Όταν η αρπαγή γίνεται τρόπος ζωής για μια ομάδα ανθρώπων σε μια κοινωνία,
με την πάροδο του χρόνου αναπτύσσουν ένα νομικό σύστημα,
που την νομιμοποιεί και έναν ηθικό κώδικα, που την επιβραβεύει.
Frédéric Bastiat, 1801-1850, Γάλλος οικονομολόγος
Η ηθική και οικονομική κατάρρευση του μεταπολιτευτικού κράτους είναι η κατάληξη μιας παράλογης και παράφρονος διακυβερνητικής μεθοδολογίας, που εξέφραζε τα υπονοούμενα του λαϊκού άσματος ΄΄ σαν τρελό φορτηγό ΄΄ .
Η πρόσκρουση ήταν ζήτημα χρόνου και συμπτώσεων, ενώ η πραγματογνωμοσύνη, όσο και να λογοκρίθηκε, αποκάλυψε, ότι το έγκλημα της χρεοκοπίας δεν ήταν συμπωματικό αλλά αποτέλεσμα μιας συνεχούς και συνεπούς αντιπαραγωγικής πολιτικής συμπεριφοράς των κομμάτων εξουσίας.
Μετά την επ’ αυτοφώρω σύλληψή του και την παγκόσμια διαπόμπευση, που ακολούθησε ,οι φυσικοί εκφραστές του συστήματος, αποποιούμενοι οποιαδήποτε προσωπική και θεσμική ευθύνη ,υποδύθηκαν τον επαίσχυντο ρόλο της ανευθυνολογίας και της ευθυνοφοβίας.
Οι φλυαρούντες πολιτικοί άνδρες αποσύρθηκαν ως δια μαγείας από τα πολιτικά παράθυρα των προαγωγών τους δημοσιογράφων, με αποτέλεσμα η πολιτική αντιπαράθεση να γίνεται από τους κλητήρες και τους γραφικούς των πολιτικών επιτελείων.
Οι προεκλογικές ηθικές δεσμεύσεις των ΄΄Καθαρών΄΄ για κάθαρση και τιμωρία αναδιπλώθηκαν και αποσύρθηκαν προκλητικά αφήνοντας το πολιτικό σύστημα να περιπέσει σε μια ελεύθερη πτώση ανυποληψίας.
Το ηθικό χάσμα, που προέκυψε μεταξύ λαού και εξουσίας, προσέτρεξε να γεφυρώσει το μιντιακό κατεστημένο, που συνοδοιπόρησε και συνταυτίστηκε απροκάλυπτα με τις διαχειριστικές δομές της εξουσίας.
Η στρατηγική επιλογή των μεταπολιτευτικών ταγών, που βρέθηκαν απογυμνωμένοι από πολιτικά επιχειρήματα και πειστικές προτάσεις διεξόδου από την κρίση , αποκαθηλώθηκαν αξιακά και ιδεολογικά στη λαϊκή συνείδηση των μέχρι πρότινος πολιτικών φίλων και ψηφοφόρων.
Την πολιτική αδυναμία προτάσεων και λύσεων του χειμαζόμενου και λιμοκτονούντος λαού την υποκατέστησαν μετά την εκλογική ανάδυση του αριστερού ΣΥ.ΡΙ.ΖΑ. με μια προπαγάνδα φασιστικού τύπου, που υποσκάπτει και υποθάλπει τις θεμελιακές αρχές του δημοκρατικού συστήματος της χώρας μας.
Η πολιτική αντιπαράθεση μετά την διγαμία ΠΑ.ΣΟ.Κ. –Ν.Δ. και την ανέλιξη ΣΥ.ΡΙΖΑ. κινήθηκε στις ίδιες διχαστικές συμπεριφορές του 1981, που αν δεν κυοφορούν ένα εμφυλιοπολεμικό κλίμα στο λαό ,είναι βέβαιο ότι εμπεριέχουν ένα τρομολαγνικό στείρο πολιτικό λόγο που αποπνέει φοβικά σύνδρομα σ΄ έναν αυτοχειριαζόμενο λαό που επιδιώκει μέσα από την δημοκρατική εναλλαγή το δικαίωμα στην ελπίδα και την προσδοκία.
