Ήταν Μάρτιος του 2011, όταν ενημερωνόμαστε ένα απόγευμα πως η μετεγκατάσταση της Ακρινής θα γίνει νόμος του κράτους.
Τα πληκτρολόγια παίρνουν φωτιά και σχεδόν δεν πιστεύουμε αυτά που γράφαμε. Κάρμα ίσως, για όσα ακολούθησαν 10 χρόνια μετά.
Εκείνη τη στιγμή όμως οι κάτοικοι της Ακρινής, μπορούσαν να ελπίζουν ότι δικαιώθηκαν.
Ένας Πρωθυπουργός, εν μέσω οικονομικής κρίσης, εν μέσω μνημονίων και μιας χώρας που κυριολεκτικά καιγόταν, έκανε πράξη μία δέσμευσή του στους κατοίκους της Ακρινής οι οποίοι τον είχαν επισκεφθεί στο Βελβεντό, κάποια χρόνια νωρίτερα, ως αρχηγό της αντιπολίτευσης.
Ο Γιώργος Παπανδρέου δεν τους ξέχασε και μάλιστα παραλίγο να τους επισκεφθεί τον περασμένο Νοέμβρη, όταν οι τοπικοί συνεργάτες του είχαν προτείνει στο επιτελείο του, η ομιλία της προεκλογικής εκστρατείας για την ηγεσία του ΚΙΝΑΛ/ΠΑΣΟΚ να γίνει στην Ακρινή για συμβολικούς λόγους.
Από τότε έχει κυλήσει πολύ νερό στο αυλάκι.
Άλλαξαν τρεις κυβερνήσεις(διαρκείας) και καμία δεν κούνησε το δαχτυλάκι της. Καμία…
Η Ακρινή ήταν πάντα το «δίκαιο αίτημα της μετεγκατάστασης» σε κάθε προεκλογικό φυλλάδιο.
Η ΔΕΗ σφύριζε αδιάφορα, ώσπου ο πρώην Πρόεδρός της(επί ΣΥΡΙΖΑ) σφύριζε τη λήξη.
Μια λήξη την οποία έβαζε και το ίδιο το κράτος, κάνοντας στροφή από την υποχρέωση την οποία δια νόμου είχε αναλάβει.
Και το χωριό συνέχιζε να διαλύεται, αφού ουσιαστικά τίποτα δεν μπορούσε να γίνει στην Ακρινή που σε λίγα χρόνια θα σηκωνόταν.
Μετά ήρθε η απολιγνιτοποίηση, η αβεβαιότητα και τα νέα σχέδια.
Το Γενάρη του 2021, όταν για πρώτη φορά αποκαλύψαμε στον «Π» το σχέδιο «πράσινο χωριό», δε θυμάμαι και εγώ πόσα τηλέφωνα σήκωσα.
Τι είναι αυτό; Που το βρήκες; Ποιος το λέει; Η μετεγκατάσταση που είναι;
Ο Χατζηδάκης έλεγε, σε μια fast track επίσκεψή του στο χωριό, πως «κάτι έχουμε για εσάς αλλά δεν είναι η ώρα».
Τελικά το σχέδιο το έφερε ο Νίκος Παπαθανάσης. Ο Υπουργός Δυτικής Μακεδονίας, όπως τον ονομάζω εγώ. Άνθρωπος για όλες τις δουλειές στην περιοχή.
Τον έβλεπα να διαβάζει και όχι να παρουσιάζει το σχέδιο, την περασμένη Παρασκευή και έλεγα μέσα μου πως όχι μόνο δεν το έγραψε αυτός αλλά του είπαν να τα διαβάσει.
10 αράδες, 3 σελίδες και 7 επιγραμματικές αναφορές. Κοστολογημένες θεωρητικά, περίπου 70εκ. ευρώ.
Α και κάποια άλλα που θεωρητικά θααααα έρθουν. Αλλά από θαααα στην Ακρινή ξέρουν…
Το θέμα είναι πως η Ακρινή δεν έχει επιλογή.
Ή «πράσινο χωριό» ή «μαύρη τρύπα». Δεν τους είπε κανείς τι θα γίνει αν το απορρίψουν.
Δεν υπάρχει εναλλακτική.
Και πλέον το «πράσινο χωριό» κάνει την Ακρινή «από δυο χωριά χωριάτες».
Ο διχασμός, οι ευθύνες που βαραίνουν τους εκπροσώπους της κοινωνίας, αυτούς που βγαίνουν μπροστά, αλλά και τους ίδιους τους κατοίκους, είναι δεδομένα που κανείς δεν μπορεί να τα αρνηθεί.
Οι περισσότεροι ξέρουν πως μετεγκατάσταση δεν υπάρχει. Ρομαντικός ο αγώνας πλέον, αλλά αγώνας.
Κάποιοι σκέφτονται πως αν όχι και αυτά, τότε τι;
Και κάπως έτσι ο φάκελος κλείνει.
Ευτυχώς θα πει κάποιος, να μην ξανακούσουμε γλυκανάλατες υποσχέσεις για μετεγκατάσταση σε προεκλογικές περιόδους. Από κανέναν, γιατί όλοι έχουν «ποινικό μητρώο».
Στην Ακρινή δεν υπάρχει ζωή. Σταμάτησε χρόνια τώρα…
Πράσινο χωριό δε ξέρω αν μπορεί να γίνει η Ακρινή, μαύρη τρύπα σίγουρα μπορεί να γίνει…
Υ.Γ.: Τουλάχιστον στο σχέδιο, φτιάξτε τις υποδομές για τα υπέροχα Καλύβια, όπου έχω περάσει μαγικές νύχτες και μέρες χαλάρωσης και γλεντιών με τις καλύτερες παρέες του κόσμου…