Πραγματοποιήθηκε το Σάββατο 4 Μαρτίου 2023 ο γραπτός διαγωνισμός του ΑΣΕΠ για 5.124 θέσεις πανεπιστημιακής εκπαίδευσης στο δημόσιο. Τα προβλήματα πολλά. Πρώτο και σοβαρότερο η διασπορά των υποψηφίων.
Αλήθεια, ποιο φοβερό μυαλό χώρισε ζευγάρια υποψηφίων και έστειλε τους μισούς να δώσουν εξετάσεις 50 ή και 100 χιλιόμετρα μακριά από το σπίτι τους, σε κουτσοχώρια, όπου δεν υπάρχει ούτε καφενείο; Ακούστηκε, πως λειτούργησαν κάποια απομακρυσμένα λύκεια της υπαίθρου ως εξεταστικά κέντρα, μόνο και μόνο για να πάρει το επίδομα ο διευθυντής τους. Μικροβιότοπος! Ανατριχιαστικό!
Ας αφεθούμε, όμως στις στιγμές… Η σαγηνευτική περιπλάνηση προς το εξεταστικό κέντρο, στην άκρη του κόσμου, σκανδαλίζει και τις πιο νωχελικές αισθήσεις. Οι μαγικές στροφές στο βασίλειο της λακκούβας, αποζημιώνουν και τον πιο απαιτητικό ταξιδευτή καθώς αποκαλύπτεται αργόσυρτα η απόλυτη τουριστοπαγίδα. Οι εξωτερικές τουαλέτες προσθέτουν μια εξωτική πινελιά στο εξεταστικό συγκρότημα, ενώ οι αδρές φωτοσκιάσεις στις φωτοτυπίες με τα θέματα, ζωντανεύουν το ένστικτο του Ιντιάνα Τζόουνς και πυροδοτούν την ορμητικότητα κάθε υποψηφίου για κατακτήσεις νέων κόσμων…
Το δεύτερο φοβερό στοιχείο του διαγωνισμού, τα θέματα. Εξέταση γνώσεων και δοκιμασία εργασιακής αποτελεσματικότητας, όπου εξετάστηκε πώς επιλύει προβλήματα και ιεραρχεί προτεραιότητες στο δημόσιο ένας υποψήφιος. Μόνο που όλες οι μελέτες περίπτωσης αφορούσαν όχι νεοεισερχόμενο υπάλληλο αλλά διευθυντή υπουργείου και πάνω.
Πότε θα τελειώσει επιτέλους αυτό το αστείο; Δίνεται όλη η βαρύτητα στον τρόπο εισαγωγής στο δημόσιο, επενδύουμε στους πιο εξωφρενικούς τρόπους στελέχωσης, ενώ υπάρχουν πολλοί σύγχρονοι (recruitment, resourcing κτλ) και το χειρότερο, από εκεί και πέρα κυριαρχεί η θαλπωρή της μονιμότητας.
Πίσω από όλα αυτά υπάρχει η λανθασμένη θεώρηση της κοινωνίας μας. Παραμένουμε εμμονικοί λάτρεις της απάντησης, η οποία έχει μόνο σχετική αξία. Το βασικό εργαλείο της έρευνας, αυτό που βοηθά στην επίλυση προβλημάτων, είναι η ερώτηση. Αλλά χρησιμοποιείται ελάχιστα. Συνήθως αποφεύγουμε τις ερωτήσεις και καταφεύγουμε σε εύκολες απαντήσεις. Ίσως γιατί αποφεύγουμε την πραγματικότητα.
Ίσως γιατί φοβόμαστε την πραγματικότητα. Ίσως γιατί θέλουμε να αποφύγουμε τις προσωπικές ευθύνες, που ενδεχομένως να υπάρχουν στην πραγματικότητα. Ίσως γιατί μας αρέσει να κουνάμε το δάκτυλο στους άλλους, παρά να συνομιλούμε με τον εαυτό μας στον καθρέφτη. Ας αισιοδοξούμε πως αυτό θα αλλάξει σύντομα.
Έρρωσθε!
… τα προβλήματα λύνονται με ερωτήσεις, όχι με απαντήσεις …
