-Σάββατο 09 Απριλίου, στο αμφιθέατρο του Μουσικού Σχολείου της πόλης
μας, η Θρακική Εστία Εορδαίας, διοργάνωσε μία εκδήλωση μνήμης και
μνημόσυνου των χαμένων Ελλήνων της Ανατολικής και Βόρειας Θράκης με
κεντρικό ομιλητή τον διακεκριμένο και πολλάκις βραβευμένο εν Ελλάδι
και όχι μόνο, γνωστό πανελληνίως Πανεπιστημιακό καθηγητή Θεοφάνη
Μαλκίδη!
-Χωρίς σημειώσεις, ο εξαίρετος αυτός πανεπιστημιακός άνδρας, από
στήθους ομιλών, κράτησε το ακροατήριο σε απόλυτη προσήλωση και με πολύ
απλά λόγια, κατανοητά από όλους μας, με αναφορές σε πλήρως
αποδεδειγμένα ιστορικά γεγονότα, με το πινέλο του λόγου του και μόνο,
μας μετέφερε στο παρελθόν των προγόνων μας και ζωγράφισε και
ζωντάνεψε σκηνές και στιγμές πόνου, αίματος, καταστροφής, ανθρώπινης
ντροπής!
-Ο λόγος του με/μας κυρίεψε! Ο τόνος και η χροιά της φωνής του είχαν
διακυμάνσεις ανάλογες του περιεχομένου των περιγραφών ή των γεγονότων
που αναφερόταν! Εκστασιάστηκα κυριολεκτικά! Τέτοιοι πρέπει να είναι οι
“Ακαδημαϊκοί άνδρες” σκεφτόμουν όση ώρα τον άκουγα! Ισχυρό όπλο η
ιστορική γνώση και σφαίρα της η μνήμη!
-Σήμερα θέλω να συμβάλλω και εγώ σε τούτο το ιστορικό μνημόσυνο
σεβόμενος τις ψυχές των αδικοχαμένων προγόνων μου και ως απότιση φόρου
τιμής και μνήμης σεβασμού σε αυτούς, θα παραθέσω λόγια του γνωστού
σατυρικού ποιητή Γεώργιου Σουρή, ο οποίος λύγισε από τη δυστυχία των
Θρακών προσφύγων που ήρθαν στην Ελλάδα και θέλοντας να περιγράψει με
δικά του λιτά λόγια το πνεύμα της αδιαφορίας, του εφησυχασμού και της
έλλειψης εθνικών αντανακλαστικών της εδώ πατρίδας στους διωγμούς του
Ελληνισμού, που είχαν αρχίσει πολύ νωρίτερα από την Ανατολική Ρωμυλία,
(βόρεια Θράκη – σήμερα στην Βουλγαρία) έγραφε στις 18 Οκτωβρίου του
1914 (είναι γραμμένο 8 χρόνια πριν το 1922) στην εφημερίδα ΡΩΜΗΟΣ, που
εξέδιδε ο ίδιος, ποίημα το οποίο παραθέτω, απλά για να σας θυμίσω ότι
οι πρόσφυγες, ερχόμενοι στην *μαμά Ελλάδα*, αντιμετωπίσθηκαν με τον
πιο αισχρό, απαράδεκτο και ντροπιαστικό τρόπο!
-Ντροπή λοιπόν στους *γενοκτόνους αλλοεθνείς Τούρκους*, αίσχος στους
*αδελφοκτόνους ομοεθνείς Έλληνες* και στην *παιδοκτόνο μάνα*!
-Δεν συγχωρούμε ούτε τους μεν, δεν ξεχνάμε ούτε τους δε!
ΠΡΟΣΦΥΓΕΣ ΘΡΑΚΕΣ
Σε γνωρίζω απ’ την όψη
Που πλανάται νηστική
Κι απ’ του ρούχου σου την κόψη
Πως μας ήλθες από εκεί.
Σε γνωρίζω κι απ’ τα ράκη
Κι από την κακομοιριά
Πως μας ήλθες απ’ τη Θράκη
Και ζητείς παρηγοριά.
Να και Θράκαις, να κι Ασίαις
Εγινήκανε θυσίες
Και των Τούρκων τα ξεράδια
Τις αφήσανε ρημάδια.
Καλώς ήλθες στην Αθήνα
Όπου κόσμος ευθυμεί
Γύρευε κι αυτά κι εκείνα,
Θέλε στέγη και ψωμί.
Ναι μεν σας συλλυπούμεθα
και δεν σας αδικούμε
Για το βαθύ σας πόνο,
Αλλ’ όμως συνηθίσαμε διωξίματα
ν’ ακούμε κάθε καιρό και χρόνο.
—
Ρουσσάκης Σαρ. Πολυχρόνης
Πρόσφυγας αδικοχαμένων πατρίδων
Έλλην το γένος, Μακεδνός
Πατριώτης κατά το ήθος
Σκεπτόμενος κατά το έθος
Χριστιανός Ορθόδοξος
