«Το να θέλω να γίνω σχεδιαστής αυτοκινήτων ακουγόταν πριν χρόνια σαν να ήθελα να γίνω αστροναύτης στην Ελλάδα. Το ευτύχημα είναι ότι είχα κίνητρο την αγάπη μου για τα αυτοκίνητα και τον βιομηχανικό σχεδιασμό, είχα την υποστήριξη των γονιών μου που μου έδωσαν την ελευθερία να επιλέξω αυτό που ήθελα να γίνω. Είχα και κάτι άλλο… ήταν το πείσμα που ένιωσα όταν ψάχνοντας να βρω τον τρόπο, τα δεδομένα που εμφανίστηκαν μπροστά μου ήταν δυσοίωνα…».
Με τα λόγια αυτά ο Αλέξανδρος Λιώκης, σχεδιαστής αυτοκινήτων στην Alfa Romeo σήμερα, απευθύνεται στους νέους της Ελλάδας που νιώθουν απογοήτευση από την κατάσταση που επικρατεί στη χώρα και από τις δυσκολίες στο εργασιακό τοπίο.
Ο ίδιος έζησε το όνειρό του, που ήταν να σχεδιάσει ένα αυτοκίνητο για μια κορυφαία αυτοκινητοβιομηχανία στην Ευρώπη και να το δει να “παίρνει σάρκα και οστά” σε ένα από τα διασημότερα αυτοκινητιστικά σόου στον κόσμο, εκείνο της Γενεύης.
Όταν ρωτάται για τα όνειρα των συμπατριωτών του, στέλνει το μήνυμα “μην το βάζετε κάτω” και λέει με βεβαιότητα: “όταν κάποιος θέλει κάτι πολύ και το προσπαθήσει με όλες του τις δυνάμεις, τότε γίνεται. Αν θέλει να γίνει αστροναύτης, μπορεί να διανύσει έναν πολύ μακρύ δρόμο με πολλά εμπόδια, όμως τελικά θα βρεθεί στη NASA”.
Εργαζόμενος σήμερα στην Ιταλία, ακούει γύρω του διάφορα: από τις φωνές της συμπαράστασης για αυτά που αντιμετωπίζει η Ελλάδα μέχρι τις προτάσεις για δανεικά χρήματα. Νιώθει ότι είναι κρίμα όλο αυτό για την πατρίδα του, όμως μεταδίδει μια φρέσκια πνοή αισιοδοξίας, τόσο σε όσους αναζητούν το εργασιακό τους μέλλον όσο και σε εκείνους που ψάχνουν για επιχειρηματικές διεξόδους μέσα στην κρίση.
“Πρέπει ο καθένας να παλέψει για να τα καταφέρει” σημειώνει και προσθέτει: “η εργασία είναι ένας στίβος. Αν δεν υπάρχουν θέσεις εργασίας, που δεν υπάρχουν και όλοι το ξέρουμε, και υπάρχει μόνο μία, εκείνη θα την πάρει αυτός που είναι καλύτερος, οπότε όσο προσπαθεί κανείς και δεν το βάζει κάτω, η προσπάθεια δεν πάει χαμένη”.
Στο ερώτημα, εξάλλου, για τις δυνατότητες ανάπτυξης της αυτοκινητοβιομηχανίας στην Ελλάδα απαντά: “φυσικά και θα μπορούσε να γίνει κάτι τέτοιο στη χώρα μου, σε συνεργασία και με άλλες χώρες, αρκεί να υπάρξει πρόσφορο έδαφος για επενδύσεις”.
Σε ό,τι αφορά, όμως, στο ενδεχόμενο δημιουργίας πίστας για τη Formula 1 στην Ελλάδα, κάνει λόγο για ένα “όνειρο πέραν του δέοντος ουτοπικό” καθώς, όπως λέει, το κόστος για τη συντήρηση ενός τέτοιου έργου είναι τεράστιο και δε θα μπορούσε ποτέ να καλυφθεί από όσους δηλώνουν παθιασμένοι με τα αυτοκίνητα.
