staatspolizei) και η Υπηρεσία εξωτερικής ασφαλείας, το διαβόητο «γραφείο 6» δηλαδή οι μυστικές υπηρεσίας αντικατασκοπίας της Wehrmacht. Ήταν η έδρα του «Saoron»!
Τον Heydrich εκτέλεσαν στην Πράγα παρτιζάνοι της Αντίστασης της Τσεχοσλοβακίας. Το πλήγμα για την ναζιστική Γερμανία ήταν τεράστιο. Το τίμημα όμως των αντιποίνων ήταν η σφαγή 7.500 Τσεχοσλοβάκων.
Θυμάμαι, σε εκείνο το ντοκιμαντέρ, τέθηκε η ίδια ερώτηση:
«Άξιζε τον κόπο να πεθάνει τόσος κόσμος για έναν Heydrich;»
Η απάντηση όλων, ακόμα και των Γερμανών, ήταν «ναι». Αυτό όμως που μου προκάλεσε ιδιαίτερη εντύπωση ήταν ότι η απάντηση ακόμη και των συγγενών των νεκρών ήταν επίσης «ναι»! Ένιωσα μία ακατάληπτη ντροπή. Τι θα μπορούσε να είναι πολυτιμότερο ακόμη κι από την ίδια την ζωή;
Γιατί τα ορφανά απαντούσαν πως, «ναι, άξιζε τον κόπο»; Τι ήταν αυτό που θα μπορούσαν να θέλουν πιο πολύ από την μάνα και τον πατέρα τους;
Η πράξη των ηρώων έδωσε το έναυσμα της Αντίστασης σε όλη την Ευρώπη. Ενέπνευσε τους γονατισμένους να σηκωθούν όρθιοι.
Βροντοφώναξαν το μήνυμα της αποφασιστικότητας, της αυτοθυσίας και αυταπάρνησης. Οι μέχρι τότε υποταγμένοι πέρασαν το μήνυμα ότι δεν υπολογίζουν το κόστος, ότι θα αγωνιστούν ακόμη κι αν αυτό τους στοιχίσει την ίδια τους την ζωή, ότι μία ελεύθερη ζωή είναι σημαντικότερη από μια σκλαβωμένη ζωή.
Έδειξαν, ότι μπορεί ο εχθρός να τους αφαιρέσει την ζωή, όμως υπήρχε κάτι που δεν μπορούσε να σκοτώσει: Τον λόγο για τον οποίον ζουν. Έδειξαν δηλαδή, ότι είναι ανίκητοι!
Τελικά, κάποια στιγμή κατάλαβα, ότι δεν ήταν ο θάνατος του Heydrich το γεγονός που οδήγησε στο αναθάρρεμα του Λαού ενάντια στον ναζισμό, δεν ήταν αυτό που οδήγησε σε ένα κύμα αλληλεγγύης και αντίστασης σε ολόκληρη την Ευρώπη. Ήταν οι 7.500 Τσεχοσλοβάκοι νεκροί! Αυτοί… ήταν τελικά, η σπορά της αντίστασης.
Κατάλαβα λοιπόν, πως σημαντικότερο πράγμα κι από την ίδια την ζωή, είναι η αξιοπρέπεια!
Αυτό… το οφείλω και στον Γλέζο.
Τα χρόνια πέρασαν και, δεν ξέρω αν «ωρίμασα», αλλά εκείνο το ντοκιμαντέρ μαζί με άλλες βιωματικές εμπειρίες συντέλεσαν στο να λέω σήμερα πως ο Μανώλης Γλέζος είναι ένας εθνικός ήρωας. Ένα σύμβολο της πατριωτικής αριστεράς, μία απάντηση-χαστούκι σε όλους τους αριστερίζοντες εθνομηδενιστές που θα συνωστιστούν σήμερα να του ψάλλουν επικήδειους.
Ω τι ύβρις… σαν την σβάστικα να κυματίζει στην Ακρόπολη.
Επιμύθιο: Υπάρχει ένα αγαθό που είναι πολυτιμότερο ακόμη κι από αυτήν… την ίδια την αγάπη: Η αυτοθυσία. Την ξεπερνά, την υπερβαίνει, την υπερθεματίζει. Οι άνθρωποι μαθαίνουν να αγαπούν, δεν μπορούν όμως (όλοι) να μάθουν να θυσιάζονται. Η θυσία της ζωής είναι το αντίτιμο που πληρώνουν οι ήρωες για να σώσουν τον κόσμο. Βλέπεις, δεν ξαγοράζεται δυστυχώς με λιγότερα τούτος ο κόσμος. Για όσους θέλουν να τον αλλάξουν, τότε
η απάντηση στην ερώτηση είναι ΝΑΙ!
Οι νεκροί, αλλά και τα ορφανά τους… ήθελαν!
