Τέτοια εποχή συνηθίζουμε να κάνουμε απολογισμούς, οικονομικούς επαγγελματικούς, προσωπικούς.
Θα προσπαθήσω να κάνω απολογισμό συναισθημάτων.
Η χρόνια μου ξεκίνησε στην Αθήνα, σε μια πόλη που βασιλεύει η μοναξιά και οι αποστάσεις. Μπορείς να τα έχεις όλα, είναι διαθέσιμα και προσιτά, αλλά τελικά δεν έχεις αυτά που πραγματικά αξίζουν.
Δουλεύοντας σε ένα από τα μεγαλύτερα νοσοκομεία της χώρας, συνειδητοποιείς πως το πρωτογενές συναίσθημα της λύπης κυριαρχεί, τόσο στην λειτουργία του όσο και στις εικόνες που βλέπεις. Προσπαθείς όμως να αλλάξεις ο,τι μπορείς, άλλοτε τα καταφέρνεις και άλλοτε όχι, είναι σημαντικό όμως πως στο τέλος, μετράς νίκες έστω μικρές!
Το πιο σκληρό όμως απ´ όλα είναι να διαπιστώνεις πως υπάρχουν Άνθρωποι στα αζήτητα, άνθρωποι που έφυγαν χωρίς να τους κρατάει κάποιος το χέρι, άνθρωποι που δεν τους αναζήτησε κανείς και το νοσοκομειο πρέπει να «φροντίσει» για την ταφή τους. Σκληρό αλλά δυστυχώς «συνηθισμένο».
Έρχεται η άνοιξη και η φύση με την αναγέννηση της σου προκαλεί το δευτερογενές συναισθήματα της αισιοδοξίας, που γεννά πάντα την ελπίδα πως κάτι μπορεί ν´ αλλάξει. Σε μια χώρα όμως που ημιμαθείς, κουτοπόνηροι προσπαθούν με λαϊκισμό να δημιουργήσουν διχασμό, η ελπίδα που είχαν σημαία τους γίνεται κουρέλι.
Και φτάνει το καλοκαίρι του 2018 και η προδοσία της Μακεδονίας, για να βιώσουμε την οργή, το θυμό και την πικρία για το ξεπούλημα της ιστορίας μας, με πρόθυμους «τοπικούς χειροκροτητές» σε μια τέντα, στην όμορφη Πρέσπα.
Και δεν έφτανε αυτό, έπρεπε να ζήσουμε και με τον φόβο, την φρίκη και τον τρόμο
με την τραγωδία στο Μάτι. Μάθαμε την προπαίδεια της απώλειας και συνεχίσαμε να μετράμε μέχρι τον Δεκέμβρη όταν ο τραγικός αριθμός των ανθρώπων που κάηκαν ζωντανοί έφτασε τους 100!
Το καλοκαίρι του 2018 προσωπικά έπρεπε να αναμετρηθώ με την απώλεια του αγαπημένου μου, που έκλεινε έναν χρόνο, η απώλεια όμως τόσων αθώων, ολόκληρων οικογενειών που έφυγαν αγκαλιασμένοι, με συγκλόνισε και μου «θύμισε» ποσο πολύτιμη είναι η ζωή.
Οι απώλειες ανθρώπων δεν μπορούν να μπουν σε ζυγαριά, η φρίκη όμως μπαίνει!
Και όσοι προσπάθησαν να «σπαταλήσουν» επιχειρήματα για να καλύψουν την ανεπάρκεια τους, να ξέρουν πως έχουν αίμα αθωων στα χερια τους.
Φθινόπωρο και μια χώρα σε κατάθλιψη να προσπαθεί να δείξει την αλληλεγγύη και την συμπόνια της και ένα κράτος να επιμένει να είναι απών μέχρι και σήμερα.
Κλείνω με το ευγενές συναίσθημα της αγάπης , της άδολης αγάπης προς τον συνάνθρωπο! Αυτό που βιώσαμε όσοι συμμετείχαμε στο ΔιαβάΖΩ του Wincancer.
Όταν το Δεκέμβρη μαζέψαμε βιβλία και ευχές για τους πραγματικούς μαχητές της ζωής, για τους ανθρώπους που αντιμετωπίζουν τον καρκίνο. Ήταν συγκινητικό το πόσοι πολλοί είχαν φυλαγμένη μια ευχή μέσα από την καρδιά τους, για ανθρώπους που δεν γνώριζαν και δεν θα συναντήσουν ποτέ. Ακόμα πιο συγκινητικό ήταν όμως το πως αποδέχτηκαν το δώρο αυτό, άνθρωποι που τις μέρες των γιορτών ήταν μέσα σε ένα αντικαρκινικό νοσοκομείο, με δάκρυα και χαρά πήραν στα χερια τους τα βιβλία που χάρισαν χιλιάδες άνθρωποι απ´ όλη την Ελλάδα, ένιωσαν πως δεν τους ξεχάσαμε!
Με την αγάπη και τη χαρά λοιπόν κλείνω τον απολογισμό μου και σας τις εύχομαι για το 2019!
Πίστη Κρυσταλλίδου Σιάχου
Δημοτική Σύμβουλος Εορδαιας
Μέλος Πολιτικής Επιτροπής ΝΔ