Ως αφετηρία της πορείας του ο Αλέξανδρος μιλώντας στο ΑΠΕ – ΜΠΕ λέει ότι από τότε που θυμάται τον εαυτό του είχε μια μεγάλη αγάπη για τα αυτοκίνητα. “Και εγώ και ο αδελφός μου με το που βλέπαμε ένα αυτοκινητάκι, το παίρναμε στα χέρια μας για πέντε λεπτά και μετά παίρναμε το κατσαβίδι και το ανοίγαμε για να δούμε τι έχει μέσα. Σε μεγαλύτερη ηλικία διερωτηθήκαμε γιατί να μη δούμε τι έχει μέσα και ένα πραγματικό αυτοκίνητο. Έτσι γοητευτήκαμε όταν εντοπίσαμε μια πεταμένη Citroen DS σε ένα οικόπεδο. Κάποιος συγγενικός φίλος μας τη χάρισε και τότε αρχίσαμε να πειραματιζόμαστε. Είναι βέβαια λίγο επικίνδυνο να είσαι νέο παιδί και να παίζεις με βαριά εργαλεία όμως ψηθήκαμε” σημειώνει.
Για τις σπουδές του αναφέρει ότι η επιθυμία του ήταν να γίνει σχεδιαστής αυτοκινήτων όμως κάτι τέτοιο ακουγόταν τότε περίεργο καθώς δεν είναι μια συνηθισμένη δουλειά, ούτε πρόκειται για μια εργασία με σίγουρο μέλλον.
“Όταν έπρεπε να συμπληρώσω το μηχανογραφικό η πρώτη μου επιλογή ήταν ο κλάδος του Βιομηχανικού Σχεδιασμού, είτε στη Σύρο είτε στην Κοζάνη. Το είχα αποφασίσει, αυτό ήθελα να κάνω. Δεν συμπλήρωσα ένα μηχανογραφικό με βάση τη βαθμολογία και δεν καταλαβαίνω τους γονείς που επιμένουν να το προτείνουν αυτό στα παιδιά τους. Είναι πολύ σημαντικό να έχει κάποιος νέος το κίνητρο, την αγάπη για το αντικείμενο που θέλει να σπουδάσει και να ακολουθήσει επαγγελματικά. Είναι πολύ σημαντικό να ξέρει τι θέλει να κάνει στη ζωή του” επισημαίνει και τονίζει ότι το δικό του κίνητρο ήταν η αγάπη του για τα αυτοκίνητα σε συνδυασμό και με την έμφυτη κλίση του στο σχέδιο.
Για την παρουσία του στη σχολή μιλά στο ΑΠΕ – ΜΠΕ και ο επίκουρος καθηγητής του σημερινού τμήματος Μηχανολόγων Μηχανικών και Βιομηχανικού Σχεδιασμού στην Κοζάνη, Παναγιώτης Κυράτσης.
Όπως υπογραμμίζει, θυμάται έναν νέο που είχε πάντα το όνειρο να ασχοληθεί με τα αυτοκίνητα, πάλεψε γι αυτό και διακρίθηκε για τη Gloria, ένα μοντέλο που συνδυάζει την ιδιαίτερη γεωμετρία, ένα δυνατό θηλυκό όνομα, τις καμπύλες, τον χρωματισμό και τη θηλυκότητα που βρίσκονται στην καρδιά της Alfa Romeo. Και ο ίδιος, απευθυνόμενος στους νέους ανθρώπους που βρίσκονται στο κατώφλι της επιλογής του αντικειμένου της επαγγελματικής τους εκπαίδευσης σχολιάζει ότι ο βιομηχανικός σχεδιασμός είναι μια μοντέρνα ειδικότητα που στηρίζει τις οικονομίες σε όλα τα αναπτυγμένα κράτη της Ευρώπης και δίνει προστιθέμενη αξία στα προϊόντα. Αντίστοιχα υπάρχουν πολλές δυνατότητες εξειδίκευσης και στο ίδιο αλλά και σε διαφορετικά αντικείμενα σε μεταπτυχιακό επίπεδο.