Το εκβιαστικό δίλλημα ή μ’ εμάς στη ζωή ή με τους άλλους στην αυτοκτονία.. αποτελεί το πολιτικο-ιδεολογικό υπόβαθρο, που υποτιμά και εκθέτει τη χώρα, που γέννησε τη δημοκρατία και την ελευθερία. Τα πολιτικά διλήμματα στη δημοκρατία όπως το Καραμανλής ή τανκ μπορεί να λειτούργησαν ως συσπειρωτικές επινοήσεις των κομμάτων και να συντήρησαν επί μακρόν τη δημιουργία μονοκομματικών κυβερνήσεων, στη συνέχεια όμως οδήγησαν τη χώρα σε μια πρωτοφανή ηθική και δημοσιονομική χρεοκοπία. Σήμερα η χώρα μας βρισκόμενη εν μέσω μιας απερίγραπτης πολυπαραγοντικής κρίσης , δεν έχει την πολιτική βούληση και πρωτοβουλία να ενημερώσει τον ελληνικό λαό για την πραγματική κατάσταση και το μέγεθος της χρεοκοπίας και να τον καλέσει σε μία πάνδημη, ενωτική, πατριωτική προσπάθεια ανάταξης και αναγέννησης της χώρας.
Η πολιτική ενημέρωση για την πραγματική κατάσταση της οικονομία είναι ελλιπής και αποσπασματική , ατεκμηρίωτη και χρονοαναιρούμενη.
Οι σωστικές εξαγγελίες είναι σκοπούμενες και υποκριτικές ,καταρρέουν η μία μετά την άλλη από τις έξωθεν αυστηρές συστάσεις της ευρωπαϊκής γερμανικής ηγεμονίας και του διεθνούς νομισματικού ταμείου.
Οι διεθνείς οικονομικοί αναλυτές, που χωρίς ιδιοτέλεια και σκοπιμότητα σκιαγραφούν τα αδιέξοδα της ασκούμενης πολιτικής, επιδέχονται από μνημονιακόυς εκφραστές με άκομψο τρόπο και μεθοδεύσεις και κριτικές προκειμένου να αποδομηθούν επιστημονικά και να χαρακτηριστούν γραφικοί.
Παραδόξως οι απόψεις τους για την λάθος πολιτική επαληθεύονται από την καθίζηση των οικονομικών μεγεθών του κυβερνητικού απολογισμού.
Τα οικονομικά εξαγγελθέντα εν όψει μάλιστα και του προεκλογικού κλίματος, που δημιουργεί η αναπόφευκτη εκλογική διαδικασία του προέδρου της δημοκρατίας έχει επιφέρει σοβαρά αδιέξοδα γιατί διαφαίνεται ως αποτρεπτικός σκόπελος για την λήψη επώδυνων ΄΄ μεταρρυθμιστικών μέτρων για τα οποία έχει μεν δεσμευτεί η διφυής κυβέρνηση αλλά τα μεταθέτει σε ένα απώτερο μέλλον προκειμένου να μην πιφορτίσει το ήδη επιβαρυμένο πολιτικό κλίμα.
Οι χειρισμοί για την εκλογή του προέδρου της δημοκρατίας, καθομοιάζουν με ταχυδακτυλουργικές προϊδεάσεις και απαιτούν ήπιο πολιτικό κλίμα φορτισμένο όμως με φοβικά διλλήματα, που θα απελευθερώσουν πολύτιμες ψήφους και θα απαλλάξουν τις κεντρομόλους βουλευτικές ψήφους από τα μνημονιακά σύνδρομα, που έχουν εγκλωβίσει και δεσμεύσει οι αντιμνημονιακές θέσεις και συμπεριφορές των Κομμάτων τους.
