21 Νοεμβρίου Ημέρα της τηλεόρασης – Γράφει η Αναστασία Καρανίκα

Η μαγεία της εικόνας και του ήχου
Λέγεται ότι μια εικόνα ισοδυναμεί με χίλιες λέξεις.
Έχει τη δύναμη να κάνει τον άνθρωπο να
συλλογιστεί, να του μεταδώσει το μήνυμά της και
να τον αιχμαλωτίσει στη γοητεία της. Πόσο
μάλιστα αν η εικόνα αυτή συνοδεύεται από λέξεις
! Τότε η κυριαρχία της είναι απόλυτη, και κανείς
δεν έχει τη δύναμη να της αντισταθεί. Φυσικά , ο λόγος γίνεται για το «μαγικό κουτί», το
σύγχρονο δικτάτορα με την τέλεια μορφή , που υποτάσσει τις σκέψεις και τις επιθυμίες
μας.
Ο ανύποπτος θεατής ούτε γνωρίζει, ούτε ψάχνει να βρει το πραγματικό νόημα που
ενδέχεται να κρύβεται πίσω από την εικόνα. Μέσα στο ωραίο περιτύλιγμα των τηλεοπτικών
σκηνών, χρωμάτων και κινήσεων κρύβεται μια ολόκληρη βιομηχανία, που προσπαθεί να
μετατρέψει το άτομο σε τηλεκατευθυνόμενο εκτελεστή, σύμφωνα με το συμφέρον και τη
βούληση εκείνων που την ελέγχουν.
Ο ανυπεράσπιστος άνθρωπος γίνεται παθητικός δέκτης όλων αυτών που η τηλεόραση
προβάλει και επιλέγει για να τον πείσει. Χρησιμοποιεί μέσα αθέμιτα και αξιοποιεί τη
δύναμη της εικόνας για να γίνει πομπός μηνυμάτων και να επιβάλλει ιδέες και νοοτροπίες
που δεν ανήκουν στα προβλήματα και τις προσδοκίες του κοινού στο οποίο απευθύνεται.
Έτσι το κοινό προσαρμόζεται σ΄εκείνα που βλέπει, τα καταγράφει, τα συνοψίζει και σιγάσιγά
τα υιοθετεί ως συγχρονο τρόπο ζωής. Η τηλεόραση επομένως, πετυχαίνει το σκοπό της
,η πλύση εγκεφάλου του θεατή επετεύχθη! Πόσοι, άλλωστε είναι αυτοί που θα βρουν τη
δύναμη, ν΄αντισταθούν στη μαγεία της.
Αναμφισβήτητα, καθήκον της τηλεόρασης είναι να μας ενημερώνει και να μας πληροφορεί
όσο πιο αντικειμενικά γίνεται για ο,τιδήποτε συμβαίνει γύρω μας και αξίζει να το
γνωρίζουμε. Στις μέρες μας , μάλιστα έχει κυριολεκτικά εισβάλει στη ζωή μας και ρυθμίζει
το πρόγραμμα μας μέσα στο σπίτι. Ο ρόλος της όμως αμφισβητείται γι΄αυτό και στη
«ζυγαριά» των καλών και των κακών της πλευρών οφείλουμε να σταθμίζουμε με
σοβαρότητα και υπευθυνότητα το κόστος της και τα κέρδη της.
Τα πράγματα είναι πιο απλά , μπορεί και πρέπει ν΄αλλαξει ο τρόπος που τη
χρησιμοποιούμε. Από τη μια οι υπεύθυνοι, εκείνοι που διαμορφώνουν τη κοινή γνώμη και
πλάθουν συνειδήσεις, κλό είναι να αναλογιστούν την ευθύνη τους και να χρησιμοποιησουν
τα μέσα αυτά για την οικοδόμηση μιας υγειούς και ελεύθερης κοινωνίας (ελεύθερης από
κάθε είδους προκαταλήψεις και αυθεντίες). Από την άλλη οι θεατές θα ήταν ωφέλιμο να
αποκτήσουν το θάρρος να λένε όχι σε εικόνες και θεάματα που προσβάλλουν την αισθητική
τους και την νοημοσύνη τους.
Περισσότερο όμως , οφείλει η ίδια η πολιτεία να συναισθανθεί το ρόλο της και να
επεμβαίνει διακριτικά και δραστικά στα προγράμματα και την ποιότητα των ισχυρών μέσων
επηρεασμού, συμβάλλοντας ώστε αυτά από εχθροί να γίνουν πραγματικοί και ωφέλιμοι
φίλοι των παιδιών. Αν θέλει να το πετύχει ισορροπημένους ψυχικά αυριανούς πολίτες και
αν είναι αποφασισμένη να θυσιάσει τυχόν μικροπολιτικές σκοπιμότητες στο βωμό της
κοινωνίας και των παιδιών.