Του Μιχάλη Πιτένη
Σε κάθε τρομοκρατική ενέργεια υπάρχει αναμφίβολα παραλογισμός. Μπορεί όμως κάποιος να ισχυριστεί ότι και σε πολλές απ΄ τις ενέργειες των διωκτικών αρχών να βρουν και να εντοπίσουν τους κινητήριους μοχλούς και τα εκτελεστικά όργανα τέτοιων ενεργειών όλα γίνονται σύμφωνα με τη λογική και, κυρίως, ότι σέβονται και τηρούν τα ανθρώπινα και δημοκρατικά δικαιώματα; Μπορεί να ισχυριστεί πως δεν υπήρξαν περιπτώσεις ακόμα και κατασκευής ενόχων, που ξεκίνησαν από αποχρώσες ενδείξεις οι οποίες κατέληξαν στο χρωματισμό τους εξ αιτίας του άγχους των αρχών να αποδείξουν στην κοινή γνώμη πως δε χαρίζονται και ότι είναι σε θέση να εξιχνιάσουν τέτοιες υποθέσεις; Η απάντηση στα δύο παραπάνω ερωτήματα δυστυχώς είναι ναι. Υπήρξαν.
Μόνο τα τελευταία χρόνια όλοι μας γίναμε κοινωνοί, ως δέκτες τέτοιων ειδήσεων, περιπτώσεων που πραγματικά μας σοκάρισαν. Τους περισσότερους, ελπίζω. Τις προσπεράσαμε όμως. Τις αφήσαμε πίσω καθώς αφορούσαν πρόσωπα άγνωστα σε μας, μακρινά. Πώς μπορούμε όμως να προσπεράσουμε μια περίπτωση που αφορά έναν κοντινό μας άνθρωπο;
Στις 13 Ιανουαρίου 2009, ο Ηλίας Νικολάου απ΄ την Κοζάνη, που τα τελευταία χρόνια ζει και εργάζεται στη Θεσσαλονίκη, συλλαμβάνεται ως ύποπτος για εμπρησμό των γραφείων της Δημοτικής Αστυνομίας Ευόσμου. Ξυλοκοπήθηκε άγρια και με κατάγματα στο χέρι προσήχθη στη ΓΑΔΘ. Δεν ήταν όμως ο μόνος που βίωσε έναν εφιάλτη. Ανάλογη τύχη περίμενε τόσο τους συναδέλφους του στο εστιατόριο που δουλεύει, όσο και τους γονείς του αλλά και την 83 χρονών γιαγιά του σε χωριό της Κοζάνης.
Δεκάδες αστυνομικοί εισβάλουν στο πατρικό του σπίτι, κάνουν φίλο και φτερό το σπίτι της γιαγιάς στο χωριό και αναζητούν τα στοιχεία με τα οποία θα «δέσουν» την υπόθεση τους.
Αποτέλεσμα, σύμφωνα με τη δικογραφία; Ουδέν ανεβρέθη. Ο Ηλίας Νικολάου όμως είναι δεμένος. Προφυλακισμένος ένδεκα μήνες τώρα, φωνάζει για την αθωότητα του και πασχίζει να αντικρούσει την κατηγορία που τον βαρύνει, η οποία βασίζεται στη μαρτυρία ενός (1) αστυνομικού!
Φυσικά θα έχει την ευκαιρία να το κάνει στη δίκη του που ορίστηκε για τις 2 Δεκεμβρίου, καθώς κρατήθηκε όλο αυτό το διάστημα σ΄ ένα κελί, προφανώς για να σκεφτεί καλύτερα και να οργανώσει απερίσπαστος την απολογία του.
Το τι θα πει στην απολογία του ο Ηλίας είναι δικό του θέμα και όντας βαθύτατα πολιτικοποιημένος αφού ανήκει στον αντιεξουσιαστικό χώρο, εικάζουμε πως θα εστιάσει στο πολιτικό σκέλος της όλης περιπέτειας του.
Έχουμε όμως μεγάλη περιέργεια ν΄ ακούσουμε τι θα πούνε οι διωκτικές αρχές. Πώς θα εξηγήσουν τη συμπεριφορά τους στον ίδιο και, πολύ περισσότερο, στους γονείς του και την υπέργηρη γιαγιά του;
Τι ερμηνεία θα δώσουν για τις αιφνιδιαστικές και άνευ καμιάς εξήγησης εισβολές τους στα σπίτια των οικείων του, και πολύ περισσότερο, στις ίδιες τις ζωές τους, που πλέον δεν είναι όπως ήταν.
Απέναντι στο κατηγορητήριο που βαρύνει τον Ηλία Νικολάου καλείται πλέον να απαντήσει η δικαιοσύνη. Για την περιπέτεια όμως που συνεχίζει να ζει μαζί με όλη την οικογένεια του, ποιος θα απαντήσει; Μια ενδεχόμενη αθωωτική απόφαση θα ξαναδώσει στον Ηλία την ελευθερία του, αλλά ποια απόφαση θα σβήσει από πάνω του το στίγμα και ποια θα του ξαναδώσει όσα έχασε αυτούς τους ένδεκα μήνες;
Ένα κράτος δικαίου, οφείλει να είναι δίκαιο το ίδιο απέναντι στον κάθε πολίτη του. Μια δημοκρατική κοινωνία, επιβάλλεται να σέβεται τα δικαιώματα του κάθε μέλους της και όχι απλώς να τα διατυμπανίζει. Ένα οργανωμένο σύστημα, είναι υποχρεωμένο να προστατεύει και όχι να συνθλίβει στοχοποιώντας πολίτες που προσδιορίζονται διαφορετικά απ΄ την πλειοψηφία.
Ίσχυσαν όλα τα παραπάνω στην περίπτωση του Ηλία Νικολάου; Κάποιοι πρέπει να απαντήσουν. Γιατί ανεξάρτητα απ΄ τη δικαστική απόφαση της 2ας Δεκεμβρίου, θα υπάρχει ένα θεμελιώδες ερώτημα που πρέπει αργά ή γρήγορα να απαντηθεί. Η Πολιτεία μας σέβεται πραγματικά τον άνθρωπο, ή απλώς καθοδηγείται απ΄ το άγχος της να αποδείξει ό,τι ξέρει να επιβάλλεται απέναντι σε όποιον διαφωνεί μαζί της;
