Η έκθεση του ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ Χάτσιου, στη γκαλερί Chatsios, στη Γκέρτσου, (21 Μαρτίου, ημέρα ατόμων με σύνδρομο Down, μέχρι 10 Μαΐου).
Όπως οι σουρεαλιστές, κατά τον Α. Μπρετόν, ως αντίβαρο στον αφανισμό του 1ου παγκοσμίου πολέμου υποδέχονταν στα θέατρα τις αστές κυρίες μετρώντας τις μαργαριταρένιες πέρλες και σατίριζαν έτσι την κανονικότητα της εφησυχασμένης ευμάρειάς τους, μας υποδέχονται τα έργα του Αλέξανδρου στη δική τους ανατρεπτικότητα.
Σαν τον Μ. Σαχτούρη που περνούσε από το δικό του παραμορφωτικό φακό την κανονιστική υποκρισία.
Σαν τον Πικάσο που αγωνίστηκε να αποβάλει τις ποικίλες τεχνοτροπίες που κατέκτησε και να ξαναβρεί τη χαμένη του αθωότητα στην ομορφιά του πριμιτιβισμού, μας υποδέχεται ο Αλέξανδρος, με μια αθωότητα που δεν την ξαναβρίσκει, αφού οι δυσκολίες δεν του επιτρέπουν να τη χάσει, αλλά να την ωριμάσει ατόφια!
Σαν τον Θεόφιλο που οι συγκαιρινοί του τον αποκαλούσαν αχμάκη κι εκείνος που ζωγράφιζε το ψωμί μετέωρο, αφού ως πεινασμένος είχε το μυαλό σ΄ένα καρβέλι ολάκερο, άφησε έργο αθάνατο…
Τα τεράστια μάτια των μορφών του Αλέξανδρου, παραξενεμένα από τις προκαταλήψεις της κανονικότητάς μας, ζητούν να μας αθωώσουν με την αθωότητά τους.
Οι ασύμμετρες μορφές του, ντυμένες με δυνατά χρώματα, τις απορίες τους για τον απάνθρωπο κόσμο τις εμβαπτίζουν στην Τέχνη της ομορφιάς και της δύναμης κι επιδιώκουν να μας μυήσουν στην τεχνική της Τέχνης της ελπίδας για ζωή δίχως αποκλεισμένους…
Χαρά στους γονείς που σε μεγάλωσαν , Αλέξανδρε!
Τ. Σιόμου
