Αγαπητοί πατριώτες, για ενδέκατη συνεχή χρονιά πραγματοποιείται το φεστιβάλ ποντιακών χορών στην Ελλάδα. Ένας θεσμός, που διοργανώνεται και επιβλέπεται από τη μεγαλύτερη ομοσπονδία ποντιακών συλλόγων της χώρας μας την Π.Ο.Ε. αλλά δυστυχώς χωρίς ποτέ να προβάλει και να προασπίσει τις χορευτικές παραδόσεις και αξίες του ποντιακού πολιτισμού.
Οι διοργανωτές κινήθηκαν από τον πρώτο χρόνο μέσα στα πλαίσια μιας ανιστόρητης και ατεκμηρίωτης άποψης για το ποιοί είναι οι ποντιακοί χοροί και πώς αυτοί χορεύονταν στην αλησμόνητη πατρίδα, τον Πόντο. Είναι δηλαδή ένα κακέκτυπο χοροστάσι, που δεν προβάλλει στο ελάχιστο τους παραδοσιακούς ποντιακούς χορούς αλλά άγνωστους και φαντασιακούς χορούς, που ποτέ οι πρόγονοί μας δε χόρεψαν στον ιστορικό πόντο.
Αποτελεί επίσης ηθική πρόκληση για την περιοχή της Κοζάνης και της Εορδαίας, όπου εγκαταστάθηκαν χιλιάδες πρόσφυγες από την ποντιομάνα Ματσούκα και την φωτοδότρα Αργυρούπολη , γιατί ποτέ οι παππούδες μας από αυτές τις περιοχές δε χόρεψαν τους άγνωστους και κουρδοτραφείς χορούς, που χορεύτηκαν το Σάββατο στο κλειστό γυμναστήριο της Λευκόβρυσης.
Είχε απόλυτο δίκαιο ο πρώτος χοροδιδάσκαλος των ποντιακών χορών στην Ελλάδα, ο Νίκος Σωματαρίδης, όταν μετά την παρακολούθηση του πρώτου φεστιβάλ, που διοργανώθηκε στο ΄΄Παλαί ντε σπόρ, έκπληκτος ομολόγησε: ΄΄ Ή αυτά, που βλέπω, δεν είναι ποντιακοί χοροί, ή εγώ δεν είμαι Πόντιος..!
Τα φεστιβάλ πανελλαδικών χορών έχουν καθιερωθεί από όλες τις εθνοτοπικές ομοσπονδίες της Ελλάδας και αποτελούν τον κορυφαίο χορευτικό θεσμό για κάθε ελληνική εθνική κουλτούρα .
Οι ποντιακοί χοροί με τα ιδιαίτερα αρχαιοελληνικά τους εκφραστικά μέσα , με τη θεογονία και την παλικαριά τους έχουν αγαπηθεί και αγκαλιαστεί από όλους τους συνέλληνες, που πολλοί αν και μη Πόντιοι συμμετέχουν στα ποντιακά χορευτικά συγκροτήματα.
Οι οργανωτές αναθέτουν σε κάθε γεωγραφική ενότητα ( ΣΠΟΣ) παρουσιάσει πέντε διαφορετικούς χορούς Αυτή η γεωγραφική κατάτμηση ανεβάζει τους ποντιακούς χορούς σε είκοσι πέντε (25) και το ερώτημα, είναι αν υπάρχουν είκοσι πέντε αυθύπαρκτοι διαφορετικοί ποντιακοί χοροί.
Η απάντηση είναι πως δεν υπάρχουν, γιατί αυτοί που χορεύονταν από τους Πόντιους στον ιστορικό πόντο και περιγράφονται ως ποντιακοί από όλους τους πόντιους λαογράφους και ιστορικούς δεν ξεπερνούν τους δεκαπέντε χορούς. Αριθμός πάρα πολύ μεγάλος αν αναλογιστούμε, ότι όλες οι άλλες εθνικοτοπικές ομάδες έχουν πολύ λιγότερους.
