του παπαδάσκαλου
Κωνσταντίνου Ι. Κώστα

Αγιασμοί στα Σχολεία. Επίσκοποι και Πρεσβύτεροι της Εκκλησίας του Ιησού Χριστού συνθέτουν στα ανοιχτά προαύλια των σχολειών την ιδιάζουσα εικόνα της καθ’ ημάς Ανατολής του παπά, (που άμποτε να μην εκβληθεί από το σχολικό χώρο ούτε ως εικόνα ούτε ως προσφορά ποιότητας και νοήματος ζωής) ράσου, επιτραχηλίου, σταυρού, βασιλικού, νερού, ευχών του ευχολογίου, θυμιάματος και αναμμένου κεριού, με την παρουσία των δασκάλων και των μαθητών με τα χαρούμενα παιδικά προσωπάκια, των θεσμικών εκπροσώπων της Πολιτικής, των γονέων και κηδεμόνων, για την κατά Θεό έναρξη της νέας σχολικής χρονιάς.
Αν η ψυχή του κάθε ανθρώπου είναι αναντικατάστατη και αξίας ανυπολόγιστης, αφού, όπως λέει το Ευαγγέλιο ‘’τι δώσει άνθρωπος αντάλλαγμα της ψυχής αυτού’’, τότε η ψυχή του καθενός παιδιού είναι ιερότατη και η προσέγγισή της από την κρατική δημόσια Παιδεία αποκτά συγκλονιστική ευθύνη για το κράτος και το λαό απέναντι στην παιδική ταυτότητα. Η προέλευση της ψυχής που είναι από το Θεό, υποχρεώνει και την Παιδεία να σέβεται απεριόριστα την καθεμιά ψυχή χωρίς διακρίσεις εθνοφυλετικές, θρησκευτικές, οικονομικές, κοινωνικές, μακριά από κάθε ρατσιστική αντίληψη που μερίζει τα παιδιά και αλλοιώνει την ψυχή τους.
Η ψυχή είτε θεωρηθεί ότι εκφράζει ολικά τον άνθρωπο είτε μέρος της ύπαρξής του, είναι η πιο ευαίσθητη περιοχή του προσώπου και η προσέγγισή της από την οργανωμένη Παιδεία, όταν γίνεται κατά φύσιν συντελεί στην υγιή ανάπτυξή της, μέσα από σχέση κοινωνίας, όταν πάλι γίνεται παρά φύσιν καταλήγει στο τερατούργημα των εγωκεντρικών αποθηριωμένων, μονωμένων, ηδονικών και ανέραστων ατόμων.
Ερωτήματα όπως: Πώς προσεγγίζουμε το παιδί χωρίς να παραμορφώσουμε την από το Θεό δοσμένη ψυχή του; Ποια είναι η φύση της ψυχής που συνιστά το ανθρώπινο πρόσωπο και την διαφορετικότητά του από κάθε άλλο; Πώς θα μπορέσει η Παιδεία να έχει το χαρακτηριστικό της ολότητας αποφεύγοντας τη μαζικότητα που καταλήγει στην πολτοποίηση; Πώς θα δυνηθεί η Παιδεία να απευθύνεται στο κοινωνούν πρόσωπο, χωρίς να το μετατρέπει σε ακοινώνητο άτομο; Η Παιδεία στοχεύει στην καλοπέραση ή στην αλήθεια; Μπορεί να υπάρξει αληθινή Παιδεία, όταν αυτή εκλαμβάνει τον άνθρωπο ως εκπαιδεύσιμη καταναλωτική μονάδα, ως ‘’ζώο που φκιάχνει εργαλεία’’ ή ως ‘’παραγωγικό εργαλείο του συστήματος’’ για την ισχυροποίησή του; Υπάρχει απελευθερωτική Παιδεία, όταν αυτή υποτάσσεται στη δύναμη, τη λογική και τους απάνθρωπους νόμους της Αγοράς και του τραπεζικού συστήματος; Πώς θα μπορέσει η Παιδεία να είναι ερωτική και όχι ανέραστα ηδονική; θα απασχολούν πάντα το δάσκαλο, το γονέα, την υπουργό της Παιδείας, τους ανθρώπους ηγετικής ευθύνης, το λαό. Ο Άγ. Κοσμάς έλεγε τότε: Χριστός και ψυχή σας χρειάζονται. Μα, μόνο για τότε;