Του Κωνσταντίνου Βασιλειάδη
Τα συνδικάτα και το συνδικαλιστικό κίνημα υπήρξαν, από τη στιγμή της γένεσής τους, το βασικότερο πεδίο συσπείρωσης και ενεργοποίησης όλων των εργαζόμενων. Ο πυρήνας από όπου ξεκίνησαν οι πιο δυναμικοί αγώνες που πέτυχαν μείζονες κατακτήσεις για τους εργαζόμενους. Κατακτήσεις που αποτέλεσαν την βάση για την υγιή εξέλιξη των εργασιακών καθεστώτων και σχέσεων σε όλους τους χώρους.
Από την άλλη, το γεγονός ότι διαχρονικά και κατά καιρούς βλέπουν το φως της δημοσιότητας γεγονότα όπου εμπλέκονται –δικαίως και αδίκως- στελέχη των συνδικαλιστικών κινημάτων, δεν είναι κάτι που το αρνείται κανένας. Υπάρχουν όμως κάποια σημεία από/με τα οποία, ενίοτε και πάλι, γίνονται εμφανείς οι εκάστοτε προθέσεις και κατά γενική ομολογία δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις όπου το συνδικαλιστικό κίνημα και τα μέλη του βλήθηκαν και αμαυρώθηκαν ΜΟΝΟ ελέω συμφερόντων.
Τα όσα τελευταία είδαν το φως της δημοσιότητας και η … μεγάλη/περίεργη Δημοσιότητα που λαμβάνουν πλέον οι εκπομπές ΖΟΥΓΚΛΑ (με τελευταία αυτή που πραγματοποιήθηκε στις 7/2/2011) του Μ. Τριανταφυλλόπουλου, καταρχάς, θα πρέπει να μας προβληματίσουν και κατά δεύτερο λόγο να μας κινητοποιήσουν. Σε μία από τις πιο δύσκολες εποχές που διανύουμε σαν έθνος, σε μια περίοδο όπου τα συνδικάτα βρίσκονται σε καθημερινή βάση στο πεδίο της μάχης προκειμένου να διασφαλίσουν τα όσα έχουν κατακτηθεί (την ώρα που επιχειρείται μια ανηλεής καταπάτηση βασικών τους δικαιωμάτων), αυτή την ίδια ώρα κάποιοι επέλεξαν και πάλι να ανεβάσουν έναν ακόμα θέατρο του παραλόγου με «πρωταγωνιστή» συνδικαλιστικό στέλεχος με μακρά πορεία στο χώρο του συνδικάτου. Μία πορεία που, μάλλον θα πρέπει να την κρίνουν οι εργαζόμενοι και όσοι δραστηριοποιούνται στο χώρο και όχι οι εκπομπές, οι δημοσιογράφοι και τα πάνελ που κατά καιρούς απαρτίζονται από σχετικούς και άσχετους παρατηρητές.
Την ώρα που στόχος του συνδικάτου είναι να διεκδικήσει, να διαπραγματευτεί, να διαβουλευτεί και να πετύχει τα καλύτερα δυνατά για τους εργαζόμενους, βάζοντας τα θεμέλια για μια ομαλή μελλοντική εξέλιξη σε διαχρονική βάση, αυτή την ώρα κάποιοι προσπαθούν να δημιουργήσουν μία «τεχνητή κρίση» και να κλονίσουν το κίνημα στήνοντας θέματα που πατούν στην τηλεθέαση, τα καλά τηλεοπτικά νούμερα, το image και το δημοσιογραφικό προφίλ. Φιλοδοξίες που, δυστυχώς πολλές φορές, δομούνται στην ανυπαρξία δεοντολογίας και στις κατασκευασμένες «εύκολες» ειδήσεις.
Επιτέλους κάποιοι θα πρέπει να συνειδητοποιήσουν ότι το Συνδικαλιστικό κίνημα δεν είναι ΖΟΥΓΚΛΑ αλλά ότι τα στελέχη του προσπαθούν μέσα στην ΖΟΥΓΚΛΑ που όλοι καθημερινά βιώνουμε, να κρατήσει ψηλά το λάβαρο του αγώνα και την τιμή των εργαζόμενων.
Ο συνάδελφος κ. Ρίζος με μακρόχρονη πορεία στο χώρο γνωρίζει πολύ καλύτερα από τον καθένα τι θα πρέπει να πράξει προκειμένου να αποκαταστήσει την εικόνα που αποκτά –αυτή ειδικά την περίοδο- ο συνδικαλισμός. Δεν είναι δίκαιο στο όνομα κάποιων πραγμάτων να βάλλεται ολάκερο το κίνημα. Δίκαιο είναι να αναλαμβάνονται οι όποιες ευθύνες αναλογούν στον καθένα ανεξαρτήτου κόστους. Κίνηση βέβαια που επιβάλλει αυτοσεβασμό, αυτοκριτική και «μεγάλη» καρδιά (στοιχεία που θα πρέπει να αποτελούν τα βασικά χαρακτηριστικά γνωρίσματα όσων δραστηριοποιούνται στα συνδικάτα).
Για μία ακόμα φορά καλούμαστε να κλείσουμε τα αφτιά μας στις Σειρήνες και να μείνουμε, ενωμένοι, προσηλωμένοι και επικεντρωμένοι στον στόχο που είναι ο καθημερινός αγώνας και η δικαίωσή του.
ΟΧΙ ΣΤΟΝ ΑΠΟΠΡΟΣΑΝΑΤΟΛΙΣΜΟ, ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΑΠΑΞΙΩΣΗ ΤΟΥ ΣΥΝΔΙΚΑΤΟΥ.