Το ερώτημα που προκύπτει είναι ποιοί είναι αυτοί οι χοροί, που εντάχθηκαν μυστηριωδώς και ατεκμηρίωτα στο ποντιακό χορευτικό ρεπερτόριο και γιατί;
Η απάντηση είναι πολύ εύκολη: οι χοροί αυτοί είναι επινόηση ορισμένων χοροδιδασκάλων, που τους ανακαλύπτουν στα χορευτικά εργαστήρια προκειμένου να εντυπωσιάσουν….! ή να προβληθούν ως ιστορικοί και ερευνητές του χορού.
Μετά τις χορευτικές εικόνες, που παρακολουθήσαμε, το συμπέρασμα ήταν, ότι οι ποντιακοί χοροί άρχισαν να ΄΄ κουρδοφέρνουν και να αρμρνοφέρνουν ΄΄ περισσότερο παρά να θυμίζουν τους αρχαιοπρεπείς ερωτικούς και πολεμικούς, που όλοι γνωρίζουμε και χορέψαμε.
Δυστυχώς σε ένα ακόμα χορευτικό φεστιβάλ τόσο η ΠΟΕ όσο και οι ΣΠΟΣ δεν είχαν την πατριωτική ευαισθησία να υπερασπιστούν το χορευτικό πολιτισμό του ποντιακού ελληνισμού.
Οι χοροί, που παρακολουθήσαμε, ήταν χοροί από το προσωπικό ρεπερτόριο του Νίκου Ζουρνατζίδη και όχι οι ποντιακοί χοροί, που όλοι οι πόντιοι γνωρίζουμε και χορεύουμε.
Από τους χορούς, που χορεύτηκαν στο 11ο φεστιβάλ, ποντιακοί ήταν οι: Τρυγόνα , Διπάτ, Σαρίγκουζ, Σεριανίτσα, Ομάλ ,Κοτσιχτόν Ομάλ’, Ομάλ Κάρς. Ομάλ’ Νικοπόλεως. Τικ μονόν, Πατούλα, τικ τρομαχτόν, Λαγγευτόν, Κοτσαγγέλ’, και τρεις Αρμένικοι: το Κότσαρι η Λετσίνα και το Κοτς, που χορεύονταν από τον 19 αιώνα στην Τραπεζούντα . ( περισσότερα για την ταυτότητα των ποντιακών χορών στην εισήγησή μου ΄΄ Η ταυτότητα των ποντιακών χορών HILTON 13- Φλεβάρη 2013΄΄
Οι υπόλοιποι χοροί δυστυχώς για τους διοργανωτές δεν είναι ποντιακοί χοροί.
Και είναι πολύ λυπηρό, το ότι εξακολουθούν ακόμα να χορεύονται παρά το γεγονός, ότι αρχίζει να γίνεται πλέον αντιληπτό σε όλους, ότι κάτω από τον αυστηρό τίτλο ΄΄φεστιβάλ ποντιακών χορών΄΄ θα πρέπει να επιλέγονται επίσης αυστηρά οι ιστορικοί ποντιακοί χοροί και όχι χοροί άλλων εθνοτήτων.
Όμως το πιο λυπηρό είναι η μαζική και συλλογική σιωπή και αποδοχή αυτού του απαράδεκτα ανεξέλεγκτου θεσμού, που εκμεταλλεύεται τη σιωπή και την ανοχή των πόντιων ιστορικών και λαογράφων, που επιτρέπουν αυτήν την πολιτιστική και ηθογραφική παραχάραξη του ευξείνιου πολιτισμού μας.
Η μαζική αφωνία των υπεύθυνων του ποντιακού χώρου για την καθολική αποποντιοποίηση των χορών μας προσομοιάζει με την ανοχή όλων των πολιτικών, πριν η χώρα μας οδηγηθεί στην οικονομική κατάρρευση.
Ο χορός και το τραγούδι για τους λαούς, που με βίαιο τρόπο εκδιώχθηκαν από τις πατρίδες τους, θα πρέπει να αποτελούν την ιερή κιβωτό μέσα στην οποία θα διαφυλάξουν την έννοια της πατρίδας και της πολιτιστικής τους ταυτότητας…
