Γνωρίζοντας ότι προτρέχω, έχοντας όμως πλήρη (ή έστω επαρκή) γνώση των δυσκολιών και των συμπληγάδων, που περιμένουν τη νέα Ελληνική κυβέρνηση, στον αγώνα κατά της αρρωστημένης λιτότητας και για τον εκδημοκρατισμό μιας Ευρώπης των Λαών, δηλώνω χαρούμενος-σχεδόν ευτυχισμένος, με τα πρώτα δείγματα γραφής της κυβέρνησης του Αλέξη Τσίπρα.
Καταρχήν, η επιλογή των προσώπων, που στελεχώνουν το κυβερνητικό σχήμα, πριν μερικά χρόνια θα φάνταζε σαν όνειρο (θα αναφερθώ στα σχετικώς άγνωστα – μη «τηλεοπτικά» στελέχη, τα οποία γνωρίζω από το έργο και τη δραστηριότητά τους): Κοτζιάς στο Εξωτερικών, Πανούσης στο Δημόσιας Τάξης (τα περί προστασίας…), Κουράκης στην Παιδεία, Ξυδάκης στον Πολιτισμό, Τσιρώνης στο Περιβάλλον, Αντωνοπούλου για την Ανεργία…
Έχουμε λοιπόν μια καθαρά ΑΡΙΣΤΕΡΗ κυβέρνηση, με τις καλύτερες δυνατότητες από άποψη ανθρώπων και προσόντων, θέληση υπάρχει, αναμένω και ευελπιστώ για τα αποτελέσματα.
Παρά τις λίγες ώρες που πέρασαν από τη σαρωτική νίκη του ΣΥΡΙΖΑ, τα αισιόδοξα δείγματα γραφής δε σταματούν στα παραπάνω.
Ο πολιτικός όρκος του νέου πρωθυπουργού, ήταν μεν αναμενόμενος, αλλά αποτέλεσε και ένα τράνταγμα στο «πατρίς-θρησκεία-οικογένεια», το ακροδεξιό και πατριδοκαπηλικό κρεσέντο των απερχόμενων ανδρείκελων της συγκυβέρνησης. Έκαστος εφ’ω ετάχθη λοιπόν.
Μπορεί να έδωσε πολιτικό όρκο ενώπιον του ΠτΔ ο Αλέξης Τσίπρας, αλλά τον πραγματικό όρκο του τον έδωσε στο Σκοπευτήριο -στον τόπο μαρτυρίου των αγωνιστών της αντίστασης.
Εκεί ορκίστηκε! στους αγώνες, στις θυσίες, στα χαμένα όνειρα χιλιάδων Ελληνίδων και Ελλήνων. Βαρύς όρκος, γεμάτος ευθύνη.
Τέλος, δε θα μπορούσα να μην αναφερθώ στο επεισόδιο με τις κυρώσεις στη Ρωσία.
Μάλλον οι εταίροι μας δεν αντιλήφθηκαν ακόμη ότι έχουν να κάνουν με μία δυνατή, ανεξάρτητη αριστερή κυβέρνηση, η οποία δε θα πρέπει να θεωρείται δεδομένη. Η αρχή της ισότητας θα πρέπει να επανέλθει στη γερμανοκρατούμενη Ευρώπη.
Το πετυχημένο ομολογουμένως προεκλογικό σύνθημα «Η ΕΛΠΙΔΑ ΕΡΧΕΤΑΙ» αρχίζει να γίνεται πραγματικότητα. Επανέρχεται η αισιοδοξία και το χαμόγελο στο λαό μας, ένα χαμόγελο που του ταιριάζει και που τόσο βίαια του στέρησαν.
Ας μη ξεχνάμε όμως ότι είμαστε ακόμη στην αρχή, χρειάζεται υπομονή, συνεχής επαγρύπνηση, συμπαράσταση και συμμετοχή από όλους μας.