Πίσω στον Αλέξανδρο, μετά τη σχολή έφτιαξε ένα portfolio, μια συλλογή με εργασίες που εκπόνησε κατά τη διάρκεια των σπουδών του Κοζάνη, αλλά και επιπλέον εργασίες που αφορούσαν μόνο το αυτοκίνητο και ολοκλήρωσε μετά την αποφοίτησή του. “Πηγαίνοντας στην Ιταλία για μεταπτυχιακά εντυπωσιάστηκα με τη χαλαρότητα και την προσβασιμότητα των καθηγητών.
Υπήρξε περισσότερο σχέση φιλίας και συνεργασίας. Το πέρασμα με τη “Gloria”, το αυτοκίνητο που σχεδίασα, στην επιτυχία και την εργασία έγινε στο πλαίσιο της συνεργασίας της σχολής με κάποια μεγάλη εταιρεία κάθε φορά για να φτιαχτεί ένα αυτοκίνητο σε πραγματικό μέγεθος. Με αυτόν τον τρόπο η σχολή κάνει την πιο ρεαλιστική προσομοίωση εργασιακού περιβάλλοντος. Εμείς εκείνη τη χρονιά συνεργαστήκαμε με την Alfa Romeo.
Από τους 20 φοιτητές που σχεδιάσαμε μοντέλα επιλέχτηκε το δικό μου σχέδιοκαι τότε σφραγίστηκε το διαβατήριό μου για το χώρο. Μετά από έξι μήνες πρακτικής άσκησης, μου προτάθηκε συμβόλαιο ενός έτους και μετά μόνιμο στην εταιρεία” αναφέρει.
Και μετά τη “Gloria”, ένα δείγμα γραφής για τον ίδιο και ένα concept car για την Alfa Romeo που δήλωνε το μέλλον της φίρμας και προκάλεσε θόρυβο γύρω από το όνομά της, τώρα πια ο Έλληνας σχεδιαστής δηλώνει ότι θα ήθελε να δει μια δικιά του σχεδιαστική πρόταση να περνά στη γραμμή παραγωγής και κατά συνέπεια στους δρόμους. Και στην πορεία αυτή αναγνωρίζει δυσκολίες καθώς, όπως λέει, οι αυτοκινητοβιομηχανίες εν μέσω κρίσης έχουν στραφεί περισσότερο στις αγορές των ΗΠΑ και της Κίνας, δεν επιθυμούν να ρισκάρουν με τολμηρά σχέδια και έχουν πάντα να υπακούσουν στους κανονισμούς ασφαλείας, οικονομίας στην κατανάλωση και οικολογικής οδήγησης, περιορίζοντας ουσιαστικά το εύρος των δυνατοτήτων σε επίπεδο σχεδιασμού.
Μπροστά στις προκλήσεις αυτές είναι σίγουρος ότι δε θα ήθελε να σταματήσει την πορεία του σε μια εμπειρία. “Θα ήθελα να αποκτήσω εμπειρίες και από άλλες εταιρείες, να καταφέρω κάποια πράγματα στο χώρο και αργότερα να αποσυρθώ” σχολιάζει και τότε στο μυαλό του έρχεται και πάλι η Ελλάδα. Όπως λέει, αρκετά χρόνια αργότερα φαντάζεται τον εαυτό του να επιστρέφει στην πατρίδα, να αγοράζει ένα σπίτι σε ένα νησί με θέα τη θάλασσα και να φτιάχνει ένα beach bar που θα φιλοξενεί και μια συλλογή από τα σπάνια κλασσικά αυτοκίνητα που λατρεύει αλλά και από άλλα παλιά αντικείμενα για τους λάτρεις των αυτοκινήτων.
Πηγή: ΑΠΕ
