Το ταξίδι στην Κοζάνη δεν είναι εύκολο. Ούτε πολυδιαφημισμένο. Δεν θα το βρεις σε λίστα προτεινόμενων ταξιδιών. Δύσκολα θα βρεις και αφιέρωμα για αυτόν τον τόπο. Για αυτόν τον πονεμένο τόπο της Ελλάδας, όπου οι μνήμες του ξεριζωμού των Ποντίων είναι ζωντανές. Για έναν τόπο δύσκολο, που όταν ανταμώνεις με τους ανθρώπους του συναντάς τη λεβεντιά, το πάθος και την προσπάθεια. Την προσπάθεια πάντα με το χαμόγελο! Συναντάς την ψυχή!
Αυτή τη ψυχή είδαμε στον Σπύρο, όταν τον ακούσαμε να τραγουδάει και να χορεύει Ποντιακά. Τη δική του κατάθεση ψυχής διαβάσαμε στα μάτια του, όταν μας μιλήσουμε για τις προσπάθειές του στο να κάνει ότι μπορεί ώστε να διατηρήσει την ιστορία των προγόνων του ζωντανή και να την μεταλαμπαδεύσει στις νεότερες γενιές.
Για την αγάπη του και τη συγκίνησή του στο άκουσμα της ποντιακής λύρας, μας μίλησε όμως και ο Θέμης, ψαράς τώρα στη λίμνη Πολυφύτου. Έχει ζήσει την ξενιτιά και από τους παππούδες του που ήταν πρόσφυγες από τη Μικρά Ασία, αλλά και ο ίδιος ζούσε 20 χρόνια στη Γερμανία. Αποφάσισε όμως να γυρίσει πίσω στον τόπο των δικών του για την οικογένεια, τις μνήμες, τη φύση και να ακολουθήσει τελικά τη δουλειά του παππού του και του μπαμπά του. Και δεν το έχει μετανιώσει στιγμή.
Για τις μνήμες του Πόντου και τις Μικράς Ασίας μέσα από τις γεύσεις μας μίλησε και η Νανά. Για τη συγκίνηση που νιώθει όταν τρώει ένα ποντιακό φαγητό και πως αυτή τη συγκίνηση αποφάσισε να την μετατρέψει σε δουλειά. Οι επιρροές της από τη κουζίνα της γιαγιάς της αλλά και αυτές από τη στενή σχέση της με τον πατέρα Επιφάνιο και τη μοναστηριακή κουζίνα, έχουν κατατάξει την Νανά ανάμεσα στις πιο καταξιωμένες σεφ στην Ελλάδα.
