Ας μιλήσουμε για ενοχές…
Όχι για το αίσθημα που νιώθεις όταν επιλέγεις να ξανά κάνεις το ίδιο λάθος, αλλά για μια άλλη αυτοτιμωρία της ψυχής σου.
Ας μιλήσουμε για τον εσωτερικό δικαστή που είναι αμείλικτος, σκληρός και θα σε κοιτάξει με βλοσυρό βλέμμα όταν γελάσεις για πρώτη φορά, μέσα στο βαρύ σου πένθος. Όταν ενώ το σώμα σου είναι γεμάτο πληγές που αιμορραγούν από την απώλεια,
χαμόγελο θα σχηματιστεί στα χείλη σου.
Έλα να μιλήσουμε και για τις μεγάλες τύψεις σου, για εκείνο το «δεν μπορώ, κουράστηκα» που ξεστόμισες, ενώ είχες αναλάβει να φροντίσεις κάποιον άλλον. Που ένιωσες ντροπή όταν ξεκουράστηκες, ντύθηκες και πλύθηκες ενώ είχες την ευθύνη να κάθεσαι συνέχεια στην καρέκλα δίπλα από το κρεβάτι σ´ ένα νοσοκομείο.
Ναι ξέρω, θεωρείς πως δεν σου επιτρέπεται κανένα χαμόγελο, καμία ξεκούραση, όταν ο άνθρωπος που αγαπάς αγωνίζεται με μια απειλητική για τη ζωή του ασθένεια!
Έλα να πούμε για εκείνο το αχνό «είμαι καλά» που ξεστόμισες όταν σε ρώτησαν
«πώς είσαι;» μετά από εφτά χρόνια απώλειας.
Την ενοχή του «η ζωή συνεχίζεται» που αναγκάστηκες να «υποστείς» !
Η κοινωνία μάς έμαθε πως είναι
θανάσιμο αμάρτημα, μέσα στη βαθειά σου θλίψη, να επιτρέψεις να μπει έστω από χαραμάδα λίγο χαμόγελο! Πως εκείνος που προσφέρει δεν έχει ατομικές ανάγκες! Ότι δεν γίνεται ούτε για μια στιγμή να νιώσεις χαρά όταν είναι όλα μαύρα στη ζωή σου.
Και όμως, το γέλιο είναι η μόνη σανίδα σωτηρίας που μπορείς να δώσεις σε έναν άνθρωπο που πενθεί, σε έναν άνθρωπο που κουράστηκε να φροντίζει.
Το να «αντέχεις» να χαμογελάς μέσα στα πιο βαθειά σκοτάδια σου, είναι η σπουδαιότερη νίκη της ίδιας της ζωής.
Είναι δικαίωμα σου να πεις «δεν μπορώ» και να πάρεις μια ανάσα, είναι ιερή υποχρέωση προς τον εαυτό σου !
Το να συνεχίσεις τη ζωή σου και να την κάνεις καλύτερη, είναι το ζητούμενο μετά από μια μεγάλη συντριβή.
Μην σε κατηγορείς… ζήσε… ζήσε όσο καλύτερα μπορείς !
Πίστη Κρυσταλλίδου
Πρόεδρος WinCancer