Οι πολιτικές αντιπαραθέσεις στερημένες από πειστικά επιχειρήματα δημιουργούν μια διαχέουσα κομματική αντιπαλότητα με ποδοσφαιρικά χαρακτηριστικά, που επαληθεύουν τους κοινωνικούς φόβους και ενδοιασμούς, ότι το πολιτικό σύστημα αδυνατώντας να απαντήσει στα οικονομικά αδιέξοδα της χώρας, συμπεριφέρεται αυτοκαταστροφικά εξωθώντας την, στη δίνη μιας απροκάλυπτης και αναπόφευκτης χρεοκοπίας.
Στη συνείδηση του ελληνικού λαού κορυφώνεται η πεποίθηση, ότι το υπάρχον πολιτικό σύστημα αδυνατώντας να αναλάβει πολιτικές και πατριωτικές πρωτοβουλίες, με υποκείμενο τον ίδιο το λαό , απλά μετακυλίει το ανακοινωθέν ενός προαναγγελθέντος θανάτου.
Είναι επιβεβλημένο και αναγκαίο να απαντηθεί το ερώτημα, αν θα πρέπει να μεταθέτουμε στον ατέρμονα χρόνο με 100 και περισσότερες δώσεις το χρέος και τα δανεικά, να επιφορτίζουμε δηλαδή στις επερχόμενες γενιές τα δικά μας ανομήματα, ή τελικά να προχωρήσουμε σ’ ένα πανεθνικό οικονομικό σχεδιασμό, με όποιες θυσίες αυτός απαιτεί, προκειμένου να αποδώσουμε στα παιδιά και τα εγγόνια μας μια χώρα απελευθερωμένη και απαλλαγμένη από βάρητα και γονικές υποχρεώσεις.
Μια χώρα ανεξάρτητη και περήφανη ,χωρίς μνημόνια και ανεξόφλητες πατρογονικές αμαρτίες.
Ο άλλος δρόμος του υπερδανεισμού και της πρόσκαιρης επιβίωσής μας, είναι ο δρόμος
ο εύκολος, ο ανώδυνος, είναι το προστατευτικό δίχτυ του πολιτικού συστήματος, που προκειμένου να πέσει στα μαλακά είναι έτοιμο να ενδώσει στις τραπεζικές αποικιακές απαιτήσεις. Αυτή η επιλογή όμως μας οδηγεί στη συνειδητή απεμπόληση της οικονομικής και εθνικής μας ανεξαρτησίας.
Η αυτάρεσκη και αυθαίρετη επίθεση της αποσπασματικής διαχείρησης στα οικογενειακά βαλάντια με άμεσο και έμμεσο τρόπο, όταν μάλιστα αυτή δεν νομιμοποιείται μέσα στα πλαίσια μιας καθολικής ισόνομης και ισόκριτης δημοσιονομικής και φορολογικής συμπεριφοράς , δημιουργεί λαϊκές, μαζικές φορτίσεις , αποστασιοποιώντας το λαό σε φυγόκεντρες ατομικές σκέψεις και συμπεριφορές.
Η καθολική έξοδος των τραπεζικών καταθέσεων τεκμηρίωσε τον παραπάνω ισχυρισμό. Μια κεφαλαιακή έξοδος, που εξέπληξε τους Ευρωσκεπτικιστές, αφού συντελέστηκε σε τέτοια κλίμακα, που κατέδειξε την ανύπαρκτη σχέση μεταξύ πολίτη και κράτους.
Αν η σεξουαλική αισθητική και ορολογία αντικαθιστούσε την πολιτική , τότε ανεπιφύλακτα θα ταυτίζονταν η μεταχρεωκοπική συμπεριφορά της ως οργασμική κορύφωση του πολιτικού συστήματος επί του δοκιμαζόμενου ελληνικού λαού…
